«Έφυγε» από τη ζωή ο σκηνοθέτης Δήμος Θέος. Ένας πρωτοπόρος του Νέου Ελληνικού Κινηματόγραφου που με τις ταινίες του, «Κιέριον» και «Εκατό ώρες του Μάη» σημάδεψε τον ελληνικό κινηματογράφο. Η κηδεία του σκηνοθέτη θα γίνει αύριο Τρίτη 30/10, στο Νεκροταφείο Βύρωνα στις 12:30.
Σε ανακοίνωση της, η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών εκφράζει την βαθιά θλίψη της για την απώλεια του αγαπημένου συναδέλφου και επίτιμου μέλους της: «Ο Δήμος Θέος με τη ζωή του, το έργο και τη δράση του, υπήρξε ένα πρότυπο ανθρώπου που οι αρετές του σπανίζουν διαρκώς στις μέρες μας. Εκτός από σημαντικός δάσκαλος ήταν πάνω από όλα πολίτης του κόσμου. Μας μίλαγε πάντα, ότι ο άνθρωπος της τέχνης για να είναι χρήσιμος, πριν αρχίσει να δημιουργεί πρέπει να γίνει ο ίδιος έργο τέχνης, να ζει σαν καλλιτέχνης, αρχή που τήρησε και διατήρησε σαν φωτεινό παράδειγμα, μέχρι τέλος, χωρίς να φοβάται κανένα τίμημα. Ήταν πάντα παρών σε όλους τους αγώνες και διεκδικήσεις της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, στηρίζοντας ιδιαίτερα πάντα τους νέους ανθρώπους, είτε στις σχολές όπου δίδασκε ή μέσω της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών».
Ο Δήμος Θέος γεννήθηκε στα Άγραφα της Καρδίτσας στις 10 Οκτωβρίου 1935. Έφθασε στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1953 και απασχολούμενος αρχικά σε χειρωνακτικές εργασίες βρέθηκε να εργάζεται ως βαφέας σκηνικών στο θέατρο Ακροπόλ. Ύστερα από την εργασία του συνεργείου του Ακροπόλ για τα σκηνικά της ταινίας «Έγκλημα στο Κολωνάκι» βρέθηκε στο κινηματογραφικό συνεργείο του σκηνοθέτη και παραγωγού Τζανή Αλιφέρη. Για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε ταινίες του εμπορικού κινηματογράφου όπως οι «Έκλαψα πικρά για σένα» και «Ένας ντελικανής», όπου συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον κινηματογραφιστή Κώστα Φέρρη, με τον οποίο θα δούλευαν συχνά μαζί στο μέλλον.
Σκηνοθετικό ξεκίνημα
Η πρώτη του σκηνοθετική δουλειά ήταν το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «100 ώρες του Μάη» του 1963, το οποίο συν-σκηνοθέτησε με τον Φώτο Λαμπρινό. Η ταινία, μια ανεξάρτητη παραγωγή, περιγράφει την πολιτική και κοινωνική διάσταση της πρόσφατης τότε δολοφονίας του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη.
Το 1967, πριν από την δικτατορία της 21ης Απριλίου, ο Θέος ξεκίνησε να σκηνοθετεί την πρώτη ταινία του μεγάλου μήκους, το «Κιέριον». Ένα φιλμ νουάρ σε πρώτο επίπεδο, το Κιέριον περιγράφει την προσπάθεια ενός δημοσιογράφου να βρει τον πραγματικό δολοφόνο ενός Αμερικανού δημοσιογράφου για την οποία το παρακράτος τον κατηγορεί πως συνέργησε. Η υπόθεση έχει σαφείς αναφορές στη δολοφονία του δημοσιογράφου Τζωρτζ Πολκ το 1948. Αποτελεί την πρώτη ίσως ελληνική πολιτική ταινία και παράλληλα εγκαινίασε το καλλιτεχνικό ρεύμα που ονομάστηκε Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος. Πολλοί μετέπειτα γνωστοί σκηνοθέτες όπως ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, ο Κώστας Σφήκας, ο Κώστας Φέρρης, ο Σταύρος Τορνές, η Τώνια Μαρκετάκη, ο Γιώργος Πανουσόπουλος κ.α. συνεργάστηκαν για τη δημιουργία του. Ο ερχομός της δικτατορίας διέκοψε τη δημιουργία της ταινίας και ο Θέος διέφυγε μαζί με το υλικό της αρχικά στο Παρίσι και κατόπιν στη Αγγλία, όπου και μοντάρισε μια πρώτη μορφή της. Η δικτατορία είχε απαγορεύσει την προβολή της ταινίας στην Ελλάδα, αλλά προβλήθηκε σε φεστιβάλ του εξωτερικού, ανάμεσά τους στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας του 1968, όπου έλαβε ειδικό βραβείο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1974 μετά τη δικτατορία ο Θέος κατάφερε να ολοκληρώσει την ταινία η οποία κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας καλλιτεχνικής ταινίας στο 15ο Φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ενώ ο ίδιος ο Θέος βραβεύτηκε ως καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο φεστιβάλ η Φόνισσα του Κώστα Φέρρη στην οποία ο Θέος είχε συμμετάσχει στη συγγραφή του σεναρίου.