Εκτός δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν οδηγείται ο Γιάννης Λιγνάδης, αδελφός του Δημήτρη Λιγνάδη, μετά τον ακραία επιθετικό τρόπο τον οποίο επέλεξε να απαντήσει σχετικά με την άρνηση των σπουδαστών – μαθητών του να συμμετάσχουν στο μάθημά του και την παραίτηση, για τον ίδιο λόγο, δύο μελών του ΔΣ του θεάτρου. Την παραπάνω απόφαση επιβεβαίωσε στο protothema.gr η καλλιτεχνική διευθύντρια της ιστορικής θεατρικής σκηνής, Μαριάννα Κάλμπαρη, η οποία θεωρεί πλέον πως είναι αδύνατο να υπάρξει συμβιβαστική λύση που να περιλαμβάνει την παραμονή του Γιάννη Λιγνάδη στη σχολή.
«Νιώθω πως είναι σχεδόν ανάρμοστο, ενώ όλη η χώρα πενθεί τα θύματα του αδιανόητου δυστυχήματος στα Τέμπη, εμείς να μιλάμε για τέτοια ζητήματα. Επειδή όμως πρέπει να πάρω άμεσα θέση σε σχέση με την επιστολή του κυρίου Γιάννη Λιγνάδη της 1/3/23 στην Εφημερίδα «Καθημερινή» υπογραμμίζει με νόημα στην ανακοίνωσή της η κ. Κάλμπαρη και προσθέτει: «Θεωρώ αυτονόητο ότι δεν συμμερίζομαι τις θέσεις του. Θεωρώ επίσης αυτονόητο ότι μετά από αυτή την επιστολή, ο κύριος Γιάννης Λιγνάδης δεν μπορεί να συνεχίσει να εργάζεται στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Μοναδική μου μέριμνα είναι να προστατεύω και να στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις το Θέατρο Τέχνης και όλους/ες τους συνεργάτες/ιδες και εργαζομένους/ενες του».
Η κρίση στους κόλπους του Θεάτρου Τέχνης δημιουργήθηκε τον περασμένο τον περασμένο Αύγουστο όταν οι σπουδαστές της δραματικής σχολής ζήτησαν να μην συνεχίσει να διδάσκει ο Γιάννης Λιγνάδης, τουλάχιστον κατά την διάρκεια της εξέλιξης της πολυσυζητημένης δίκης του αδελφού του, καταδισκαμένου πλέον, πρωτοδίκων, για δύο βιασμούς, Δημήτρη Λιγνάδη. Ως βασικές αιτίες αυτής της επιθυμίας τους παρουσίασαν δηλώσεις του Γιάννη Λιγνάδη στα ΜΜΕ σχετικά με «επαγγελματίες ομοφυλόφιλους» αλλά και την δημόσια καταγγελία μιας πρώην μαθήτριάς του η οποία είχε αναφέρει σε συνέντευξή της πως διατηρούσε ανάρμοστες σχέσεις με άλλες μαθήτριες.
Μετά την έναρξη της νέας σπουδαστικής περιόδου οι φοιτητές αρνούνταν να μπουν στην τάξη του Γιάννη Λιγνάδη ενώ όταν, προ λίγου καιρού, αναγκάστηκαν να μπουν προκειμένου να μην χάσουν τη χρονιά τους, δεν είχαν καμία συμμετοχή.
Η τεταμένη αυτή ατμόσφαιρα οδήγησε στην παραίτηση της διευθύντριας της σχολής και μέλος του Δ.Σ. του Θεάτρου Τέχνης, ηθοποιού Μάνιας Παπαδημητρίου και ενός ακόμη μέλους του Δ.Σ., του ηθοποιού και σκηνοθέτη Κωστή Καπελώνη.
Η δημοσιοποίηση της υπόθεσης προκάλεσε την οργή του Γιάννη Λιγνάδη ο οποίος με επιστολή του προς την «Καθημερινή» καταφέρθηκε με βαρύτατους χαρακτηρισμούς τόσο ενάντια στους μαθητές του κυρίως, όμως, στα δύο μέλη του Δ.Σ που επέλεξαν να παραιτηθούν κατηγορώντας τους για χειραγώγηση των σπουδαστών και για εργαλειοποίηση της υπόθεσής του του, προς εξυπηρέτηση προσωπικών επιδιώξεων και απωθημένων καλλιτεχνικών φιλοδοξιών.
Επιπλέον, ο Γιάννης Λιγνάδης εξαπέλυσε επίθεση και κατά του ΣΕΗ αλλά και προσωπικά του Προέδρου του, Σπύρου Μπιμπίλα, για την στήριξή τους στο αίτημα των σπουδαστών.
