Υπάρχει ένας αστικός μύθος, θα τον έχετε ακούσει, για εκείνο το χωρισμένο ζευγάρι το οποίο, την προ κινητών τηλεφώνων εποχή, είχε σταθερό σημείο συνάντησης το ζαχαροπλαστείο Τσίρου στον Πειραιά. Σύμφωνα με τον μύθο, το ζευγάρι πολλά χρόνια μετά τον χωρισμό τους συναντήθηκαν τυχαία, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, στο ίδιο ζαχαροπλαστείο. Δεν αντάλλαξαν κουβέντα. Εκείνος μπήκε στο κατάστημα και αγόρασε μια τούρτα σε σχήμα καρδιάς, έπεσε στα γόνατα και… φαντάζεστε τη συνέχεια. Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Η ήρωας του μύθου τα είπε όλα μ΄ ένα γλυκό.
Έκτοτε, η ημέρα των ερωτευμένων έχει χάσει ένα μέρος της αίγλης της, δεχόμενη το πλήγμα του εκσυγχρονισμού και της ταχύτητας μιας εποχής που δεν έχει χρόνο για… έρωτες. Ο ορισμός του cool, δεν αφήνει περιθώρια για συναισθηματικές εκδηλώσεις, πολύ περισσότερο όταν αυτές έχουν ένα προκαθορισμένο ημερολογιακό προσδόκιμο. Αλλά όλοι εμείς, που ζήσαμε την αθωότητα του Αγίου Βαλεντίνου, τότε που ο έρωτας ήταν ακόμα συναίσθημα και όχι πράξη, ξέρουμε πως η ημέρα αυτή μπορεί να αποτελέσει μια μοναδική ευκαιρία. Πες σε κάποιον πως τον αγαπάς, υπενθύμισε το, τόνισε το, δείξε το, αποκάλυψέ το. Γιατί; Για σένα! Για να το βγάλεις από μέσα σου! Και για τον άλλον. Που πάντα, μα πάντα θα έχει ανάγκη να τ’ ακούει. Και προς Θεού, μην το πεις με αρκουδάκια, μποξεράκια και κόκκινα εσώρουχα. Πες το μ’ ένα γλυκό! Πες το με λαχταριστή σοκολάτα, με φράουλες, πασπαλισμένες με άχνη ζάχαρη, με χρωματιστή μαρέγκα, με ανάλαφρη σαντιγί, πες το με καραμελωμένα αμύγδαλα και τριμμένο μπισκότο, με ζουμερά κερασάκια και τρυφερό παντεσπάνι. Γιατί, όσο παράδοξο κι αν τ’ ακούς το γλυκό είναι το μόνο αγιοβαλεντινιάτικο δώρο που δεν διατρέχει τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί γλυκανάλατο. Το γλυκό έχει μια θέση στην καρδιά και στο μυαλό όλων μας!
Κι αν θέλεις να το πας ένα βήμα παρακάτω βάλε τα εσώρουχα πάνω στην τούρτα κι άσε το κορίτσι να σπάσει με τα δόντια του το σοκολατένιο τους «ύφασμα». Άσε τα ζουμερά χείλη να λασπώσουν μια στάλα, προτού τα φιλήσεις για να κλέψεις λίγη από τη σοκολατένια απόλαυση. Θα μου πεις… ως γνήσιο τέκνο της εποχής του «έχω» και όχι του «νιώθω», πως το γλυκό αύριο δεν θα υπάρχει, θα έχει φαγωθεί, θα έχει τελειώσει. Και θα σου πω, με μια δόση νοσταλγίας: Η αίσθηση όμως; Αυτή η αίσθηση της αυριανής ημέρας, τότε που το… γλυκό έχει στ’ αλήθεια τελειώσει, είναι η μόνη που ποτέ δεν θα χαθεί. Η ανάμνηση δεν γαριάζει, δεν παλιώνει, δεν σκίζεται. Η αίσθηση είναι πάντα εκεί. Σαν το βουτυρένιο χάδι στη γλώσσα, σαν το κριτσάνισμα στον ουρανίσκο, σαν τη σεροτονίνη που σε διαπερνά σύγκορμο.
Αν αγαπάς, πες το μ’ ένα γλυκό! Μοιράσου το κι άσε τις αισθήσεις να κάνουν την δουλειά τους.
Οι φωτογραφίες είναι από το site των ζαχαροπλαστείων Τσίρου, τα οποία διαθέτουν στα καταστήματά τους ειδική συλλογή για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Μπορείτε να βρείτε ολοκληρωμένη αν κάνετε κλικ εδώ.