Πολλοί δρόμοι μπορούν να οδηγούν σε μία πλατεία.
Το πιο δύσκολο πράγμα είναι, όταν συμβεί κάτι άσχημο στην πλατεία αυτή, να βρεις από ποιον δρόμο έφτασε, ήρθε το κακό αυτό.
Αυτό που συνέβη στο Παρίσι ήρθε από έναν δρόμο.
Άλλοι πιστεύουν ότι ο δρόμος αυτός είναι ο πρωτοστατών ρόλος των Γάλλων στα όσα συμβαίνουν αυτή την στιγμή στην Συρία. Αυτός ο δρόμος οδήγησε τους Τζιχαντιστές στην βιαιότητα αυτή των πράξεων.
Άλλοι πιστεύουν, ότι ο δρόμος ξεκίνησε από τα καταπιεσμένα προάστια του Παρισιού, όπου τα παιδιά δεύτερης και τρίτης γενιάς μεταναστών δεν μετέχουν της ζωής και απαξιώνονται.
Ο καθένας υποδεικνύει έναν δρόμο και οι αναλύσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στέκουν, τόσο η μία, όσο και η άλλη, όσο και μία τρίτη που θα μπορούσε να αναπτυχθεί.
Όμως, πάντα σ΄αυτού του είδους τις επιθέσεις, η πρώτη ανάγνωση δεν είναι πάντα η καλύτερη.
Αυτό που γίνεται μεθοδικά, μπορεί να υποκρύπτει σκοπιμότητες όχι άμεσα εμφανείς, όχι άμεσα ορατές.
Ασφαλώς, οι άδικοι πόλεμοι, οι βομβαρδισμοί, ο ξεριζωμός ανθρώπων από τα σπίτια τους, ο θαλασσοπνιγμός ανθρώπων στην Μεσόγειο, δεν είναι λόγοι για τους οποίους μπορεί να αγαπήσει κανείς τους Ευρωπαίους.
Οι Ευρωπαίοι άλλωστε, έχουν σκληρύνει πολύ.
Πρωτοφάνηκε στις αποφάσεις που πήραν τότε για την Γιουγκοσλαβία. Όμως υπάρχουν παιχνίδια που μπορούν να συνδεθούν, που μπορούν να δεθούν πάνω στο αυθόρμητο των λαών, πάνω στο αυτονόητο των κινήσεων.
Δηλαδή ξεσηκώνεται ένας κόσμος αυθόρμητα και οι προβοκάτορες ενώνονται με τους αληθινούς ανθρώπους ενός ξεσηκωμού.
Ένα διαβατήριο βρέθηκε στον χώρο, εκεί όπου συνέβησαν τα συγκλονιστικά και εντόνως δραματικά γεγονότα της 13ης Νοεμβρίου. Αμέσως βρέθηκε πως ο άνθρωπος αυτός πέρασε από την Ελλάδα, ήταν μάλιστα στο Παγκράτι για κάποια περίοδο. Οσονούπω θα βγουν και οι εστιάτορες της περιοχής να μας πουν τις γαστριμαργικές του συνήθειες, τι έτρωγε, τι έπινε, η γειτονιά θα μας πει ποια πήδαγε κι απ΄τα καφενεία, οι γνωστές φυσιογνωμίες θα λένε «ήταν ήσυχο και καλό παιδί, δεν μας έκανε ούτε μία ανατίναξη όλον αυτό τον καιρό που έμενε στην γειτονιά μας».
Πέρα από την πλάκα όμως, θα μπορούσε ο τρομοκράτης να βρίσκεται ήδη στο Παρίσι ή στο Βέλγιο ή κάπου στην Ευρώπη και θα μπορούσε μόνο του το διαβατήριο, χωρίς τον ίδιο, να διασχίσει την Ευρώπη. Θα μπορούσε δηλαδή ένας άλλος με αυτό το διαβατήριο να κάνει την διαδρομή για να μας αποδείξει ότι ο τρομοκράτης έκανε αυτή την διαδρομή .
Είναι πολλοί αυτοί που διασχίζουν την Ευρώπη με πλαστά διαβατήρια. Έλεγχος πλαστότητας δεν γίνεται κατ” ουσίαν. Ούτε στα αεροδρόμια. Κοιτούν αν το όνομα του εισιτηρίου ταιριάζει με το όνομα της ταυτότητας. Και λοιπόν; Τι αποδεικνύει αυτό; Τι πιστεύουν; Ότι ο τρομοκράτης είναι τόσο ηλίθιος που θα δηλώσει το κανονικό του όνομα στην κράτηση του εισιτηρίου και στην ταυτότητα θα προσκομίσει το ψεύτικο;
Έχουν πολύ μεγάλη βλακεία οι δυτικοί που νομίζουν ότι κάνουν ελέγχους.