Σε κάθε περίπτωση το κείμενό του, αν και γραμμένο με την ευφράδεια λόγου που διαθέτει λόγω της ιδιότητάς του ως διακεκριμένου φιλολόγου, διέπεται συνολικά από μια αίσθηση αλαζονείας, ακραίας επιθετικότητας και σοβαρών προσωπικών κατηγοριών, γεγονός, το οποίο, όπως φαίνεται, δεν συνάδει με τον χαρακτήρα της σχολής του ιστορικού Θεάτρου Τέχνης, το οποίο και έλαβε την απόφαση να τον απομακρύνει μετά από μακροχρόνια συνεργασία που είχε μαζί του.
Ολόκληρη η επιστολή του Γιάννη Λιγνάδη
Ο Κάρολος, οι Καρολίδες και τα φοιτητά…
Στις 26/2/23 στον ιστότοπο «tvxs» δημοσιεύθηκε άρθρο για τα τεκταινόμενα στην δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, το οποίο αναφέρεται σχεδόν αποκλειστικά στο πρόσωπό μου με την ιδιότητα του διδάσκοντος σε αυτήν. Το άρθρο –το οποίο συντάχθηκε μάλλον «κατά παραγγελίαν»– με παρουσιάζει ως βασικό υπαίτιο των παραιτήσεων της Διευθύντριας της δραματικής σχολής του Θ.Τ. (Μ. Παπαδημητρίου) αλλά και μελών του Διοικητικού συμβουλίου του Θεάτρου (Μ. Παπαδημητρίου, Κ. Καπελώνης), παραιτήσεις που πρόσθεσαν κρότο στο ήδη παρωξυμμένο πεδίο του καλλιτεχνικού χώρου. Στο δημοσίευμα φιλοξενούνται και συνεντεύξεις της παραιτηθείσας Διευθύντριας της Σχολής του Θεάτρου Τέχνης (Μ.Π.) και δύο ανωνύμων φοιτητών (σεσημασμένων ως Φ1 και Φ2!). Το εν πολλοίς ψευδές και συκοφαντικό προς το πρόσωπό μου δημοσίευμα, αναπαρήγαγαν αμέσως συγγενή τοξικογραφικά μέσα (20/20 Mag., Left.gr), το γνωστό σκυλολόι των εργολάβων «λιγναδομάχων» και ο πρόεδρος του ΣΕΗ (Σ. Μπιμπίλας) που άφησε για λίγο τα λαμέ τού χρυσοφόρου τηλεοπτικού σόου για να επιδοθεί «αρμοδίως» στον αγώνα της «καλλιτεχνικής καθάρσεως».
Θα άξιζε να διαβάσει ο αναγνώστης το εν λόγω δυσώδες δημοσίευμα, όχι μόνο για να προβληματιστεί πάνω στο ζήτημα των δυσιάτων παθογενειών της «καλλιτεχνικής εκπαίδευσης», αλλά –κυρίως– για να αντιληφθεί την ταυτότητα των συντεταγμένων «εμπρηστών» του ταλαιπώρου καλλιτεχνικού χώρου (και του Πολιτισμού ευρύτερα), τους απώτερους στόχους τους και το παρασκηνιακό modus operandi. Στο προδήλως στρατευμένο –αν όχι φασίζον– πνεύμα που διέπει το περιεχόμενο του εν λόγω δημοσιεύματος, αντιπαραθέτω ακολούθως τον δικό μου λόγο που ερείδεται στα παρακάτω πραγματικά γεγονότα.
Στα μέσα Αυγούστου του ‘22 (σε περίοδο καλοκαιρινών διακοπών!)– μού γνωστοποιήθηκε ανυπόγραφη επιστολή που φέρεται να συνέταξαν φοιτητές της Δραματικής Σχολής απευθύνοντάς την στην Διευθύντρια, δια της οποίας ζητούσαν την απομακρυνσή μου από την Σχολή. Σημειωτέον, στην Σχολή του Θ.Τ διδάσκω αδιαλείπτως από το 2001, δηλ. επί εικοσιένα και πλέον έτη. Σημειώνω επίσης ότι οι λόγοι που επεκαλούντο οι ανώνυμοι συντάκτες δεν είχαν καμία σχέση με εκπαιδευτικά, παιδαγωγικά ή ηθικής τάξεως ζητήματα, αλλά με ακρίτως υιοθετημένες ψευδείς, κακόβουλες και μηνύσιμες περί του προσώπου μου συκοφαντίες. Σε συνάντηση που πραγματοποιήθηκε με τους ιθύνοντες της Σχολής (Μ. Παπαδημητρίου, Κ. Καπελώνη), αφού μού γνωστοποίησαν τις αξιώσεις των φοιτητών και τους γνωστοποίησα, με την σειρά μου, ότι δεν προτίθεμαι να παραιτηθώ (για λόγους που ο καθείς μπορεί να αντιληφθεί…), πρότεινα, εφόσον κρίνουν βάσιμες αυτές τις αξιώσεις, να προχωρήσουν σε απόλυσή μου καταβάλοντας την νόμιμη αποζημίωση.
