Όταν ακούτε ότι «πρέπει να πάμε επιτέλους σε ένα φορολογικό σύστημα, για να ξέρει ο πολίτης ότι φορολογείται δίκαια και με απλό τρόπο», τότε καταλαβαίνετε ότι τα καμπανάκια χτυπούν και τα σενάρια που επεξεργαζόταν η κυβέρνηση για το φθινόπωρο πάνε στο βρόντο.
Έτσι αρχίζει η φημολογία για διευρύνσεις, συνδιασκέψεις , πανστρατιές και επανεκκινήσεις.
Διότι και το πλεονέκτημα της ελεγχόμενης διαφοράς με το ΣΥΡΙΖΑ χάνεται και η διαπραγματευτική δυνατότητα για την εξεύρεση των 180 της προεδρικής εκλογής ατονεί και βέβαια η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες αρχίζει να προσομοιάζει με τον «εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες».
Η ατάκα Γιακουμάτου πάντως ότι θα χαστούκιζε αυτόν που έκανε το λάθος ήταν εύστοχη.
Εύστοχη διότι μπαίνει στην ουσία του προβλήματος.
Όχι του ΕΝΦΙΑ, αλλά των ανισορροπιών με το ΠΑΣΟΚ και την παντοδυναμία των εκσυγχρονιστών στο υπάρχον κυβερνητικό οικοδόμημα.
Μπορεί ο ΕΝΦΙΑ να έδωσε τη χαριστική βολή, η άνευ όρων παράδοση όμως στις επιταγές του «θνησιγενούς και ληξιπρόθεσμου» ΠΑΣΟΚ, έχει ουσιαστικά απομακρύνει τους ψηφοφόρους της δεξιάς από την κομματική κοιτίδα, εδώ και καιρό.
Η κυβέρνηση ποντάρει ακόμα στην αναδιάρθρωση του χρέους και τις φοροελαφρύνσεις που θα εξαγγελθούν από το φθινόπωρο, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι κατ ουσία έχει να αντιμετωπίσει όχι την οικονομική κρίση αυτή καθ αυτή, αλλά την αδυναμία της να χειριστεί τον παραταξιακό της κορμό με τη δέουσα προσοχή, καλλιεργώντας τη βεβαιότητα ότι δεν το θυσιάζει χάριν της πρόσκαιρης κυβερνητικής σύμπλευσης με το ΠΑΣΟΚ.
Το χειρότερο για το Μέγαρο Μαξίμου είναι ότι στον αντίποδα το ΠΑΣΟΚ έναντι των ψηφοφόρων που του έχουν απομείνει, έχει επιδείξει καίρια αντανακλαστικά και αξιοζήλευτη ευαισθησία.