Εάν έχετε δει κάποιο επεισόδιο από τις παλιές σειρές «I Love Lucy» ή «The Dick Van Dyke Show», ίσως έχετε παρατηρήσει πως τα παντρεμένα ζευγάρια κοιμούνται σε ξεχωριστά κρεβάτια. Η επικρατούσα αντίληψη είναι ότι η επιλογή αυτή σε σειρές που προβλήθηκαν στη δεκαετία του ’50, αποσκοπούσε στην προώθηση της σεμνότητας.
Αυτό που επισημαίνει όμως ένα νέο βιβλίο από την Χίλαρι Χιντς, καθηγήτρια λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ, είναι πως ενώ τώρα θεωρούμε ότι η τάση αυτού του υπνοδωματίου είναι παλιομοδίτικη, κάποτε θεωρούταν πως το να κοιμούνται σε ξεχωριστά κρεβάτια ήταν το σύμβολο ενός «προχωρημένου» ζευγαριού.
Έχετε πιθανώς ακούσει για την καλή υγιεινή του ύπνου, όπως την αποφυγή της καφεΐνης λίγο πριν ξαπλώσετε και την απομάκρυνση των οθονών από την κρεβατοκάμαρά σας.
Σύμφωνα με την Χιντς τα ζευγάρια του 19ου αιώνα άσκησαν μια πιο αυστηρή μορφή υγιεινής ύπνου: Ο ύπνος σε χωριστά κρεβάτια ήταν εν μέρει ένας τρόπος για να αποφευχθεί η μετάδοση μολύνσεων!
Η υγιεινή έγινε η μεγαλύτερη ανησυχία για τους ανθρώπους τον 19ο αιώνα, εν μέσω επιδημιών χολέρας και της «μεγάλης δυσωδίας», όπως περιγράφεται το καλοκαίρι του 1858 στο Λονδίνο, από την έντονη οσμή περιττωμάτων στον ποταμό Τάμεση, που οδήγησε σε μεταρρυθμίσεις νοσοκομείων και αποχετεύσεων και αργότερα στα σπίτια.
Η επικρατούσα ιδέα ήταν η θεωρία του μιάσματος, η οποία υποστήριζε ότι οι ασθένειες όπως η χολέρα, ο τύφος και ο πυρετός προκλήθηκαν από μια μολυσμένη μάζα αέρα που προήλθε από την αποσύνθεση της οργανικής ύλης αλλά και από τα αέρια που εκλύουν το βράδυ τα βρύα. Οι εμπειρογνώμονες στον τομέα της υγείας έκριναν τότε ότι το κλειδί για την καταπολέμηση των ασθενειών ήταν η εξάλειψη της βρωμιάς στα σπίτια και η βελτίωση των πρακτικών υγιεινής.
Αν και το να μοιράζεται κάποιος ένα κρεβάτι όχι μόνο με τον ή την σύζυγο ή με ένα μέλος της οικογένειας, αλλά ακόμα και ένα φίλο που τον επισκέφθηκε ήταν έθιμο στην Ευρώπη, η αυξημένη ανησυχία για την υγιεινή μεταμόρφωσε τον κανόνα. Ενώ το να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι ήταν κάποτε δείγμα ασφάλειας, ζεστασιάς και οικειότητας, ξαφνικά αποτέλεσε επικίνδυνη πηγή μόλυνσης …χάρη σε έναν ειδικό εμπειρογνώμονα στον τομέα της δημόσιας υγείας, τον Δόκτωρ Benjamin Ward Richardson, ο οποίος χαρακτήρισε τα μονά κρεβάτια απόλυτη αναγκαιότητα για την υγεία.
Δύο κρεβάτια, με ένα κανάλι καθαρού αέρα που τρέχει μεταξύ των συντρόφων, προστατεύουν τους ανθρώπους από το τοξικό νυχτερινό αέρα, σημείωνε.
Μερικοί εμπειρογνώμονες την εποχή εκείνη θεωρούσαν την οικιακή υγιεινή ως σημάδι νεωτερισμού. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι ότι τα διπλά κρεβάτια αντιμετωπίζονταν ως σύγχρονα, αν και απολάμβαναν δημοτικότητα πολύ καιρό μετά την καθιέρωση τους ως μέσο πρόληψης μετάδοσης ασθενειών.
Μέχρι τη δεκαετία του 1920, τα δύο μονά κρεβάτια είχαν γίνει η σύγχρονη και μοντέρνα επιλογή για τα ζευγάρια μεσαίας τάξης. Τα δύο κρεβάτια ήταν συχνά απλά σχεδιασμένα και θεωρούνταν ως απόρριψη των παλιομοδίτικων βικτοριανών στυλ, «βαριά» διακοσμημένων διπλών κλινών. Τα μονά κρεβάτια χαρακτηρίστηκαν ως αναπόσπαστα στοιχεία των αρχιτεκτονικών και σχεδιαστικών οραμάτων πρωτοποριακών μοντερνιστών όπως ο Le Corbusier, ο Peter Behrens και ο Wells Coates.
Για κάποιους μελετητές μάλιστα τα δύο μονά κρεβάτια συμβόλιζαν το προοδευτικό ύφος ενός ζευγαριού. Το γεγονός ότι τα διπλά κρεβάτια ήταν συνήθως πανομοιότυπα συμβόλιζαν την ισότιμη φύση ενός παντρεμένου ζευγαριού, ενώ το ίδιο μέγεθος συμβόλιζε την ίσης αξίας σπουδαιότητα του ρόλου στον κοινό βίο.
Οι ιδέες για τα ζευγάρια και το γάμο άλλαξαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τα ξεχωριστά κρεβάτια, αφού έφυγαν από τη μόδα στη δεκαετία του ’60, σιγά-σιγά ήρθαν να συμβολίσουν έναν προβληματικό γάμο, καθώς κυριολεκτικά εμπόδισαν τη σωματική σύνδεση ενός ζευγαριού.