Τους Αζτέκους συνόδευαν αμέτρητες ιστορίες. Έχουμε ακούσει για το δημοφιλές παιχνίδι με μπάλα που κρατούσαν το σκορ με ανθρώπινους σπονδύλους ή το διάκοσμο με… κρανία.
Τώρα, ας ακούσουμε το σφύριγμα του θανάτου των Αζτέκων και θα δούμε πώς αυτό επεκτάθηκε στις μουσικές προτιμήσεις τους.
Δεν θα πούμε ψέματα. Το σφύριγμα του θανάτου είναι ότι πιο τρομακτικό έχουμε ακούσει. Κυριολεκτικά ακούγεται σαν ζόμπι. Φανταστείτε πως θα ήταν να ακούτε εκατοντάδες σφυρίγματα από έναν στρατό Αζτέκων.
Δείτε το βίντεο, ακούστε και θα καταλάβετε!
Δεν είμαστε όμως απολύτως βέβαιοι γιατί χρησιμοποιούνταν οι συγκεκριμένες σφυρίχτρες. Μπορεί να έχουν χρησιμοποιηθεί ως τακτική εκφοβισμού στον πόλεμο, αλλά υπάρχει μια πτυχή της κοινωνίας των Αζτέκων στην οποία έπαιξαν σίγουρα κάποιο ρόλο: ανθρώπινη θυσία.
Το 1999, ένα θύμα θυσίας, ηλικίας 20 ετών, ανακαλύφθηκε από αρχαιολόγους, κρατώντας μια σφυρίχτρα του θανάτου στα χέρια του. Βρέθηκε σε ένα ναό αφιερωμένο στον θεό του ανέμου Εχεκάλτ στο Τλατελόλκο, υποδεικνύοντας σε μερικούς μελετητές ότι οι σφυρίχτρες προορίζονταν για να αναπαριστούν τον ήχο του αέρα.
Σε κάθε περίπτωση, οι σύγχρονοι μουσικοί και οι ανθρωπολόγοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τον ρόλο που έπαιξαν οι σφυρίχτρες στην πρόσφατη ιστορία του Μεξικού.
Ένας από τους μελετητές όμως δεν είναι ούτε ανθρωπολόγος ούτε μουσικός. Ο Ρομπέρτο Βελάσκες είναι στην πραγματικότητα μηχανικός και οι προσομοιώσεις του έχουν καθοριστική συμβολή στις προσπάθειες αναδημιουργίας των τελετουργικών ήχων. Αν ψάχνετε για βίντεο από τα σφυρίγματα θανάτου, θα βρείτε τον Xavier Quijas Yxayotl, ο οποίος έχει κάνει όργανα από κεραμικά, νεφρίτη και πέτρα. Μπορείτε επίσης να ακούσετε τη σφυρίχτρα που χρησιμοποιείται στο έργο της μεξικανο-καναδής Cristina García Islas.