Οι ιθύνοντες αντέτειναν ότι το Διοικητικό Συμβούλιο του ΘΤ που εποπτεύει την Σχολή (του οποίου αμφότεροι ήταν μέλη) είχε ήδη αποφανθεί ότι δεν στοιχειοθετείται αιτία απόλυσης, όθεν δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Συμφωνήθηκε λοιπόν από κοινού, ως μονόδρομος, η εκ μέρους μου ανάληψη διδακτικών καθηκόντων για το τρέχον έτος. Χάριν οικονομίας (υπάρχουν βεβαίως όλα τα σχετικά γραπτά τεκμήρια) περιορίζομαι να αναφέρω ότι λόγω αδικαιολόγητης καθυστέρησης, οφειλομένης σε πλημμελή άσκηση των καθηκόντων της Διευθύντριας Μ. Παπαδημητρίου, τα μαθήματά μου ξεκίνησαν κατά τα μέσα Δεκεμβρίου, δηλαδή δύο μήνες μετά την έναρξη του διδακτικού έτους! Οι δε φοιτητές –και των τριών ετών– από την πρώτη κιόλας ημέρα απείχαν καθολικά από τα μαθήματα χωρίς κάποια γραπτή αιτιολογία. Ως εκ τούτου από την ημέρα ανάληψης των καθηκόντων μου μέχρι και την παρούσα το Α´ έτος έχει παρακολουθήσει συνολικά δύο (2) μαθήματα (!), το Β´ και Γ´ ένα (1) μάθημα(!), ενώ η Διευθύντρια δεν έλαβε καμία σχετική πρωτοβουλία, δεν προέβη σε λήψη μέτρων, δεν κίνησε τις δέουσες διαδικασίες όπως επιβάλλει θεσμικά ο ρόλος του Διευθυντή Σπουδών Ανωτέρας Σχολής και οι στοιχειώδεις εκπαιδευτικές και παιδαγωγικές πρακτικές. Και όλα αυτά μεσούσης της δημόσιας συζήτησης περί αναβάθμισης των σπουδών και των πτυχίων των σπουδαστών δραματικών σχολών! Προς ώρας αφήνω τα συμπεράσματα για το μπάχαλο στον αναγνώστη…
Στην Επιστολή Παραιτήσεως από τα καθήκοντα τής Διεύθυνσης (ένα μνημείο ασυναρτησίας λόγου και κακοποίησης της ελληνικής γλώσσας) η Μ.Π., παραθέτοντας τους λόγους που την οδήγησαν στην απόφασή της, πουθενά δεν αναφέρεται στο ζητημά μου (παρά μόνο στο ανεπίσημο συνοδευτικό έγγραφο). Στην μεστή ωστόσο πικρόχολων σχολίων–μεμιγμένων με κάλπικη ενσυναίσθηση φοιτητομήτορος– συνέντευξή της στο «tvxs», με κατονομάζει ως τον κύριο λόγο παραίτησής της ένεκα του δήθεν «άλυτου» ζητήματός μου (!!!),· ζήτημα που η ίδια και ο Κ. Καπελώνης δεν επέλυσαν, όχι γιατί δεν μπόρεσαν αλλά γιατί δεν θέλησαν· απλώς διότι δεν τους συνέφερε να επιλυθεί. Αυτήν την αθλιότητα που σκηνοθέτησαν οι δύο παραιτηθέντες «μάρτυρες» του «υπέρ πάρτης» «αγώνα», δηλαδή α) την μπαχαλοποίηση της Δραματικής Σχολής δια της επιστρατεύσεως και χειραγωγήσεως μείζονος μέρους των σπουδαστών, β) την εργαλειοποίηση της υπόθεσής μου, προς εξυπηρέτηση προσωπικών επιδιώξεων και απωθημένων καλλιτεχνικών φιλοδοξιών, θα επιχειρήσω εφεξής να ξεσκεπάσω.