Υποτιμούν την εξυπνάδα των άλλων. Αυτό είναι σε μόνιμη βάση.
Δεν απαξιώνουν μόνο τις ζωές, απαξιώνουν και το μυαλό των ανθρώπων με τους οποίους δεν συμφωνούν ιδεολογικά.
Μπορεί να φτάσει κανείς στην Γαλλία χωρίς να περάσει καν σύνορα. Έχουν λεφτά, οι τρομοκράτες έχουν λεφτά. Δεν είναι δύσκολο ακόμα και να νοικιάσουν μια μικρή ωραία θαλαμηγό, ένα πλεούμενο και να καταπλεύσουν κάπου στις γαλλικές ή στις ιταλικές ακτές. Έχουν τα μέσα. Έχουν τις άκρες. Δεν χρειάζεται να διασχίσουν όλες τις χώρες. Αλλά χρειάζεται να φαίνεται σε μας ότι διέσχισαν όλες τις χώρες.
Αν μυστικές υπηρεσίες έχουν προκαλέσει αυτά τα γεγονότα, υποθετικά μιλώντας κανείς, θα μπορούσαμε για παράδειγμα να σκεφτούμς ότι αν το επιθυμητό ήταν να προκύψει ένας λαϊκός θυμός και με βάση αυτόν, το θέμα να πάρει ευρωπαϊκή διάσταση και να μην είναι μόνο οι Γάλλοι που νέμονται τον πόλεμο αυτό στη Συρία πουλώντας όπλα, με τη πράξη αυτή στην πραγματικότητα, μπαίνουν και αυτοί στη νέα διανομή είτε πλούτου είτε επιρροής.
Οι τρομοκράτες μπορεί ζουν, σχεδόν να ανθίζουν στα θερμοκήπια του παρακράτους των Ευρωπαϊκών χωρών κι όμως να φαίνεται ότι ξεκινούν από την Συρία, περνάνε πάντα από την Ελλάδα, κολυμπούν στις θάλασσες και όσοι δεν πνίγονται φτάνουν μετά από καιρό στο Παρίσι, στρώνονται στα σχέδια, ζώνονται με εκρηκτικά και να τι κάνουν. Πολλά μπορούν να συμβούν και ακόμα περισσότερα να στηθούν σα να συμβαίνουν.
Σε μία τρομοκρατική ενέργεια η εύρεση του δρόμου από τον οποίον ένας τρομοκράτης έφτασε στην τρομοκρατική αυτή ενέργεια, δεν είναι κατ΄ανάγκην ορθή. Μπορεί να εφευρεθεί μια τέτοια διαδρομή, μπορεί να μονοδρομηθεί μέσω των ΜΜΕ μέσα στον εγκέφαλό μας.
Για να ακολουθήσει ύστερα το μυαλό μας τις όποιες σκέψεις βασισμένες σ΄αυτή την παραδοχή.
Ο φόβος πουλάει όπλα και στήνει βιομηχανίες που βολεύουν τα κράτη.
Και οι επιπτώσεις από τέτοια συγκλονιστικά γεγονότα στην ιστορία μεταποιούνται σιγά-σιγά και οι αρχικές επιπτώσεις δίνουν την θέση τους σε δεύτερες και τρίτες.
Μπορεί να φαίνεται ότι σε πρώτο επίπεδο η Λεπέν, ας πούμε, κερδίζει έδαφος στην Γαλλία, μπορεί όμως σε δεύτερη σκέψη οι Γάλλοι, λίγο αργότερα, να πιστέψουν ότι η άνοδος της ακροδεξιάς κι αυτό το νέο μίσος ότι θα τους φέρει χειρότερα. Αν αύριο μπορούν, ας πούμε, μπορούνε να δούνε τρομοκράτες να μπουκάρουν στα σπίτια, σ” ένα πάρτυ, σ” ένα γάμο, σε μια εκδήλωση, μέσα στο ασανσέρ και ανατινάζονται, να σκεφτούν πως ίσως αυτό το νέο μίσος δεν θα έπρεπε να ενισχυθεί με την άνοδο της Λεπέν και να απομακρυνθούν από αυτήν.
Όλα αυτά που λέω είναι ασκήσεις επί φαντασίας.
