Την εμπειρία που έζησαν το βράδυ της Πέμπτης, όταν έσωσαν τη ζωή μιας κοπέλας, που θαλασσόδερνε για δώδεκα ώρες περιέγραψαν ο Γιώργος Σαρειδάκης Πρόεδρος του Συλλόγου Ερασιτεχνών Ψαράδων Αγίου Νικολάου και ένας ακόμα ερασιτέχνης ψαράς, ο Γιώργος Δουνάκης.
Διαβάστε όσα εξιστορούν στην anatolh.com
«Ετοίμασα από την προηγούμενη το σκάφος, και για πρώτη φορά έβγαλα το κυκλικό σωσίβιο από το σημείο που το έχω συνήθως στο σκάφος μαζί με τα υπόλοιπα σωστικά μου και το έβαλα σε ένα σημείο πιο άμεσα προσβάσιμο για ώρα ανάγκης – που να ‘ξερα!»
9.40 είχαν αναχωρήσει με στόχο ένα σημείο που είχαν επιλέξει περίπου 2,5 ναυτικά μίλια από την παραλία του ξενοδοχείου Daios Cove (περίπου 4 χλμ.)
«Η βραδιά ήταν απίστευτη», διηγείται ο Γιώργος. «Δεν είχε καθόλου κύμα και προμηνυόταν μια όμορφη ψαρευτική βραδιά παρέα με ένα φίλο. Όταν φτάσαμε στο σημείο και έσβησα τον κινητήρα του σκάφους, απολαύσαμε την απόλυτη ησυχία και ηρεμία μακριά από τα φώτα και τους θορύβους της πόλης.
Και εκεί άρχισαν όλα!!! Άκουγα από πολύ μακριά κάποιο παιδάκι (έτσι μου φαινόταν) να φωνάζει «μαμά, μαμά» και να κλαίει. Το λέω στο φίλο μου αλλά με καθησύχασε λέγοντας μου ότι επειδή είναι άπνοια ίσως ακούγαμε από το ξενοδοχείο Daios κάτι. Γιατί πολύ αμυδρά ακουγόταν και μουσική από το ξενοδοχείο και έτσι δεν δώσαμε περαιτέρω σημασία. Που να πάει και το μυαλό μας!!!»
«Φύγαμε και πήγαμε προς το Καλό Χωριό όπου κάτσαμε περίπου μέχρι τις 11 παρά. Επειδή δεν είχαμε αποτελέσματα με το ψάρεμα μας, πήρα την απόφαση να ξαναπάω εκεί κοντά στο αρχικό μου σημείο να ψαρέψω λίγο περισσότερο. Με το που φτάσαμε σταματάω περίπου στην ίδια περιοχή και σβήνω πάλι τον κινητήρα. Ρίχνουμε τα καλάμια μας. Ξανακούω πιο κοντά αυτή τη φορά και πιο ξεκαθαριστά πάλι το «Μαμά, μαμά» και το κλάμα και τότε σιγουρευόμαστε. Λέω στο φίλο μου το Γιώργο: «μάζεψε, γιατί υπάρχει άνθρωπος στη θάλασσα». Το μυαλό μου πήγε σε κάποιο σκάφος λαθρομεταναστών αφού δεν έβλεπα το παραμικρό φως ή διακριτικό μέσα στη θάλασσα. Έκανα σκέψεις ότι ίσως κάποιο παιδάκι είναι σε σωσίβια λέμβο ή κάτι τέτοιο.
Πήρα τον προβολέα που έχω στο σκάφος, έβαλα μπροστά και προσπαθούσα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι να δω από πού έρχεται ο ήχος. Η διαδικασία ήταν αρκετά δύσκολη. Φανταστείτε στο απόλυτο σκοτάδι να ψάχνεις ένα μικρό κεφαλάκι στα μαύρα νερά! Ο ήχος του κινητήρα του σκάφους μου, έκανε την επιχείρηση εντοπισμού πιο δύσκολη μιας και δεν την άκουγα και έτσι αναγκαζόμουν κάθε 10 δευτερόλεπτα να σβήνω τον κινητήρα, να ακούω, να βάζω πάλι μπροστά και να προχωρώ προς την φωνή της, όσο πιο διστακτικά μπορούσα, για να μην την χτυπήσω και με την προπέλα, γιατί δεν ήξερα καν πόσο μακριά ή κοντά βρίσκεται από μένα και προς τα πού.»
«Η κοπέλα ήταν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση, μη ικανή να πιάσει το σωσίβιο και να κολυμπήσει καλά, αν και το πέταξα μπροστά της στο μισό μέτρο. Μετά από δύο απόπειρες κατάλαβα ότι δεν μπορεί ούτε το σωσίβιο να πιάσει και με προσεκτικούς χειρισμούς την προσέγγισα από τα πλάγια του σκάφους και την τράβηξα μέσα.
Πήρα αμέσως το Λιμεναρχείο και τους είπα να ειδοποιήσουν το ΕΚΑΒ γιατί η κοπέλα είχε πάθει σοκ, είχε υποθερμία και δεν ένοιωθε τα πόδια της από την μέση και κάτω. Πήρα μια πετσέτα και την τύλιξα.»