Του Άκη Παυλόπουλου
Κάθε ανασχηματισμός έχει ένα χρονικό πλεονέκτημα εντυπωσιασμού. Οι προσδοκίες, τα πρόσωπα, οι αλλαγές, οι νέες δεσμεύσεις, τα πανηγυρικά στιγμιότυπα, οι βόλτες στον εθνικό κήπο και όλα αυτά τα τελετουργικά έχουν έναν και μόνο στόχο. Να δώσουν νέα πνοή στην κυβέρνηση, να αγοράσουν πολιτικό χρόνο.
Και προφανώς, αυτό επιδιώκεται και με τον προχθεσινό ανασχηματισμό. Να δημιουργηθούν νέες ισορροπίες, να σταλούν μηνύματα προς την κοινωνία για αλλαγή πορείας, να κανακευθούν μερίδες ψηφοφόρων, που γύρισαν την πλάτη στη ΝΔ στις πρόσφατες εκλογές, έτσι ώστε ο κ. Σαμαράς να αγοράσει τον επιζητούμενο πολιτικό χρόνο, μετά από μία εκλογική ήττα, μέχρι το Φθινόπωρο και την διαπραγμάτευση του χρέους. Και μετά… βλέποντας και κάνοντας.
Θα ήταν όλα κάπως έτσι αν δεν μεσολαβούσε η έκθεση – σοκ του ΔΝΤ με τις μαύρες προβλέψεις της και τα νέα τελεσίγραφα για μέτρα, απολύσεις, και ενδεχόμενο νέο δάνειο για να καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό που επισημαίνει ότι έχουμε.
Καθόλου δεν θέλω να πιστέψω τον Τόμσεν. Τον θεωρώ αδίστακτο τοκογλύφο, κοράκι και άλλα πολλά και χειρότερα. Αν όμως ο Τόμσεν λέει αλήθεια στις επισημάνσεις του, τότε λέει αλήθεια και στα όσα προαναγγέλλει. Και αν έτσι έχουν τα πράγματα τότε οι φοροελαφρύνσεις που υπόσχεται η νέα κυβέρνηση πάνε περίπατο ή αναβάλλονται επ’ αόριστον. Αν λέει αλήθεια ο Τόμσεν τότε εξηγείται γιατί έκρυψαν την έκθεση του ΔΝΤ μέχρι να γίνει ο ανασχηματισμός. Κι αν όλα όσα γράφει η έκθεση είναι αυτά που έρχονται, τότε αποτελεί… βελόνα στο «μπαλόνι» των μετεκλογικών υποσχέσεων. Και τότε τα πανηγύρια αισιοδοξίας της νέας κυβέρνησης θα τελειώσουν άδοξα… Μαζί και τα επικοινωνιακά οφέλη του ανασχηματισμού.