Αυτοί που μεθοδεύουν αυτά που μεθοδεύουν έχουν ήδη μελετήσει τις δεύτερες και τρίτες σκέψεις του μέσου νου, του ευφυούς νου.
Βλέπουμε, ας πούμε, έναν τρομοκράτη να επιχειρεί να μπει στον αγώνα, εκεί όπου βρίσκεται ο Ολάντ και αποτυγχάνει.
Μπορεί αυτό να είναι τυχαίο, μπορεί και να μην είναι.
Μπορεί να θέλει να μας πει ότι εκεί που βρίσκεται ο Ολάντ τα μέτρα είναι μεγαλύτερης ασφάλειας και να, μπορεί να αποφευχθεί μια τρομοκρατική ενέργεια στο μέλλον, αν ο έλεγχος είναι ίδιος με αυτόν που ήταν εκεί ο Ολάντ.
Μπορεί όλες αυτές οι πράξεις να οδηγούν στην “στρατικοποίηση” της ζωής των ανθρώπων. 160.000 στρατιώτες, διαβάζω θα αναπτυχθούν για την προστασία της Γαλλίας, σε τεράστιο βάθος χρόνου που ξεπερνάει όλα τα μέχρι τώρα όρια.
Ας αφήσουμε λοιπόν, τον χρόνο να μας δώσει τις απαντήσεις του.
Προς το παρόν να πούμε το εξής: ο δρόμος που μας δείχνουν ή ο δρόμος που φαίνεται ότι συνέβησαν τα γεγονότα, μπορεί να μην είναι ο σωστός.
Πολλοί είναι οι δρόμοι, είπαμε, που μπορούν να φτάσουν σε μία πλατεία.
Ας χαράξουν οι σκέψεις μας όμως έναν άλλον νοητό δρόμο. Μην αφήσουμε να μονοδρομηθεί ξανά η σκέψη μας.
Η 13η Νοέμβρη είναι συνέχεια της 11ης Σεπτέμβρη. Η 11η του Σεπτέμβρη συνέβη στην Νέα Υόρκη, η 13η Νοέμβρη στην Γαλλία, που είναι ο συνέταιρος της Αμερικής στην Ευρώπη, σε όλες τις αποστολές και επιθυμίες της.
Θα μπορούσε, αν και δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο ασφαλώς, η Γερμανία με τον θυμό για όσα η Αμερική της έκανε με την Volkswagen να κρυφοχαίρεται χαίρεται τώρα που η Αμερική, με έναν τρόπο, τιμωρείται για δεύτερη φορά από τους τρομοκράτες σε μία χώρα που λειτουργεί σαν παράρτημα των επιθυμιών της.
Πολλά θα μπορούσαν να συνδέονται, να μην συνδέονται, να είναι στο μυαλό των ανθρώπων ή να μην είναι, να δένουν με τα όσα συμβαίνουν.
Αλλά πάντως, η επιβολή συγκεκριμένης ερμηνείας των τρομοκρατκών ενεργειώνδεν είναι Δημοκρατικός τρόπος σκέψης.
Έτσι κι αλλιώς η Ευρώπη έχει στρίψει σε έναν ολισθηρό, νεοφιλελεύθερο, νεοφασίζοντα δρόμο. Οι εκρήξεις και οι αντιδράσεις θα είναι ισχυρές και θα γίνουν ακόμα ισχυρότερες.
Απλώς όταν κάποιοι τρομοκρατούν οι λαοί ησυχάζουν.
Το θέμα είναι να μην εκραγεί ο λαός.
Το θέμα είναι να φοβάται ο λαός τους τρομοκράτες και να τρέχει να προστατευτεί κάτω από συντηρητικές κυβερνήσεις κι από συντηρητικές ομπρέλες.
Ο άνθρωπος που την μία στιγμή επιχειρεί να ανατραπεί αυτή η άσχημη κατάσταση στην Ευρώπη και την άλλη μέρα αναζητά θαλπωρή και χαίρεται που οι δρόμοι του φυλάγονται από 160.000 στρατιώτες, είναι ο ίδιος άνθρωπος με διαφορά μίας ημέρας.
Υπάρχουν αόρατα ακροβατικά στο παρασκήνιο μιας τρομοκρατικής ενέργειας. Ας αφήσουμε τον χρόνο κι ας φανταστούμε τους ακροβάτες.
Κι ας μην βιαστούμε στο έργο να πούμε ποιος υποδύεται ποιον, γιατί όλοι παίζουν κρυμμένοι κάτω από μάσκες.
altsantiri.gr