Που και πως την πατήσαμε; Ρώτησα κορυφαίο παράγοντα.
Πήγαμε να περάσουμε τρία διαφορετικά θέματα σε ένα με τη λογική του win-win και χάσαμε προς τα παρόν, τρία στα τρία.
Δηλαδή;
–να ολοκληρώσουμε τη διαπραγμάτευση για τη δόση του Σεπτεμβρίου, τα επτά δις δηλαδή,
–να ολοκληρώσουμε ταυτόχρονα την αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας που είναι για αυτή τη χρονική περίοδο βάσει των όρων του μνημονίου και ταυτόχρονα
–να ολοκληρώσουμε και τη διαπραγμάτευση της επόμενης μέρας, της προληπτικής πίστωσης.
Όλα αυτά με επίκληση μόνον της επιτυχίας του πλεονάσματος και με εκκρεμότητες, όπως πχ τις 4.500 απολύσεις στο δημόσιο, οι οποίες έπρεπε να έχουν ήδη γίνει και για τις οποίες ακόμη και την τελευταία στιγμή οι ευρωπαίοι μας δίνουν το εξής τράτο, στο οποίο λόγω εσωτερικού λαϊκισμού και της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε: «εάν δεν μπορείτε μέχρι τέλος του χρόνου να τους απολύσετε, πείτε μας πόσους διεφθαρμένους έχετε τελικά να διώξετε , σε αντιστάθμισμα και το κυριότερο, μέχρι πότε» …
Σε κάθε περίπτωση όλο αυτό το πράγμα που μου περιέγραψε ο κορυφαίος αξιωματούχος , έχει δυο προβολές: Η μια ότι πρέπει οπωσδήποτε να τηρήσουμε όλα όσα έχουμε υπογράψει και η άλλη, ότι καινούργιο προκύψει , ακόμη και μετά το τέλος του μνημονίου, φέρνει νέο πακέτο μέτρων.
Αφήνω για το τέλος μια άλλη ενδιαφέρουσα πλευρά του ελληνικού δράματος.
Ρώτησα λοιπόν το συνομιλητή μου, θα έχουμε εκλογές;
–«Έχουμε 180 μου απάντησε. Μην έχεις καμία αμφιβολία για αυτό , αυτήν την ώρα τουλάχιστον».