Μια ταινία ονειρική, μελωδική και για πολλούς γλυκανάλατη.
Μια ταινία που κρύβει πίσω της μια αληθινή ιστορία.
Η «Μελωδία της Ευτυχίας»…
Η ταινία των παιδικών μας χρόνων, η οποία έβαλε μελωδία στη ζωή μιας πραγματικής οικογένειας και έδωσε ευτυχία σε ιστορίες που δεν ήταν και τόσο ρόδινες…
Το μιούζικαλ «Η Μελωδία της Ευτυχίας» («The Sound of Music») ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης, στις 16 Νοεμβρίου 1959. Το έργο ήταν δημιουργία του Richard Rodgers, ο οποίος μελοποίησε τον ποιητικό λόγο του Oscar Hammerstein II, ενώ βασίστηκε στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μαρίας φον Τραπ «The Story of the Trapp Family Singers».
Η μεγάλη επιτυχία βέβαια του έργου ήρθε μερικά χρόνια αργότερα –και συγκεκριμένα το 1965- όταν «βγήκε» στις κινηματογραφικές αίθουσες η ομότιτλη ταινία, σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Γουάιζ, με πρωταγωνιστές την Τζούλι Άντριους και τον Κρίστοφερ Πλάμερ.
Η ταινία γυρίστηκε στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, στην περιοχή της Βαυαρίας της Νότιας Γερμανίας, καθώς και στα στούντιο της 20th Century Fox, την οποία ουσιαστικά έσωσε από τη χρεοκοπία.
Γιατί, η ταινία που σημείωσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, ήρθε αμέσως μετά την «Κλεοπάτρα». Η ταινία με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, μπορεί να θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του αμερικανικού κινηματογράφου και να συγκαταλέγεται στις κλασικές ταινίες, όμως ήταν πάρα πολύ ακριβή παραγωγή, γεγονός που δεν μπόρεσε να ισορροπήσει με τα έσοδα της.
Έτσι η Fox βρισκόταν σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, όταν η «Μελωδία της Ευτυχίας την έσωσε, καθώς οι δικές της εισπράξεις σε σχέση με το κόστος παραγωγής, ισορρόπησαν τις προηγούμενες απώλειες.
Η ταινία θεωρείται μέχρι και σήμερα μία από τις πιο αισιόδοξες στιγμές της έβδομης τέχνης.
Τραγούδι, χαρά, χορός…
Όμως πίσω από όλα αυτά βρίσκεται μια αληθινή ιστορία. Η οποία δεν είναι τόσο μελωδική…
Είναι απλά… πραγματική.
Πρόκειται για τη δραματική ιστορία επιβίωσης μιας οικογένειας που μετανάστευσε από το Σάλζμπουργκ στην Αμερική. Της οικογένειας Φον Τραπ, την οποία έκανε γνωστή σε όλο τον κόσμο η ίδια η Μαρία Φον Τραπ.
Η Μαρία Αυγούστα Κούτσερα (μετέπειτα Μαρία φον Τραπ), γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1905 σε ένα τρένο. Σε ηλικία μόλις 3 χρόνων έχασε την μητέρα της και ο πατέρας της ανέθεσε την ανατροφή της σε θετή οικογένεια.
Λίγα χρόνια μετά, όταν ήταν μόλις 9 χρόνων, πέθανε και ο πατέρας της και τότε την Μαρία ανέλαβε ένας θείος της. Όμως εκείνος δεν ήταν καλός μαζί της κι έτσι εκείνη δραπέτευσε από το σπίτι του, κλέβοντας λίγα χρήματα από το πορτοφόλι του. Με αυτά κατάφερε να ξαναγυρίσει στη Βιέννη, όπου και φοίτησε σε κρατική σχολή για δασκάλες. Η ζωή της άλλαξε τελείως όταν πήγε μια μέρα εκδρομή στις Άλπεις. Εκεί, όπως γράφει η ίδια στο βιβλίο της, στάθηκε στην άκρη ενός βράχου, άνοιξε τα χέρια της και φώναξε δυνατά: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ, για τα θαύματα της δημιουργίας σου. Πώς θα μπορέσω να σ’ το ανταποδώσω;».
Η απάντηση γεννήθηκε αμέσως στο μυαλό της και την οδήγησε στο μοναστήρι του Σάλτσμπουργκ (Nonnberg Abbey). Η ηγουμένη τη δέχτηκε στο μοναστήρι, αλλά κατάλαβε από την πρώτη στιγμή ότι η Μαρία δεν ήταν φτιαγμένη για την μοναστική ζωή.
