Η Νατάσα Παζαΐτη έδωσε μέσα από το ιατρείο της για πρώτη φορά τηλεοπτική συνέντευξη, με αφορμή την ημέρα πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού.
Ανάμεσα σε όσα είπε στο «Happy Day», η σύζυγος του Κώστα Καραμανλή, αποκάλυψε ότι κινητήριος δύναμη για να ασχοληθεί με την ιατρική στάθηκε μία καθηγήτριά της.
«Αυτό τότε με είχε μαγέψει. Έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό. Όταν πήγα στην ιατρική και έφτασα στις κλινικές, με ενέπνευσαν οι ασθενείς. Τότε αποφάσισα ότι θα γίνω γιατρός. Πώς έφτασα στη χειρουργική; Εκεί έπαιξε πάλι ρόλο μία γυναίκα, η οποία με έβαλε στο χειρουργείο και είδα τη μαγεία του να επεμβαίνεις με τα χέρια σου στο σώμα, στη φύση του ανθρώπου. Το βρήκα συγκλονιστικό» είπε χαρακτηριστικά η πρώην πρώτη κυρία, τονίζοντας στη συνέχεια πως ο ρόλος του γιατρού είναι να στέκεται δίπλα στον ασθενή συμμέτοχος, συνοδοιπόρος και αρωγός».
Η Νατάσα Παζαΐτη ρωτήθηκε και για μια γυναίκα που υπέγραφε με το όνομά της και έκανε λόγο για μία περιπέτεια υγείας που πέρασε. «Αυτό είναι κάτι που κυκλοφορεί πολλά χρόνια. Νομίζω από τότε που ξεκίνησα τη χειρουργική ειδικότητα. Ίσως έχει να κάνει με το ότι ασχολήθηκα με τον μαστό. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να το πω, αν νοσούσα από καρκίνο του μαστού, θα το έλεγα δημόσια. Θα έκανα τον εαυτό μου σημαία για να ενθαρρύνω τις γυναίκες να καταλάβουν ότι είναι μία περιπέτεια που περνάει. Δεν ισχύει» ανέφερε.
Παράλληλα απάντησε για το πώς η ίδια έχει αποφασίσει να επικοινωνεί με τον κόσμο. «Δεν έχω επιλέξει τον δρόμο της σιωπής, εγώ επικοινωνώ με τον κόσμο. Έχω τη δική μου ιστοσελίδα. Είμαι αφοσιωμένη στην επιστήμη μου. Επίσης, επικοινωνώ μέσα από τα social media πάντα μέσα από την επιστήμη μου, δεν με ενδιαφέρει κάτι άλλο. Κάνω πολλές ενημερωτικές ομιλίες. Νομίζω ότι δεν χρειάζομαι άλλου είδους δημοσιότητα».
Όσο για τα παιδιά της, η Νατάσα Παζαΐτη εξομολογήθηκε πως «δεν μπορούμε να τα πετύχουμε όλα. Κάτι χάνουμε, κάτι κερδίζουμε. Κάπου κάνουμε έκπτωση. Είναι αλήθεια ότι η πιο δύσκολη περίοδος ήταν η περίοδος ειδικότητας που τα παιδιά μου ήταν μικρά. Τότε έχασα στιγμές κι αισθάνομαι άσχημα γι’ αυτό. Θυμάμαι πάντα που με ρωτούσαν αν θα γυρίσω σπίτι, γιατί κατά τη διάρκεια της ειδικότητας εφημέρευα τουλάχιστον δύο φορές και έλειπα από το σπίτι. Νομίζω ότι μου το καταλογίζανε για πολλά χρόνια. Τώρα που έχουν μεγαλώσει, έχουν αλλάξει τα πράγματα. Θυμούνται όλες τις θυσίες που έχω κάνει σε σχέση με τη δουλειά μου και το θαυμάζουν. Είμαι καλό παράδειγμα γι’ αυτούς και μου το έχουν συγχωρήσει».