Δικαιωμένη για την επιλογή της αισθάνεται η Ειρήνη, εκπαιδευτικός, η οποία ζει απαλλαγμένη από τα βάρη μιας μονότονης και κουραστικής καθημερινότητας και ασκεί το επάγγελμα που αγαπά στον τόπο της.
Έφυγε από το Κορακοβούνι Αρκαδίας για σπουδές στα 18 της και πριν από εννέα χρόνια περιμένοντας το πρώτο της παιδί επέστρεψε, έπειτα από πιέσεις του συζύγου της, ο οποίος της μίλησε για μια προσωρινή παραμονή.
Οι περισσότεροι φίλοι είχαν φύγει και η αίσθηση της μοναξιάς βάραινε πολύ, έως ότου έγινε μέλος του Πολιτιστικού -Μορφωτικού Συλλόγου. Στην αρχή ξεκίνησε διστακτικά, αλλά σύντομα άλλαξε και έγινε ιδιαίτερα δραστήρια, βρίσκοντας χαρά στην επαρχία. Δεν υπάρχει η μοναξιά του παρελθόντος και βλέπει με διαφορετική ματιά τον κόσμο γύρω της. Τα παιδιά δεν έχουν φόβο να βγουν έξω, να παίξουν στις γειτονιές, η καλημέρα είναι μια λέξη που ακούγεται συνέχεια, το περιβάλλον ηρεμεί το μυαλό και ο χρόνος δεν φτάνει για να κάνει όσα έχει προγραμματίσει. «Δεν προλαβαίνουμε να τρέχουμε από την μια δραστηριότητα στην άλλη», λέει απαριθμώντας τις εβδομαδιαίες δράσεις
Το Κορακοβούνι με 600 μόνιμους κατοίκους τον χειμώνα υπερδιπλασιάζεται τους καλοκαιρινούς μήνες και η πλατεία γεμίζει με φωνές, οι συγγενείς βρίσκονται ξανά και το μόνο που δεν σκέπτεται πλέον η δασκάλα είναι να επιστρέψει στην προηγούμενη ζωή της.
πηγή φωτογραφιών ΕΡΤ