Το πρόγραμμα ήταν να επισκεφθεί πρώτα το Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης για παιδιά με αναπηρία (ΚΔΑΠ – ΜΕΑ) . Ήθελε να ενημερωθεί για τη δράση του κέντρου μιας και ζήτησε αντί δώρων για τα γενέθλιά της να δοθούν τα χρήματα σε σκοπούς που θα έχουν επίκεντρο , κυρίως, το παιδί. Φτάσαμε νωρίτερα στο Κέντρο με μια ανησυχία για το πως θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει γίνει επίκεντρο και έλξη για τους paparazzi σε όλο τον κόσμο. Έφτασε στην ώρα της , διακριτικά, χωρίς καμία συνοδεία, χωρίς καμία προετοιμασία. Απλή, προσιτή, χωρίς ίχνος μακιγιάζ με ένα φρέσκο χαμογελαστό πρόσωπο. Λιγομίλητη μα τόσο ευγενική με όλους. Αμέσως απαλλαχτήκαμε από κάθε αγωνία για το πως θα διαχειριστούμε μια τέτοια συνάντηση. Η Αικατερίνα ήταν μια φίλη μας ήδη. Η ίδια την μοναδική έννοια που είχε εκείνη τη στιγμή ήταν να γνωριστεί με τα παιδιά στο κέντρο να ενημερωθεί για τις δράσεις του.
Θέλει τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από τα δώρα των γενεθλίων της να δοθούν σε συγκεκριμένους σκοπούς που θα αφορούν τα παιδιά και φυσικά το νέο της τόπο. Την Λευκάδα. Ενημερώθηκε για το πόσο σοβαρή δουλειά γίνεται στο συγκεκριμένο κέντρο που εξυπηρετεί περίπου 35 άτομα ηλικίας από 5-50 ετών και που οι ελλείψεις του είναι τεράστιες. Και θέλησε να τα δει όλα αυτά από κοντά. Οδηγήθηκε στο χώρο όπου της έγινε μια 10λεπτη παρουσίαση για τις δραστηριότητες του ΚΔΑΠ-ΜΕΑ εντός και εκτός του κτιρίου, από τον Άγγελο Βονιτσάνο αλλά και την αντιδήμαρχο, Ζωή Σκιαδά. Πληροφορήθηκε για τις εκδρομές των παιδιών αλλά και για το πώς έχουν καταφέρει να ενταχθούν σε δραστηριότητες με τη βοήθεια των ειδικών του κέντρου. Φανερά προβληματισμένη, αμέσως μετά την παρουσίαση, είπε πόσο την άγγιξαν όλες αυτές οι εικόνες που είχε δει. Φρόντισε δε να τονίσει ότι αποφάσισε να κάνει δωρεά από τα έσοδα για τα δώρα των γενεθλίων της και όρισε τους συνεργάτες της ώστε να βρίσκονται σε επικοινωνία με τους ανθρώπους του κέντρου.
Όμως η πλέον συγκινητική στιγμή ήταν όταν της δόθηκε το δώρο των γενεθλίων της που είχαν φτιάξει τα ίδια τα παιδιά. Ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής που φτιάχτηκε μόνο για την ίδια. Ένας πίνακας που μεγάλο μέρος του είχε φτιάξει ο Χ.Κ . Ζήτησε να τον συναντήσει και βαθιά συγκινημένη τον ευχαρίστησε για την προσπάθειά του ενώ ο ίδιος της έδειξε με τον τρόπο του πόσο όμορφη είναι.
“Ζήτησα από τους καλεσμένους μου να κάνουν δωρεά στο ίδρυμά μου. Τα χρήματα θα χρησιμοποιηθούν για τη στήριξη ιδρυμάτων για παιδιά. Όπως το ΚΔΑΠ-ΜΕΑ στη Λευκάδα, ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Γνωρίζω για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα. Δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί όσο είμαι εγώ και είναι πολύ σημαντικό για μένα να θυμάμαι αυτούς που είναι λιγότερο τυχεροί. Το φιλανθρωπικό αυτό ίδρυμα κάνει πολύ καλή δουλειά και η ευημερία των παιδιών είναι ένα θέμα που που με ενδιαφέρει πολύ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να προσφέρω αυτό το αυτοκίνητο για άτομα με ειδικές ανάγκες στο εν λόγω ίδρυμα μαζί με κάποια άλλα έργα που θα γίνουν σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Για να είμαι ειλικρινής εντυπωσιάστηκα πολύ όταν πήγαμε εκεί . Με αυτό το υπέροχο αγόρι τον Χρήστο που μου προσέφερε τον πίνακα ζωγραφικής. Δεν ξέρω πώς κατάφεραν να φτιάξουν ένα τόσο άψογο πίνακα. Εντυπωσιάστηκα πολύ. Το φιλανθρωπικό αυτό ίδρυμα είναι εξαιρετικό λόγω του ότι λειτουργεί για ένα πολύ ευγενή σκοπό: τη βελτίωση της ζωής και την ευημερία παιδιών με ειδικές ανάγκες. Και εν τέλει, είναι ένα ίδρυμα τοπικό, στην αποστολή του οποίου πιστεύω πολύ έντονα. Έχω σπουδάσει ψυχολογία στο Harvard και καταλαβαίνω. Αυτός είναι ο λόγος που θέλω να κάνω κάτι με την ψυχολογία των παιδιών.» μας είπε χαρακτηριστικά μόλις τελείωσε η συνάντηση στα ΚΔΑΠ-ΜΕΑ και ξεκινήσαμε το ολιγόλεπτο ταξίδι μας για το Σκορπιό. Για το νησί – μύθος εκεί που μας έκανε την τιμή να μας φιλοξενήσει για να αποδειχτεί τελικά μια εξαιρετική οικοδέσποινα. Η παρουσία μας εκεί δεν ήταν τυχαία και η ίδια δεν αποδέχτηκε τυχαία να βρεθεί μαζί μας και να περάσουμε κάποιες ώρες κοντά της. Θέλησε με αυτή τη συνάντηση να σηματοδοτήσει το σεβασμό της για την περιοχή και τους κατοίκους της. Να γνωρίσει η υπόλοιπη Ελλάδα την Κάτια μέσα από ένα τοπικό Μέσον.
Ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμασταν στον επίγειο αυτό παράδεισο. Στο νησί που δεκαετίες τώρα είναι σύμβολο, είναι αναφορά για κάθε επισκέπτη της περιοχής. Το νησί που εξακολουθεί να πλάθει μύθους, που ξαναζωντάνεψε και αυτή τη φορά πρωταγωνιστεί ένα λυγερόκορμο κορίτσι, που όσο περισσότερο μένει κανείς μαζί της καταλαβαίνει γιατί ο μύθος αυτός πραγματικά μπορεί να δημιουργήσει μοναδικές ιστορίες. Φτάσαμε στο κεντρικό λιμάνι του νησιού. Η ίδια προχώρησε μπροστά για να μας οδηγήσει, όπως θα έκανε κάθε σωστός οικοδεσπότης, στον κήπο μπροστά από τη θρυλική ροζ βίλα που διέμενε η Τζάκυ. Λιτά, αλλά ιδιαίτερα καλόγουστα, ντυμένη θέλησε από την πρώτη στιγμή να μας κάνει να αισθανθούμε άνετα. Ψάχναμε με τα μάτια τριγύρω να εντοπίσουμε τις νέες κατασκευές που γράφονταν ότι έχουν γίνει και δεν καταφέραμε να δούμε τίποτε άλλο πέρα από την περιποίηση των κήπων αλλά και την ανακαίνιση των κατοικιών. Η ίδια κατάλαβε αμέσως τις σκέψεις μας και τόνισε: «Πρώτα απ ‘όλα, η ομορφιά αυτού του νησιού είναι το φυσικό του κάλλος, προφανώς θέλω να το κρατήσω όπως είναι. Κατανοώ τη βαθιά σχέση που υπάρχει μεταξύ του νησιού και της οικογένειας Ωνάση. Η ιστορία της οικογένειας αυτής και η ιστορία του νησιού θα είναι πάντα συνυφασμένες μεταξύ τους και ό,τι κι αν κάνουμε εδώ θα γίνει με πλήρη σεβασμό και εκτίμηση σε αυτές.
Το σχέδιό μου είναι να διατηρήσω και να αναπτύξω περαιτέρω την υποδομή του νησιού με τη χρήση σύγχρονων, φιλικών προς το περιβάλλον τεχνολογιών. Τώρα προχωράμε μόνο με τη βασική ανακαίνιση της υποδομής. Οπότε, κυρίως αποκατάσταση. Ήδη έχουμε αποκαταστήσει το ροζ σπίτι, όπως μπορείτε να δείτε. Η κύρια αλλαγή θα είναι η κατασκευή στάβλων για τα άλογα μου. Για να μπορώ να τα φέρω μαζί μου το καλοκαίρι. Είναι πολύ νωρίς σε αυτό το στάδιο να πω κάτι πιο συγκεκριμένο για τα σχέδια αυτά.»
