Το Κερατσίνι είναι μια από τις περιοχές του Πειραιά που χάνομαι με τις ώρες.
Σας είχα πει παλιότερα για τις βόλτες όλες τις ώρες της ημέρας στην Ιχθυόσκαλα. Το στέκι τώρα πια αρκετών που ασχολούνται με την φωτογραφία ειδικά τα απογεύματα με τα μοναδικά χρώματα της δύσης.
- του Δημήτρη Γιαγτζόγλου
Βόλτες στο λιμανάκι κάτω από το φουγάρο της ΔΕΗ. Νιώθεις και λίγο πρωταγωνιστής της ταινίας «Από έρωτα» του Αθερίδη και την Ελεονώρα να τραγουδάει «όσοι μας είδανε μαζί τον έρωτα φοβούνται» στο ταβερνάκι, που από τότε έγινε πασίγνωστο.
Έναρξη σχολικής χρονιάς και κάναμε μια βόλτα στη περιοχή.
Σε αυτήν την γειτονιά, στην Χαραυγή υπάρχει ένα διαφορετικό σχολείο. Σε αυτό το συστεγάζονται δύο δημοτικά σχολεία. Το 13ο και το 21ο . Ανάμεσα στα εργοστάσια.
Δίπλα ακριβώς στο σήμα κατατεθέν για το Κερατσίνι, το εργοστάσιο της ΔΕΗ, γνωστότερο και ως «ο Δράκος του Κερατσινίου». Σχολεία ανοιχτά στην κοινωνία, σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς και ιδιαίτερη επιμονή στα προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πριν χρόνια συμμετείχαν σε συνεργασία με τον Δήμο Κερατσινίου σε Πρόγραμμα για την αποτσιμεντοποίηση της αυλής των σχολείων και την δημιουργία του σχολικού κήπου.
Ο Μάριος Μάζαρης είναι δάσκαλος σε αυτό το σχολικό συγκρότημα και τον συναντήσαμε στο ιδιαιτέρως όμορφο προαύλιο.
Ήταν γεμάτο ζωή εκείνη την ώρα. Παιδάκια που έπαιζαν μπάλα και τα παρακαλέσαμε για λίγο να κάνουν ησυχία. Και τα ευχαριστώ πολύ.
Ιδιαίτερη έμφαση στα περιβαλλοντικά προγράμματα του σχολείου. Μην ξεχνάτε. Μιλάμε για δημόσια δημοτικά σχολεία. Ο Μάριος μας εξηγεί και μας δίνει παραδείγματα.
Στην είσοδο του σχολείου θα εντυπωσιαστείτε. Ένα παλιό ξύλινο βαγόνι των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων. Μέσα σε αυτό η βιβλιοθήκη του σχολείου. Φτιαγμένη με μεράκι και ώρες προσωπικής δουλειάς. Ο Μάριος είναι ο υπεύθυνος της βιβλιοθήκης και μας την παρουσιάζει.
Η ωραία κουβέντα μας με τον Μάριο Μάζαρη, δάσκαλο, έκλεισε με ερώτηση περισσότερο γενική. Τι σημαίνει, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι, να είναι κάποιος παιδαγωγός στις μέρες μας.
Ο Μάριος γράφει συχνά στο facebook για την ζωή στο σχολείο. Διαλέγω ένα κομμάτι που έχει σχέση και με τις πρώτες μέρες στο σχολείο, την νέα σχολική χρονιά.
«Ένας μικρός μαθητής ου έκλαιγε, λίγο πριν μπούμε στη τάξη. Γιατί κλαις, τον ρώτησα. Θέλω να πάω σπίτι μου, απαντάει. Κι εγώ του λέω. Γιατί δεν πας; συνεχίζει. Σπίτι μου είναι κι εδώ του λέω. Κάπου εκεί σταμάτησε να κλαίει και μπήκαμε όλοι μαζί στην αίθουσα. Θα περάσει γρήγορα η ώρα; με ρωτάει. Θα περάσει φανταστικά. Κι άλλη μια χρονιά ξεκίνησε με την αγωνία των μικρών μη στερηθούν τη σιγουριά, και την αγωνία την δική μου να τους την δώσω. Τι όμορφα να είσαι δάσκαλος, λέω στον αγχωμένο εαυτό μου. Θα περάσει γρήγορα η ώρα; Θα περάσει φανταστικά.»