του Γιάννη Λοβέρδου
Η κυβέρνηση του κ. Αλ. Τσίπρα προσπαθεί να μας πείσει ότι δήθεν ξεπεράσαμε το πρόβλημα και βρισκόμαστε σταθερά στο δρόμο της ανάπτυξης και στην "καθαρή έξοδο" από τα μνημόνια. Αυτό δεν ισχύει. Κι η νέα προειδοποίηση του Τόμας Βίζερ, πρώην προέδρου του Euroworking group, οτι η Ελλάδα θα χρειαστεί να προσφύγει στην προληπτική γραμμή στήριξης μετά τον Αύγουστο, ακούγεται από τους ειδικούς αλλά κι από τις αγορές ως η πλέον ρεαλιστική.
Ο πολύς κόσμος πιστεύει ότι το δυσθεώρητο χρέος των 320 δις ευρώ προεκλήθη από τις απάτες που έκαναν για να τα κονομήσουν οι πολιτικοί που κυβέρνησαν αυτή τη δύσμοιρη χώρα κι όσοι νέμονταν τον Δημόσιο τομέα (συνδικαλιστές, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, κλπ). Αυτό είναι μερικώς ορθό. Οσο κι αν είναι εξοργιστική η διαφθορά δημοσίων λειτουργών, που στα δικά μου τα μάτια ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία, τα χρήματα της διαφθοράς, δεν ήταν τόσο πολλά για να χρεοκοπήσει η Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, ο κύριος όγκος του χρέους είναι προϊόν μιας πολιτικής απάτης. Τη διαμόρφωση δηλαδή ενός δημοσίου τομέα τεράστιου, αναποτελεσματικού, γραφειοκρατικού και διεφθαρμένου με πολύ μεγάλο αριθμό "βολεμένων" και συχνά αχρήστων δημοσίων υπαλλήλων, που πληρώνονταν πλουσιοπάροχα. Κι ένα συνταξιοδοτικό σύστημα σαθρό, ανήμπορο να λειτουργήσει αυτόνομα κι άκρως ρουσφετολογικό. Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε διότι οι πολιτικοί που μας κυβέρνησαν δημιούργησαν, με τις προτροπές της εκλογικής τους πελατείας, ένα κράτος τέρας που δεν μπορούσε να συντηρηθεί χωρίς τεράστιο δανεισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο τη δεκαετία 2000-2009 το κρατικό κόστος για την χρηματοδότηση των συντάξεων ξεπέρασε τα 210 δις ευρώ. Κι ότι κάθε χρόνο το κόστος μισθών και συντάξεων έφτανε το 75% του προϋπολογισμού. Το δυστύχημα είναι ότι και μετά το 2010 τα πράγματα, παρά τις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, δεν έχουν αλλάξει ουσιαστικά. Μόνο για τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, το κράτος συνεχίζει να δαπανά ετησίως 6 δις ευρώ. Μόνο για την επιχορήγηση των Ταμείων της ΔΕΗ και του ΟΤΕ υπάρχει επιχορήγηση περίπου 1,1 δις. Ενώ για μισθούς και συντάξεις συνολικά, η δαπάνη πλησιάζει τα 30 δις ενώ με τις "κρυφές" δαπάνες τα ξεπερνά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι χωρίς ορθολογισμό και νοικοκύρεμα του Δημοσίου, το κράτος, η οικονομία αλλά κι η κοινωνία δεν είναι βιώσιμες. Κι όσο οι κυβερνήσεις αρνούνται να το πράξουν, το πρόβλημα καθίσταται ανεξέλεγκτο και καταστροφικό.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση της Αριστεράς με τους υπερβολικούς φόρους, που επέβαλλε και την συνέχιση των κομματικών διορισμών στο Δημόσιο σε συνδυασμό την εγκατάλειψη όλων των μεταρρυθμιστικών πολιτικών, που θα μπορούσαν να περιορίσουν την γραφειοκρατία και τη διαφθορά της δημόσιας διοίκησης, επέτειναν το πρόβλημα. Η κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα αλλά και της όποιας παραγωγικής διαδικασίας, σε συνδυασμό με μια άκρως γραφειοκρατική διοίκηση κι ένα ληστρικό φορολογικό σύστημα, πολύ φοβάμαι, ότι οδηγεί μεσοπρόθεσμα σε νέα μείζονα κρίση, ίσως όχι χρέους αυτή τη φορά αλλά ανεπαρκούς χρηματοδότησης του ίδιου του Δημοσίου και του συνταξιοδοτικού συστήματος. Και τότε δεν ξέρω αν θα βρεθεί από μηχανής θεός να μας σώσει από την κατάρρευση…