Περπατήσαμε στους χώρους γύρω από τα κτίσματα . Έδειχνε απίστευτη άνεση στις κινήσεις της, μας οδηγούσε στα σημεία που της άρεσαν περισσότερο. Άκουγε με ικανοποίηση τα σχόλια μας που ήταν σχόλια θαυμασμού για ένα νησί που οι νέοι του ιδιοκτήτες το σεβάστηκαν τόσο πολύ. Όλη αυτή την ώρα γύρω μας υπήρχε ένας αναβρασμός εργασιών. Δεν υπήρχε ούτε ένα σημείο στο νησί που να μην είχαν περιποιηθεί τους χώρους που δεν είχαν αποκαταστήσει τα σημάδια του χρόνου. Η Αικατερίνα χαιρετά φιλικά και χαμογελώντας κάθε συνεργάτη που περνά από δίπλα μας , δίνει οδηγίες για πράγματα που πρέπει να γίνουν. Από την στιγμή που μπήκαμε στο νησί κρατά στα χέρια της τον πίνακα του Χρήστου από τα ΚΔΑΠ-ΜΕΑ. Τον δείχνει με περηφάνια σε όλους. Έχει αγωνία για το που θα τοποθετηθεί. Και μόνο όταν αποφάσισε ότι θα κρεμαστεί σε κάποιο σημείο της ροζ βίλας ησύχασε και το άφησε με μεγάλη προσοχή στα χέρια των συνεργατών της. Θέλουμε να μάθουμε όσο γίνεται περισσότερα για το κορίτσι που πολύ γρήγορα και χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια έχει κερδίσει τις καρδιές μας. «Όσο περισσότερο χρόνο περνάω στο Σκορπιό τόσο πιο πολύ ερωτεύομαι το νησί. Η περιοχή και οι άνθρωποι είναι εκπληκτικοί. Πιστεύω ότι ο Σκορπιός και ολόκληρη η περιοχή της Λευκάδας είναι από τις πιο όμορφες τοποθεσίες που έχω επισκεφτεί στον κόσμο. Έτσι, σίγουρα απολαμβάνω κάθε ημέρα που περνάω εδώ και αισθάνομαι τυχερή που μπορώ και το κάνω αυτό. Οι άνθρωποι εδώ είναι θαυμάσιοι, πραγματικά. Από την πρώτη ημέρα οι ντόπιοι μας έκαναν να αισθανθούμε σαν το σπίτι μας. Είναι πολύ φιλόξενοι και θερμοί», μας είπε σε άπταιστα Αγγλικά. Λιγομίλητη αλλά τόσο παραστατική στις κινήσεις τις, στην έκφρασή της. Δείχνει πολύ εύκολα το θαυμασμό της, δεν κρύβει την αγάπη της για το νέο αυτό τόπο και θέλει να μάθει όσο γίνεται περισσότερα για την περιοχή. Μαθαίνει κάθε λεπτομέρεια για την ιστορία όλης της περιοχής.
«Από την παιδική μου ηλικία έχω επισκεφτεί τα περισσότερα ελληνικά νησιά δια θαλάσσης. Αυτός είναι και ο πιο όμορφος τρόπος να τα γνωρίσεις. Το να πεις μόνο ότι τα νησιά είναι όμορφα είναι πολύ λίγο. Μπορεί κάποιος να τα περιγράψει μόνο με τα χρώματα των ποιημάτων του Ομήρου. Σίγουρα ήμουν πάντα μεγάλη θαυμάστρια της Ελλάδας, των ανθρώπων,της κουλτούρας της και της ιστορίας της», συμπλήρωσε η Κάτια. Όλες αυτές τις ώρες καταφέραμε με τη βοήθεια των συνεργατών της να επισκεφθούμε κάθε γωνιά του Σκορπιού. Να κάνουμε πραγματικότητα όλες αυτές τις εικόνες που είχαμε από τα περιοδικά και τις περιγραφές για το νησί του Ωνάση. Παντού επικρατούσε τάξη. Δύο κηπουροί περιποιόταν του χώρους γύρω από την κλειδωμένη εκκλησία που βρίσκονται οι τάφοι της οικογένειας Ωνάση. Λίγο πιο δίπλα συνεργεία έκαναν εργασίες ώστε να αποκατασταθούν γωνιές που ο χρόνος είχε φθείρει. Η θέα προς το Μεγανήσι και το Ιόνιο είναι μοναδική. Οι μικρές παραλίες του πεντακάθαρες και προσεγμένες. Λίγο πριν μας αποχαιρετήσει η Κάτια ,επεσήμανε για ακόμη μια φορά το πόσο σημαντικό είναι αυτό το νησί για την ίδια και την οικογένειά της. Την ευχαριστήσαμε γι’ αυτή τη μοναδική φιλοξενία. Της ευχηθήκαμε για τα γενέθλιά της και της δώσαμε να καταλάβει ότι έχει γίνει ήδη μέρος της ζωής μας και ένας άνθρωπος δικός μας. Χαμογέλασε και από την πλευρά της τόνισε για ακόμη μια φορά πόσο σημαντική ήταν γι αυτή η επίσκεψή της στα ΚΔΑΠ-ΜΕΑ και η συνάντησή της με τον μικρό Χρήστο. Έτσι διακριτικά, όπως ακριβώς ήταν και η ίδια όλες αυτές τις ώρες, αφήσαμε το Σκορπιό πίσω μας επιστρέφοντας στην Λευκάδα. Τελικά, ναι, αυτό το νησί είναι ένας μύθος και θα εξακολουθεί να τον διατηρεί.
Πηγή: lefkadapress.gr