Οι μνήμες «ξυπνούν», ακόμη κι αν οι εικόνες, κάποιες φορές, ξεθωριάζουν.
Πλέον, φιλτράρονται διαφορετικά.
Υπάρχουν, όμως, η μυρωδιά της καμένης γης, η μυρωδιά της καμένης σάρκας που δεν θα ξεχαστούν ποτέ.
Θυμάμαι τα περισσότερα απ’ όσα η μνήμη άντεξε ν’ αποθηκεύσει.
Θυμάμαι το χάος των πρώτων ωρών, τις κραυγές, την αγωνία.
Θυμάμαι το απόλυτο γκρι που υπήρχε παντού, όταν ήρθε το χάραμα.
Θυμάμαι τη σιωπή όσων ήμασταν στις έρευνες.
Θυμάμαι το δέος μπροστά στο τι μπορεί να προκαλέσει η φύση, σε ελάχιστο χρόνο.
Θυμάμαι, επίσης, μια κυρία να κρατά για ώρες ένα κλουβί με ένα καναρίνι.
Το είχε στη θάλασσα, στην περισυλλογή. Όταν πια, στο λιμάνι, βγήκε από τη βάρκα και μπήκε στη σειρά καταγραφής, συνέχιζε ακόμη να του μιλάει…
Μα το πουλάκι δεν ζούσε…
Η ίδια αρνιόταν να το δεχτεί και συνέχιζε να του σφυρίζει. Ήταν, όμως, ό,τι είχε σώσει από το σπίτι της, όπως μας είπε.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