Η Κατερίνα Διδασκάλου με αφορμή την επιτυχία της σειράς, Μαύρο Ρόδο και τον ρόλο της ως Ηγουμένη Φιλαρέτη παραχώρησε συνέντευξη και μίλησε για όλους και για όλα.
Η ηθοποιός που αγαπήθηκε από την τηλεοπτική σειρά «Άγριες Μέλισσες» μίλησε για την νέα της τηλεοπτική επιτυχία το «Μαύρο Ρόδο».
«Είναι ένας ρόλος που ενθουσιάστηκα όταν μου τον πρότειναν γιατί δεν έχει καμία σχέση με όσα έχω κάνει είτε στην τηλεόραση είτε στο θέατρο. Είμαι ευτυχής που το κάνω. Όταν βγαίνεις από μία σειρά όπως είναι οι “Μέλισσες” και καταλάβεις τι σημαίνει μεγάλος αντίκτυπος στον κόσμο, υπήρχαν πολλοί συντελεστές ίδιοι με τις “Μέλισσες”. Το στοιχείο της θρησκείας είναι πολύ μεγάλο θέμα, βαθιά ριζωμένο μέσα μας, όπως και του απαγορευμένου έρωτα. Όλα αυτά συναντιούνται μέσα. Επίσης, η διαφορά του κοσμικού κόσμου με τον μοναστικό κόσμο», είπε στην εκπομπή «Μεγάλη Εικόνα» της τηλεόρασης του MEGA.
Σχετικά με την το διάστημα που έζησε στο μοναστήρι πριν τα γυρίσματα της σειράς ανέφερε: «Χάρηκα πάρα πολύ που πήρα την απόφαση να κλειστώ σε μοναστήρι στο Ρέθυμνο. Με δέχτηκαν με πολλή αγάπη οι μοναχές. Εάν δεν έχεις ζήσει αυτό το χρώμα, την απόλυτη ησυχία, το πρωί που χτυπάει η καμπάνα, είναι μία πολύ ειδική κατάσταση που πρέπει να τη βιώσεις για να μπορέσεις να την αναπαράγεις. Έμεινα μια βδομάδα, λόγω περιοδείας δεν μπορούσα να μείνω παραπάνω. Την εμπειρία που έζησα ήταν μοναδική, μου άνοιξαν την αγκαλιά τους».
Λίγο πριν το τέλος της συνέντευξης της, η Κατερίνα Διδασκάλου πέρασε τα δικά της μηνύματα για την οικογενειακή αγάπη αλλά και τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη για στέγαση και αγαθά βασικών αναγκών.
«Είναι γιορτές με την οικογένεια και τα εγγόνια. Δεν με πειράζει η λέξη γιαγιά. Είναι υπέροχο και αυτές τις γιορτές χαίρομαι που έχω εγγόνια γιατί τα παιδιά έχουν πάντα αυτή τη μαγική ιδιότητα να μαγεύονται με το παραμικρό πράγμα. Εγώ έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος και καλύτερος ηθοποιός, τώρα με τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου», είπε για τα εγγόνια της.
Η ίδια αναφέρθηκε και στον άστεγο που φιλοξενεί στο σπίτι της: «Είναι και η εποχή που σκέφτομαι πάρα πολύ και τα λιγότερα τυχερά παιδιά και λιγότερο τυχερούς ανθρώπους. Άνοιξα την πόρτα μου σε έναν άστεγο και εξακολουθεί να είναι στο σπίτι μου. Το θεωρώ το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε σε μια τόσο δύσκολη εποχή. Είναι και ένα δώρο στον εαυτό μου. Αυτός που προσφέρει έχει και τη μεγαλύτερη χαρά».