Ήταν 80 χρονών, ο καρκίνος του είχε πάρει τον δεξί πνεύμονα… Ο αριστερός είχε πνευμονία. Η κατάσταση του ήταν βαριά… Η καρδιά και αυτή μαστιγωνόταν από μια σοβαρή αρρυθμία… Η επιθυμία του ήταν όμως δεδομένη…
Να γυρίσει πίσω, στο σπίτι του, στη Ρόδο του…
Μιλάω με τη συνάδελφο πνευμονολόγο.
-Γιατρέ, πού θα τον πας; Δε θα φτάσει στην έξοδο… Θέλει 20 λίτρα οξυγόνου το λεπτό για να κρατήσει κορεσμό 80…
-Έχεις δίκιο, θα πρέπει να διασωληνωθεί για να τον πάρω… Πού είναι οι συγγενείς;
-Έξω από το θάλαμο, είναι σε πανικό.
Βγαίνω έξω όπου συναντώ τις δύο κόρες του. Τους εξηγώ ότι πολύ δύσκολα θα φτάσει ζωντανός αν δε διασωληνωθεί. Τους περιγράφω απλά τι είναι η διασωλήνωση.
Παραδίπλα στεκόταν μια γυναίκα ηλικιωμένη που με άκουγε προσεκτικά. Δεν κατάλαβα πως ήταν μαζί τους. Οι κόρες πελαγωμένες. Δε ξέρουν τι να πουν.
Πετάγεται η ηλικιωμένη και μου λέει.
-Γιατρέ, αν διασωληνωθεί θα ξυπνήσει ποτέ;
-Για να ειμαι ειλικρινής δε το πιστεύω… Θα καταλήξει κάποια στιγμή διασωληνωμένος.
-Έτσι όμως δε θα μπορέσει να δει το νησί του, αφού θα κοιμάται.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