Η ανακοίνωση που εξέδωσε το ΔΣ του ΣΕΗ (27/2/23) τάσσεται (μεροληπτικά όπως πάντα) υπέρ των δύο παραιτηθέντων τους οποίους και δαψιλώς ευλογεί. Ωστόσο ο καλοπροαίρετος αναγνώστης δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αυτά που γνωρίζει καλά το ΣΕΗ· ότι ως «τρισυπόστατη» οντότητα η Μ.Π. (ταυτόχρονα μέλος του ΔΣ του Θεάτρου Τέχνης, μέλος του ΔΣ του ΣΕΗ, Διευθύντρια και Διδάσκουσα στην Δραμ.Σχολ. του Θ.Τ.) είναι αυτονόητο ότι ό,τι πράττει το πράττει σε απόλυτη εναρμόνιση και συνέργεια με το ΣΕΗ (λειτουργία των συγκοινωνούντων δοχείων)· δηλαδή θα μπορούσε ακόμα και να είναι η ίδια η συντάκτρια της Ανακοίνωσης που την (αυτο)εγκωμιάζει! Ευτράπελο πρώτο. Το «τρισυπόστατον» άλλωστε ήταν εξαρχής η αιτία της σύγχυσης που γενικώς χαρακτήρισε την σύντομη διευθυντική θητεία της, καθώς φάνηκε να συγχέει αδιακρίτως τη θεατρική εκπαίδευση με τον θεατρικό ακτιβισμό και την καλλιτεχνική διοίκηση με τον καλλιτεχνικό συνδικαλισμό.
Όσο για την περίπτωση Καπελώνη σίγουρα γνωρίζει το «ενσυναισθησιακό» ΣΕΗ ότι από το 2016 που η διδακτική έδρα τον εξήμεσε, όταν οι σπουδαστές στην συντριπτική πλειοψηφία ζήτησαν και πέτυχαν την απομάκρυνσή του από την σχολή λόγω ανεπάρκειας και ακαταλληλότητας (επί του παρόντος δεν επιθυμώ να επεκταθώ, υπάρχει ωστόσο σχετικό γραπτό τεκμήριο), έχει να επιδείξει μόνο παρασκηνιακή δράση και, μολονότι έκπτωτος, η Διοίκηση του Θεάτρου Τέχνης (δηλ. εν μέρει ο ίδιος!) αποφάσισε την τοποθέτησή του στην θέση του Νομίμου Εκπροσώπου της Δραματικής Σχολής!!! Ευτράπελο δεύτερο.
Οι παραιτήσεις των Μ. Παπαδημητρίου και Κ. Καπελώνη από το ΔΣ του Θεάτρου Τέχνης ούτε «αγωνιστικές» ούτε «μαρτυρικές» ήταν· αντιθέτως, ήταν μια μεθοδευμένη «στρατηγική» κίνηση που, κατά την γνώμη μου, έχει ως στόχο την διάλυση του ΔΣ του Θεάτρου Τέχνης, την αποκαθήλωση της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας (Μ. Κάλμπαρη) και την ανάδειξη νέας, ελέῳ ΣΕΗ, διοίκησης, και την επανεκλογή των ιδίων σε καίριες θέσεις με ενισχυμένους όρους. Για την επίτευξη του δολίου σχεδίου διάλυσης του Θεάτρου Τέχνης και της Σχολής του, απαραίτητος μοχλός ήταν η υπόθεσή μου (τακτική δαιμονοποίησης) και η μόχλευση των φοιτητών, μέχρι του σημείου της παρούσας μπαχαλοποίησης της Σχολής.
Τελικά συμπεράσματα: α) Ο καθένας έχει δικαίωμα να ονειρεύεται την αφεντιά του ως διάδοχο του μεγάλου Καρόλου (ακόμα και να θεωρεί ότι αποτελεί μετενσάρκωσή του), αρκεί την αξίωσή του να την υποστηρίζει με ευθύτητα και αληθινή αξία και όχι με παρασκηνιακές δράσεις και συνδικαλιστικές πατερίτσες. β) Αποκλειστικοί υπεύθυνοι για το ξεχαρβάλωμα της Σχολής και του Θεάτρου Τέχνης είναι η ανερμάτιστη Μ. Παπαδημητρίου και ο «ανύπαρκτος» Καπελώνης. γ) Το παρόν της καλλιτεχνικής παιδείας είναι όντως νοσηρό, ενώ το μέλλον διαφαίνεται εξαιρετικά δυσοίωνο. Την ώρα που οι φοιτητές των δραματικών σχολών βρίσκονται σε καταλήψεις, στους δρόμους, «στα κάγκελα» και κινδυνεύουν να χάσουν την χρονιά, κάποιοι μέντορες και μεντόρισσες που τους πουλούν φούμαρα-οράματα και τους ποδηγετούν, τρίβουν τα χέρια τους έχοντας υπογράψει φρέσκα κρυφά συμβόλαια· ο δε «Καλός άνθρωπος του Σέϊ-τσo-λάν» πατώντας στις πλάτες τους εισπράττει ατάραχος τα απαστράπτοντα αργύρια.
Αυτά προς το παρόν…
Γιάννης Λιγνάδης (δρ. Θεατρολογίας)