Δύσκολες ώρες για την Μαντόνα, καθώς έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 63 χρόνων, χτυπημένος από τον καρκίνο, ο αδερφός της Κρίστοφερ Τσικόνε.
Η Madonna ήταν αχώριστη με τον αδερφό της Κρίστοφερ για χρόνια, ενώ οι σχέσεις τους διαταράχθηκαν όταν ο Κρίστοφερ εξέδωσε ένα βιβλίο για τη διάσημη αδερφή του. Έκτοτε διέκοψαν κάθε επαγγελματική σχέση και επικοινωνία.
Η μεγάλη σταρ δημοσίευσε ένα εκτενέστατο αφιέρωμα στο Instagram με φωτογραφίες αγκαλιά με τον αδερφό της και ένα μακροσκελές μήνυμα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Ο αδερφός μου ο Κρίστοφερ έφυγε. Ήταν ο πιο κοντινός άνθρωπος σε μένα για πολύ καιρό. Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε τον δεσμό μας. Αλλά προέκυψε από την κατανόηση ότι ήμασταν διαφορετικοί και ότι η κοινωνία μας θα δυσκολευόταν αν δεν ακολουθούσαμε το status quo» έγραψε αρχικά.
«Πιάσαμε ο ένας τα χέρια του άλλου και χορέψαμε μέσα από την τρέλα της παιδικής μας ηλικίας. Στην πραγματικότητα ο χορός ήταν ένα είδος σούπερ κόλλας που μας κρατούσε ενωμένους» συνέχισε.
«Η ανακάλυψη του χορού στη μικρή μας πόλη στα μεσοδυτικά με έσωσε και μετά ήρθε ο αδερφός μου, και τον έσωσε επίσης. Ο δάσκαλος του μπαλέτου μου, που ονομαζόταν επίσης Christopher – δημιούργησε έναν ασφαλή χώρο για τον αδερφό μου να είναι ομοφυλόφιλος, μια λέξη που δεν ειπώθηκε ποτέ, ούτε ψιθυρίστηκε όσο ζούσαμε εκεί» τόνισε.
«Τελικά βρήκα το θάρρος να πάω στη Νέα Υόρκη για να γίνω χορεύτρια. Ακολούθησε ο αδερφός μου. Και πάλι πιάσαμε ο ένας τα χέρια του άλλου και χορέψαμε μέσα στην τρέλα της Νέας Υόρκης!».
«Καταβροχθίσαμε την Τέχνη, τη Μουσική και τον Κινηματογράφο σαν πεινασμένα ζώα, ήμασταν στο επίκεντρο μιας μεγάλης έκρηξης» σημείωσε.
«Χορέψαμε μέσα στην τρέλα της επιδημίας του AIDS. Πηγαίναμε σε κηδείες, κλαίγαμε και χορεύαμε. Χορέψαμε μαζί στη σκηνή στην αρχή της καριέρας μου και τελικά έγινε ο Creative Director μου στις περιοδείες. Όσον αφορά το καλό γούστο, ο αδερφός μου ήταν ο Πάπας και έπρεπε να φιλήσεις το δαχτυλίδι για να πάρεις την ευλογία του».
«Αψηφήσαμε τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, την Αστυνομία, την Ηθική της πλειοψηφίας και όλες τις Αρχές που μπήκαν εμπόδιο στην καλλιτεχνική ελευθερία!» έγραψε.
«Ο αδερφός μου ήταν δίπλα μου. Ήταν ζωγράφος, ποιητής και οραματιστής. Τον θαύμαζα. Είχε άψογο γούστο. Και μια κοφτερή γλώσσα, που μερικές φορές χρησιμοποιούσε εναντίον μου, αλλά πάντα τον συγχωρούσα» σημείωσε.
«Ανεβήκαμε μαζί στα ψηλότερα σημεία. Και πέσαμε στα χαμηλότερα. Με κάποιο τρόπο, πάντα βρίσκαμε ο ένας τον άλλον, κρατιόμασταν χέρι χέρι και συνεχίζαμε να χορεύουμε» έγραψε.
«Τα τελευταία χρόνια δεν ήταν εύκολα. Δεν μιλούσαμε για αρκετό καιρό, αλλά όταν ο αδερφός μου αρρώστησε βρήκαμε τον τρόπο να επιστρέψουμε ο ένας στον άλλο».
«Έβαλα τα δυνατά μου για να τον κρατήσω ζωντανό όσο το δυνατόν περισσότερο. Πονούσε τόσο πολύ προς το τέλος. Για άλλη μια φορά κρατήσαμε τα χέρια, κλείσαμε τα μάτια και χορέψαμε. Μαζί» περιέγραψε.
«Χαίρομαι που δεν υποφέρει πια. Δεν θα υπάρξει ποτέ κανένας σαν αυτόν. Ξέρω ότι κάπου χορεύει» κατέληξε.