Στην πιο κρίσιμη καμπή της πρωθυπουργικής του θητείας βρίσκεται ο Αντώνης Σαμαράς.
Από τη μια πλευρά έχει το πιο σημαντικό σημείο του τέλους της διαπραγμάτευσης, ως προοίμιο οριστικής εξόδου από την πενταετή κρίση που μαστίζει τη χώρα και από την άλλη ένα τεράστιο διπλό πρόβλημα:
–την αθροιστική κόπωση της κοινωνίας που ακούει με προσοχή και ευχαρίστηση τις εξαγγελίες της αντιπολίτευσης και
-την άθλια επικοινωνιακή τακτική της κυβέρνησης και του Μεγάρου Μαξίμου, που συνεχώς ανεβάζει έναν απροσδιόριστο πήχη, εξαναγκάζοντας τον πρωθυπουργό να περνά από κάτω.
Η συνάντηση Σαμαρά –Μερκελ αύριο είναι πολλαπλώς σημαντική.
Δεν είναι αν η διαπραγματευτική δεινότητα της ελληνικής πλευράς πείσει τη γερμανίδα καγκελάριο να συμφωνήσει σε φοροελαφρύνσεις και επιτάχυνση της συζήτησης για το χρέος. Ούτε αν δεχθεί το σχέδιο απεμπλοκής μια ώρα αρχύτερα του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόβλημα.
Για την ακρίβεια είναι όλα αυτά αλλά και κάτι άλλο σημαντικό για την πορεία της κυβέρνησης και τις εσωτερικές εξελίξεις.
Από αυτή τη συνάντηση θα διαφανεί εάν οι Γερμανοί εκτιμούν ότι …έχει ακόμη λάδι το πολιτικό καντήλι του Σαμαρά, η αν θα πρέπει το… δωράκι να το λάβει ο επόμενος.
Στην πρώτη περίπτωση ο Σαμαράς επιστρέφει δικαιωμένος και δρομολογεί την εκλογή προέδρου δημοκρατίας αφού έχει λάβει τα…πολυπόθητα ναι της καγκελαρίας.
Στη δεύτερη αποφασίζει εάν θα επιβιώσει η κυβέρνησή του με δανεικό χρόνο και την κλεψύδρα να αδειάζει με μεγάλη ταχύτητα, η θα προχωρήσει σε δυναμικές κινήσεις που θα του εξασφαλίσουν μια οριακή πολιτική παραμονή στην επόμενη μέρα….