Σκηνές από την αλησμόνητη ταινία Vietnam του Παντελή Βούλγαρη αναβίωσαν το βροχερό πρωί του Σαββάτου στη Λάρισα, εκεί όπου έπεσαν τίτλοι τέλους σε ένα ιστορικό κτήριο επί της οδού Βύρωνος 18, το οποίο για αρκετές δεκαετίες (το ’70 και το ’80 κυρίως) λειτούργησε ως σχολείο σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης για τους Λαρισαίους μιας ολόκληρης γενιάς με «δασκάλες» που άφησαν εποχή είτε με τα κάλλη τους (η περίφημη Μπία που ξεκίνησε απ΄ εκεί και τη γνωρίσαμε στο ιστορικό επίσης κτίριο της Ηφαίστου), είτε με τη ζεστασιά τους όπως η επίσης περίφημη Αλέκα που αργότερα προσέφερε την ίδια ζεστασιά στα αδέσποτα ζώα, η Ιωάννα και πολλές ακόμη κυρίες του αγοραίου έρωτα.
Μνημείο – από τα ελάχιστα εναπομείναντα μιας ολόκληρης εποχής που την περιέγραψε έξοχα ο Λαρισαίος ποιητής και συγγραφέας Κώστας Λάνταβος στο βιβλίο του «Μαριώ». Ένα θαυμάσιο λογοτέχνημα που βασίστηκε στην αφήγηση μιας από τις βοηθούς της Μπίας και της «Κρητικιάς», αλλά που δεν διαβάστηκε ποτέ από τους Λαρισαίους αφού αποσύρθηκε ελάχιστες ώρες μετά την κυκλοφορία του στα βιβλιοπωλεία με δικαστική απόφαση που εκδόθηκε όταν οι συγγενείς της «Μαριώς» κατέθεσαν μήνυση.
Ο ιδιοκτήτης του ακινήτου, γνωστός κτηνίατρος Θωμάς Γεωργιάδης, ετοίμασε ένα αποχαιρετιστήριο σόου μιας ολόκληρης εποχής, καθώς την ώρα που η μπουλντόζα κατεδάφιζε το ακίνητο πάνω στο οποίο υπήρχε το πανό που έγραφε «Ηλία ρίχτο… όλα είναι δρόμος», η ζωντανή ορχήστρα έπαιζε το «θα πάρω φόρα» της Μαίρης Μαράντη και ο Θωμάς Γεωργιάδης, ως άλλος Γιώργος Αρμένης, χόρευε τη βαριά ζεϊμπεκιά στη μέση του δρόμου!
“Είναι η τελευταία ημέρα ενός ιστορικού κτηρίου της πόλης μας και θα ήθελα να το αποχαιρετίσουμε όπως αυτό του αξίζει” είπε μπροστά στην κάμερα αργότερα ο κ. Γεωργιάδης.