Έτσι, όταν ο χήρος πλοίαρχος Φον Τραπ ζήτησε κάποια κοπέλα να τον βοηθάει με τα παιδιά του –και κυρίως με την μικρή άρρωστη κόρη του- η ηγουμένη έπεισε την Μαρία να αναλάβει αυτό το ρόλο…
Και κάπως έτσι η Μαρία βρίσκεται για πρώτη φορά στο σπίτι των Φον Τραπ.
Και παρότι ήταν κι εκείνη χαμογελαστή, όπως η πρωταγωνίστρια της ταινίας, δεν ήταν και τόσο ανέμελη, καθώς η ζωή της είχε δείξει από μικρή το άσχημο πρόσωπό της…
Διαφορετικός από την ταινία, ήταν όμως και ο πλοίαρχος Φον Τραπ. Όλοι τον θυμόμαστε στην Μελωδία της Ευτυχίας ως τον αυταρχικό πατέρα που φέρεται στα παιδιά του σαν να είναι μικροί στρατιώτες, μέχρι που μπαίνει στη ζωή τους η Μαρία. Όμως στην πραγματικότητα, όπως εκείνη τουλάχιστον τον περιέγραψε, ήταν ένας γλυκός πατέρας που υπεραγαπούσε τα παιδιά του. Όταν έχασε την πρώτη του γυναίκα, μετακόμισε –το 1925- με τα παιδιά του στη γνωστή έπαυλη που θυμόμαστε από την ταινία και προσπαθούσε να τα διαπαιδαγωγήσει με τον καλύτερο τρόπο.
Όσο για τον μεγάλο έρωτα των πρωταγωνιστών και εδώ ο κινηματογράφος έχει κάνει τις μικρές αλλαγές του. Γιατί ενώ ο πλοίαρχος ερωτεύθηκε από την πρώτη στιγμή την Μαρία, εκείνη δίσταζε, καθώς, η κατά 25 χρόνια μικρότερή του κοπέλα, είχε αποφασίσει να αφιερωθεί στον Θεό. Χαρακτηριστικό είναι το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο της στο οποίο αναφέρει: «Συμπαθούσα τον πλοίαρχο, αλλά δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Αγαπούσα πολύ τα παιδιά και αυτά είναι που αληθινά παντρεύτηκα εκείνη την ημέρα. Μετά έμαθα να τον αγαπώ όπως δεν αγάπησα κανέναν».
Η ζωή της οικογένειας Τραπ άλλαξε τελείως τη δεκαετία του ‘ 30 με την οικονομική κρίση. Βρέθηκαν σε πολύ άσχημη κατάσταση και τελικά σώθηκαν από την μουσική, όταν η πρώτη σοπράνο της Βιέννης, Λότε Λέμαν, τους άκουσε το 1936 να τραγουδούν.
Όταν η Αυστρία προσαρτήθηκε στη ναζιστική Γερμανία, ο ο Φον Τραπ αρνήθηκε να κρεμάσει τη γερμανική σημαία σπίτι του και να υπηρετήσει σε γερμανικό υποβρύχιο. Επίσης δεν επέτρεψε στην οικογένειά του να τραγουδήσει στα γενέθλια του Χίτλερ.
Αποτέλεσμα ήταν φυσικά να αντιμετωπίσει προβλήματα η οικογένεια και να αναγκαστεί να φύγει. Έτσι, διέφυγαν μέσω Ιταλίας και Αγγλίας για τη Νέα Υόρκη… Εκεί, χωρίς το «φον» στο όνομά τους έκαναν μεγάλη μουσική καριέρα…
Ο πλοίαρχος πέθανε το 1949, ενώ η οικογένεια έμεινε ως μουσικό σχήμα ως το 1955, οπότε και η Μαρία αφοσιώθηκε στο ιεραποστολικό έργο της.
Στην έπαυλη των Φον Τραπ στο Σάλτσμπουργκ μετά την αποχώρησή τους εγκαταστάθηκε έως το 1945 ο Χίμλερ, ενώ, στη συνέχεια, δόθηκε σε μοναστήρι και το 2008 πουλήθηκε και μετατράπηκε σε ξενοδοχείο.
Η Μαρία πούλησε τα δικαιώματα του βιβλίου της σε Γερμανούς παραγωγούς κι εκείνοι αργότερα στους Αμερικανούς της Fox.
Όσο για την ταινία Η Μελωδία της Ευτυχίας, έχει την τρίτη θέση στον κατάλογο των μεγαλύτερων εισπράξεων…