Μια αναδιοργάνωση που χάθηκε στην οργάνωση της, θα μπορούσε να ήταν ο
τίτλος για την πολυαναμενόμενη αναδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων η
οποία βασικά αφορά τον Στρατό Ξηράς αφού η αναδιοργάνωση σχετίζεται με
την συγχώνευση – κλείσιμο στρατοπέδων κάτι το οποίο βασικά αν όχι
αποκλειστικά σχετίζεται με τον στρατό.
- Γράφει ο Κώστας Αττίας
Σε συνέντευξη του ο Νίκος Παναγιωτόπουλος αναφέρθηκε στον «εσωτερικό
διάλογο» που υπάρχει στα Γενικά Επιτελεία για την αύξηση της θητείας.
Μια συζήτηση που όπως είπε ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας αφορά κυρίως τον
στρατό.
Η ανάγκη να γίνει κάτι για να υπάρχει προσωπικό που να επαρκεί είχε
επισημανθεί και από τους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Το 2012 ο Πάνος Καμμένος είχε ταχθεί σε επίσκεψη του στο Υπουργείο
Εθνικής Άμυνας υπέρ της δωδεκάμηνης θητείας ή της πρόσληψης 10.000
Επαγγελματιών Οπλιτών (ΕΠ.ΟΠ.).
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όμως θα μείνει στην ιστορία για την
προτίμηση της στον θεσμό των ΟΒΑ (Οπλίτες Βραχείας Ανακατάταξης)
επιλογή στην οποία επέμεινε παρά την χαμηλή προσέλευση ενδιαφερομένων
στην πρώτη προκήρυξη . Άλλωστε οι ΟΒΑ είναι μια σημαντικά φθηνότερη
επιλογή (λόγω επιδομάτων που δεν δικαιούνται) η οποία αφορά
συμβασιούχους τριετίας για τους οποίους όμως όλοι ξέρουν πως θα
μονιμοποιηθούν δημιουργώντας άλλη μια «ταχύτητα» στο μόνιμο προσωπικό
των Ενόπλων Δυνάμεων. Κάτι άλλωστε που φάνηκε και από την προεκλογική
τροπολογία (Απρίλιος 2019) που έδινε παράταση τριετίας σε όσους το
επιθυμούσαν.
Τις τελευταίες ημέρες άνοιξε και πάλι η κλασσική πλέον συζήτηση για
κάθε νέα κυβέρνηση για το πόσες προσλήψεις θα κάνει και αυτή η
κυβέρνηση, πως θα τις κάνει (θα είναι ΕΠ.ΟΠ. ή/και ΟΒΑ, κάτι
καινούργιο;), και πότε.
Δυστυχώς όμως και πάλι όπως φαίνεται δεν ανοίγει η πραγματική συζήτηση
για το τι χρειάζεται σήμερα ο στρατός και γενικότερα οι Ένοπλες
Δυνάμεις, τι θα χρειάζεται σε 20 χρόνια και πως πρέπει να καλυφθούν
αυτές οι ανάγκες στο πλαίσιο της περίφημης διακλαδικότητας.
Αυτός είναι ο πραγματικός γόρδιος δεσμός που καλείται να λύσει ο
Υπουργός Εθνικής Άμυνας για τον οποίο όμως, για να γυρίσουμε στα
αρχικά, ισχύει ότι ίσχυσε και για τους προκατόχους του, αναφορικά με
την αναδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων η οποία θα καθορίσει και τις
ανάγκες σε προσωπικό, και αυτό είναι πως πλήθος τοπικών παραγόντων για
πλήθος λόγων (από το αίσθημα ασφάλειας ως οικονομικούς λόγους) βάζουν
πάντα φρένο.
Το αποτέλεσμα είναι πως όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι το επείγον
πρόβλημα (η κάλυψη των σημερινών αναγκών) δεν αφήνει περιθώρα
συζήτησης για τα σημαντικά ζητήματα (την οργάνωση του μελλοντικού
στρατού).