Πιο κατασταλαγμένη και ώριμη από ποτέ, φαίνεται να είναι η Ελεονώρα Μελέτη, καθώς όπως η ίδια γράφει και μοιράζεται τις σκέψεις της με τους φίλους της, μέσω του προσωπικού της blog , είναι σε φάση επανακαθορισμού των αναγκών, των επιθυμιών και γενικά της ζωής της.
Η παρουσιάστρια έγραψε: «Είχα πολλά να κάνω. Δεδομένου ότι εκεί γύρω στα τέλη Απριλίου, με αφορμή ένα γεγονός που συνέβη και με πείραξε πολύ, κράσαρα. Έμεινα από μέση, ( η γιατρός μου που υποστηρίζει πολύ την θεωρία ότι όλες οι ασθένειες είναι ψυχοσωματικές, θεώρησε πως απλά το γεγονός που συνέβη με έκοψε στα δύο, ενώ μου έσπασε κυριολεκτικά τα νεύρα στο δεξί πόδι, που και αυτό καθηλώθηκε).
Τις λίγες μέρες που έμεινα στο κρεβάτι, σκέφτηκα πολύ. Έκλαψα πολύ, και αποφάσισα να δω αλήθειες για τη ζωή μου. Έβαλα τα πράγματα κάτω, είδα τι μ αρέσει, τι δεν μου αρέσει, τι μπορώ να αλλάξω, τι πρέπει να αποδεχτώ, τι πρέπει να φύγει, τι μπορεί να μείνει, τι θέλω να κρατήσω, τι οφείλω στον εαυτό μου να διώξω. Από πρόσωπα και καταστάσεις.
Έγραψα τα πάντα σε χαρτί, ώστε να θυμάμαι τι ήταν όλα εκείνα που ήρθαν στην επιφάνεια σε αυτήν την ευάλωτη στιγμή μου, καθώς αυτά αποτελούσαν και την αλήθεια μου.
Κάρφωσα στον εαυτό μου άτομα, παραδέχτηκα τη θέση τους και τον ρόλο τους στη ζωη μου, αναγνώρισα τη δράση τους και την επίπτωση αυτής στην καθημερινότητα μου, οραματίστηκα πως θα ήθελα να είναι τα πράγματα για μένα ώστε να είμαι ευτυχισμένη, πήρα αποφάσεις και άρχισα να υλοποιώ.
Ξεκίνησα από τα δύσκολα. Απομάκρυνα πρόσωπα. Όσο δύσκολο και αν μου ήταν, όσο και αν τα αγαπούσα αυτά τα πρόσωπα, τα έβαλα στην άκρη. Πέρασα στιγμές απόλυτης αδυναμίας, από εκείνες που κρύβεις το κινητό για να μην κάνεις καμία βλακεία, ενώ είσαι στο κρεβάτι ξαπλωμένη και σφίγγεις τα δόντια επειδή θέλεις την επαφή τους αλλά της αντιστέκεσαι, όπως ο ναρκομανής που ζητά τη δόση του.
Είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να διώχνεις ανθρώπους ειδικά όταν τους θες, αλλά αναγνωρίζεις το πόσο κακό σου κάνουν. Και ακριβώς επειδή είναι τόσο δύσκολο, αποφεύγεις να τους διώξεις, αναβάλλοντας τον πόνο για αργότερα ενώ ουσιαστικά παρατείνεις το κακό.
Κάθε μέρα που περνούσε ήταν και μια κατάκτηση.
Πέρασα στα λιγότερο οδυνηρά.
Έκλεισα το σπίτι μου στη Φιλοθέη. Το είχα φτιάξει με πολύ κόπο, πολλές αναποδιές και απρόοπτα. Ένα υπέροχο σπιτάκι για το οποίο ήμουν περήφανη, καθώς κάθε του μα κάθε του γωνιά ήταν και ένα κομμάτι του εαυτού μου. Εκεί που δεν με έβρισκα πουθενά ήταν στην τοποθεσία.
Δεν μου πάνε τα βόρεια. Το δοκίμασα. Τα προσπάθησα για περισσότερο από πέντε έξι χρόνια. Δεν μου πάνε. Τέλος. Είμαι παιδί των Νοτίων προαστίων. Έχω μεγαλώσει μπροστά στη θάλασσα. Εχω μάθει να τη βλέπω πρώτο πράγματα, κάθε πρωί, να την μυρίζω στον Νοτιά, να την ακούω μέσα από τα καίκια της τα ξημερώματα του Σαββατοκύριακού, να τη διαβάζω από τις σπηλιάδες. Τη θέλω στα πόδια μου τέλος. Έχω ήδη ξεκινήσει διαδικασίες να βρω σπίτι σε περιοχή που ανήκω.
Είπα την αλήθεια για ακόμα μία φορά , για μένα στη δουλειά.
Την είχα πει και άλλες φορές στο παρελθόν,απλά δεν την υποστήριζα. Αυτή τη φορά, αποφάσισα να το κάνω, με όποιο κόστος. Ξεκαθάρισα σε εκείνους που έπρεπε τη στιγμή που έπρεπε τις προθέσεις και τις επιθυμίες μου, και άρχισα να βάζω τα θεμέλια για εκείνο που θέλω να κάνω.
Έκανα και άλλες μικρότερες αλλά για μένα σημαντικές και αισθητές αλλαγές…
Όλα αυτά μέσα σε 2-3 μήνες…
Στις αρχές του καλοκαιριού ήμουν έτοιμη.
Ήταν όλα σε τάξη. Είχα διαλύσει τα πάντα γύρω μου, και είχα αρχίσει να τα κτίζω από την αρχή, πιο σωστά αυτή τη φορά.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, όταν φύγει από την Αθήνα να μην έχει τίποτα μα τίποτα να τον ταλαιπωρεί στη σκέψη. Και τα κατάφερα…
Έχω ακόμα μπροστά μου δέκα μέρες διακοπές. Έχω περάσει υπέροχα… Εχω ξεκουραστεί, έχω διασκεδάσει, έχω κοιμηθεί, έχω ξενυχτήσει μέχρι το πρωί, έχω πάρει ύπνους στην παραλία, έχω πιει τα ποτά μου, έχω χορέψει, έχω λιαστεί, έχω κάνει υπέροχες κουβέντες, έχω γνωρίσει νέο κόσμο, έχω έρθει πιο κοντά σε κόσμο που ούτως ή άλλως ήξερα. Έχω γελάσει με την ψυχή μου,έχω φάει μέχρι σκασμού, έχω κάνει τα σπορ μου με τη μεσούλα μου στη θέση της και μένα να πετάω από τη χαρά μου, έχω απολαύσει τη θάλασσα, την άμμο, τις μυρωδιές και όλα αυτά που εγώ λατρεύω στο καλοκαίρι μου.
Μόνο πολλές φωτογραφίες δεν έχω βγάλει, αλλά ίσως είναι από τις φορές εκείνες που φαίνεται πως ζω ουσιαστικά και για μένα τις στιγμές μου και δεν έχω την ανάγκη ούτε να την απαθανατίσω στημμένα, ούτε και να τις μοστράρω για να πείσω γενικά και αόριστα πόσο γαμάτα περνάω…
Είναι ωραία να διαλύεις τα πάντα γύρω σου όταν φτάσεις στο σημείο που πρέπει. Και είναι ακόμα πιο ωραία, όταν αρχίζεις να χτίζεις, πάνω στο φρέσκο έδαφος που σκάει μύτη, κάτω από τα συντρίμμια…Καλή μας συνέχεια, σας φιλώ πολύ…».