Ο δημοσιογράφος Γιάννης Κανελλάκης περιγράφει στο GoodStories.gr τα δύσκολα χρόνια στο χωρίο και την καθημερινή μάχη για επιβίωση…
"Γεννήθηκα σε ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας το Βούτσι και για να το προσδιορίσω γεωγραφικά είναι κοντά στη Βυτίνα, στη Δημητσάνα, στα Λαγκάδια. Γεννήθηκα τη δεκαετία του 1950. Η μάνα μου έκανε 11 παιδιά. Από αυτά ζούμε έξι, τρία αγόρια και τρία κορίτσια. Εγώ είμαι το στερνοπούλι το μικρότερο. Τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα. Πέτρινα. Με πολλές στερήσεις. Από την ηλικία των 5 χρόνων, από τότε δηλαδή που άρχισα να περπατάω, όπως χιλιάδες άλλα παιδιά, άρχισα να προσφέρω στην οικογένεια μου. Γι αυτό οι οικογένειες έκαναν πολλά παιδιά. Εργατόπαιδα. Δεν υπήρχε στον ήλιο μοίρα. Έπρεπε να δουλέψουμε για να επιβιώσουμε. Από 5 χρονών ήμουν στα χωράφια, στις καλλιέργειες, στα καλαμπόκια, στο θέρισμα, στο πότισμα, στο αλώνισμα, στα πρόβατα. Κτηνοτροφία, γεωργία. Αυτή ήταν η δουλειά μας στα χωριά αυτά. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Θυμάμαι ήμουν 6 ετών και έσκαβα μαζί με τα αδέρφια μου 2 μέτρα μέσα στη γη για να βρούμε χώμα και να φυτέψουμε κάτι για να ζήσουμε.
Το πρωί βράζαμε τραχανά και μετά πηγαίναμε στο σχολείο. Σχεδόν όλα τα παιδιά ξυπόλητα. Ρεύμα στο χωριό δεν υπήρχε. Το βράδυ έπρεπε να διαβάσουμε και θυμάμαι ανάβαμε την λάμπα πετρελαίου με το φιτίλι. Στο σχολείο ο δάσκαλος ήταν αυστηρός αλλά όχι σε αυτό το βαθμό! Όταν δεν ξέραμε κάτι που ρώταγε μας έριχνε ξυλιές στα χέρια και τα πόδια. Και δεν έφτανε αυτό. Όταν πηγαίναμε σπίτι και μας έβλεπαν με τις ξυλιές στα χέρια και τα πόδια από το δάσκαλο, τρώγαμε άλλο ξύλο.
Μετά το σχολείο ξανά στη δουλειά. Τις περισσότερες φορές πήγαινα στα πρόβατα γιατί το αλέτρι ήταν δύσκολη δουλειά για ένα παιδί 6 ετών. Έπαιρνα τα πρόβατα και έφευγα σε μακρινές αποστάσεις για να βοσκίσουν. Μου έδιναν θυμάμαι ψωμάκι και τυράκι το οποίο δεν ήταν πολύ και τελείωνε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αναγκαζόμουν να τρώω βελανίδια μαζί με τα πρόβατα για να σπάσω την πείνα μου.
Όταν τελείωσα το δημοτικό πήγα με την αδερφή μου στο γυμνάσιο στον Πύργο. Περπατάγαμε από το χωριό το Βούτσι μέχρι το Τουμπίτση που είναι ο κεντρικός δρόμος Τρίπολης Πύργου που περνούσε το λεωφορείο, 14χιλιόμετρα δρόμος, για να πάρουμε το λεωφορείο και να φτάσουμε στο γυμνάσιο.
Θυμάμαι, όταν ήμουν 14 επειδή ήταν δύσκολα χρόνια είχα πει : Θεέ μου πάρε με από αυτόν τον τόπο ή πάρε με από αυτή τη ζωή. Δεν άντεχα άλλο αυτή τη δουλειά . Σκληρή δουλειά . Από το πρωί ως το βράδυ, κάθε μέρα.
Μια μέρα που πήγαινα στο γυμνάσιο, η αδερφή μου είχε φύγει νωρίτερα και εγώ ξεκίνησα να διανύσω 14 χιλιόμετρα μόνος για να φτάσω στο λεωφορείο. Μαζί μου είχα και ένα δέμα με κάποια τρόφιμα που μας έβαζε η μακαρίτισσα η μανούλα μου. Στο δρόμο έπεσα και στραμπούλιξα το πόδι μου. Ήμουν μόνος στο πουθενά. Κανείς δεν περνούσε, για να με βοηθήσει. Ερημιά. Σε ποιον να φωνάξεις βοήθεια; Μετά από αρκετή ώρα και ενώ περπατούσα σιγά-σιγά στάθηκα τυχερός. Είδα κάποιον που πήγαινε στο χωράφι και με μάζεψε. Έτσι έφτασα στο λεωφορείο και μετά στο γυμνάσιο…
Διαβάστε εδώ τη συνέχεια GOODSTORIES.GR
Διαβάστε επίσης:
Δεν βλέπουμε με τα μάτια – Ο εγκέφαλος παίζει περίεργα παιχνίδια