Κάθε ζωή έχει μετρημένες πολλές απουσίες, πολλές στιγμές που έγιναν παρελθόν, πολλούς ανθρώπους που απλώς έφυγαν.
Οι απουσίες που μετράς ήταν πάντα απουσίες που νόμιζες ότι υπήρξαν. Είτε γιατί σε ξεγέλασαν, είτε γιατί ξεγελάστηκες… οικειοθελώς.
Πάντως παρουσίες δεν υπήρξαν ποτέ. Γιατί οι παρουσίες ποτέ δεν χάνονται.
Στις μέρες που όλοι βιώνουμε, μέρες περίεργες, ιστορικές για κάποιους, δύσκολες για κάποιους άλλους, πέρα από τον φόβο της αρρώστιας και του θανάτου, μας φοβίζει η απόσταση. Μας φοβίζει το γεγονός ότι δεν βλέπουμε αγαπημένα πρόσωπα. Ότι ίσως τα πρόσωπα αυτά χαθούν από τη ζωή μας.
Όχι γιατί θα αρρωστήσουν ή ακόμα και θα χάσουν τη ζωή τους, αλλά γιατί απλά θα χαθούν. Ίσως η προσωρινή απόσταση να γίνει μόνιμη και τελικά απλά να «χαθούν» με αφορμή την πανδημία.
Αυτή όμως θα είναι μόνο η αφορμή. Γιατί η αιτία θα είναι το γεγονός ότι δεν υπήρξαν ποτέ ουσιαστικά.
Εκείνοι που χάνονται είναι εκείνοι που νόμιζες ότι υπήρχαν. Μεγάλα λόγια, ψεύτικες στιγμές, ικανοποίηση των εγωκεντρικών και πάντα χαμένη η αλήθεια.
Αυτό το απλό που είναι τελικά το πιο περίπλοκο: Το ότι οι άνθρωποι έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν, με ψεύτικες παρουσίες για να περνά η ώρα. Με ψεύτικα λόγια. Έμαθαν καλά να παίζουν το ρόλο τους και δίνουν άπειρες παραστάσεις. Και εσύ αντί για συμπρωταγωνιστής είσαι απλά το κοινό.
Και τελικά γίνονται απουσίες, όχι μόνο από τη ζωή των άλλων, αλλά κι από τη δική τους. Γίνονται πρόσωπα χαμένα κάπου στο παρελθόν μας, χαμόγελα που κάποτε μας έκαναν να χαμογελάσουμε. Γίνονται στιγμές που διασκεδάσαμε, που γελάσαμε, που νιώσαμε όμορφα. Γίνονται καβγάδες που μας έκαναν να χάσουμε το μέτρο και ας μην είχαν τελικά καμία αιτία… Γίνονται βλέμματα που χάθηκαν, ξεχάστηκαν, δάκρυσαν και ξέχασαν και τα ίδια… Γίνονται «αντίο» που ειπώθηκαν και ας μην ήθελε κανένας να τα πει.
Γίνονται παρελθόν και απουσία και η απουσία γίνεται τελικά συνήθεια.
Και μετά ο πόνος αρχίζει να περνά, ο άνθρωπος να ξαναχάνεται.
Χάνονται οι άνθρωποι… Χάνονται σαν να μην υπήρξαν ποτέ…
Και αυτό από μόνο του σε κάνει να απορείς.
Πως ξέχασαν και πως ξεχνάς, πως απλά δεν είναι απαραίτητοι;
Πως συνεχίζουμε με τόσες απουσίες;
Μήπως κάθε μία από αυτές κρατάει τελικά ένα κομμάτι μας;
Ίσως. Μόνο που όλα αυτά, τώρα πια, μέσα σε συνθήκες πρωτόγνωρες για όλους, μέσα σε μέρες που ο φόβος του θανάτου είναι πλέον ορατός, γίνονται πιο απλά. Στο τέλος όλης αυτής της διαδικασίας, ίσως και κάποιοι να έχουν χαθεί. Αλλά αυτό δεν θα είναι τραγικό.
Σε μια εποχή που χιλιάδες άνθρωποι παγκοσμίως χάνουν τη ζωή τους, το να γίνει στην προσωπική μας ζωή ένα τέτοιο «ξεκαθάρισμα» ίσως να είναι και για καλό. Ίσως λοιπόν, το τελευταίο που θα έπρεπε να μας απασχολεί να είναι αυτές οι απουσίες.
Στο τέλος της καραντίνας θα τις μετρήσουμε και αυτές. Αλλά θα μετρήσουμε και παρουσίες. Εκείνα τα πρόσωπα στη ζωή μας που δεν τα… απομάκρυνε η απόσταση. Και εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι τόσο εμείς, όσο και εκείνα να βγούμε αλώβητοι από την πανδημία.
Χωρίς απώλειες ανεπανόρθωτες. Να επιζήσουμε και να συνεχίσουμε ξέροντας πια καλά ποιοι είναι πραγματικά στη ζωή μας.