Είναι πια γνωστό πως μέσα στα τόσα τρελά και ενδιαφέροντα με τα οποία ασχολούνται εκεί στην Honda, περιλαμβάνεται και η δημιουργία ανθρωποειδών ρομπότ.
Το σχετικό τμήμα απέκτησε παγκόσμια φήμη όταν κατασκεύασε το ASIMO, ένα ρομπότ που κινείται μιμούμενο με ανατριχιαστική ακρίβεια το ανθρώπινο βάδισμα.
Αυτό το ρομποτικό τμήμα έχει όμως δημιουργήσει και άλλα αυτοκινούμενα και αυτό-ισορροπούμενα «πράματα», όπως το εποχούμενο κάθισμα Uni-Cub, αλλά και το μονότροχο U3-X. Στις εξωτικές αυτές δημιουργίες ήρθε τώρα να προστεθεί και μια μοτοσυκλέτα που ισορροπεί από μόνη της.
Η μοτοσυκλέτα παρουσιάστηκε στην τεχνολογική έκθεση CES 2017 του Λας Βέγκας που φέτος έκλεισε 50 χρόνια λειτουργίας.
Ως βάση έχει χρησιμοποιηθεί μία δικύλινδρη NC750S, την οποία μπορούμε να απολαύσουμε στο βίντεο να ακολουθεί πιστά την ιδιοκτήτριά της, μένοντας πάντα δύο βήματα πίσω, ένδειξη σεβασμού προς τη διάνοια που τη δημιούργησε; Μπορεί.
Όπως και να 'χει, δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις με την ιαπωνική φιλοσοφία που καταφέρνει να προσδίδει στοιχεία ανθρώπινης ή «έμβιας» συμπεριφοράς σε άψυχα αντικείμενα.
Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε τι εννοούμε. Το σημείο που η κοπέλα καλεί τη μοτοσυκλέτα να την ακολουθήσει αγγίζοντας απαλά το μπροστινό της φτερό ή πιο μετά όταν η μοτοσυκλέτα μοιάζει να ελέγχει κοιτάζοντας δεξιά-αριστερά πριν βγει από την πόρτα, είναι αριστουργηματικά.
Για να πετύχει την αυτόνομη ισορρόπηση η Honda δεν χρησιμοποίησε τη συνηθέστερη τεχνολογία των γυροσκοπίων -όπως τη συναντάμε στα Segway ή στην BMW Vision Next 100- αλλά τρία ηλεκτρικά μοτέρ που ελέγχουν την ισορροπία μέσω κυρίως του τιμονιού, αλλά και της γεωμετρίας του πιρουνιού και της ταχύτητας κίνησης.
Τα γυροσκόπια θεωρήθηκαν πολύ ογκώδη για να χωρέσουν αρμονικά στις διαστάσεις μιας μοτοσυκλέτας. Τα δίτροχα όπως ξέρουμε, ισορροπούν εύκολα όταν κινούνται γρήγορα, όχι όμως κι όταν η ταχύτητά τους είναι χαμηλή. Το σύστημα που η Honda ονομάζει Ride Assist, διατηρεί την ισορροπία της NC τόσο σε στάση, όσο και σε ταχύτητες μικρότερες των 5 χλμ/ώρα, κυρίως «παίζοντας» το τιμόνι δεξιά-αριστερά.
Το παίξιμο πάντως του τιμονιού δεν αρκεί από μόνο του. Γι' αυτό υπάρχουν τα τρία μοτέρ. Το πρώτο παίζει το τιμόνι, το δεύτερο αυξάνει τη γωνία κάστερ, ξεσκαλώνοντας το πιρούνι από τη σταθερή άρθρωση του λαιμού. Έτσι οι μικρο-στροφές στο τιμόνι δημιουργούν μεγαλύτερη μετατόπιση του ίχνους του εμπρός τροχού, άρα πιο αποτελεσματική διόρθωση ώστε να ισορροπήσει.
Το τρίτο μοτέρ κρύβεται στην πλήμνη του εμπρός τροχού και επαρκεί για να κινεί αυτόνομα τη μοτοσυκλέτα σε χαμηλές ταχύτητες. Η ακαριαία απόκριση του ηλεκτροκινητήρα στις απαιτούμενες μεταβολές ταχύτητας, συμβάλλει και αυτή στην ισορροπία.
Οι συνδυασμένες μικρο-κινήσεις των τριών μοτέρ που επιτελούνται κατά τη Honda «δεκάδες φορές το δευτερόλεπτο», επιτυγχάνουν έναν άψογο συνδυασμό ροπών που συγκρατούν τη μοτοσυκλέτα όρθια.
Το όλο σύστημα, εφόσον είναι τοποθετημένο στον εμπρός τροχό, θα μπορούσε θεωρητικά να προσαρμοστεί εκ των υστέρων και σε άλλες σύγχρονες μοτοσυκλέτες.
Μάλιστα μπορούμε να υποθέσουμε πως ο αναβάτης θα μπορούσε με ένα… τηλεκοντρόλ να καλέσει τη μοτοσυκλέτα του από εκεί που είναι παρκαρισμένη, να ανέβει και να φύγει οδηγώντας ο ίδιος.
Εφαρμογές; Από την υποβοήθηση στην πόλη των νέων αναβατών που νιώθουν άβολα στις χαμηλές ταχύτητες των μποτιλιαρισμάτων, ως την άψογη εκτέλεση παρελάσεων με μοτοσυκλέτες και την υποβοήθηση εκτέλεσης νέων και πιο απίστευτων σταντ.
Όμως το σημαντικότερο επίτευγμα του Ride Assist είναι… δύο: πρώτον βολιδοσκοπεί τις αντιδράσεις του κόσμου και βάζει την ιδέα της αυτόνομης μοτοσυκλέτα στο τραπέζι του μοτοσυκλετιστή, ενός όντος που φημίζεται για τον… συντηρητισμό του.
Και δεύτερον, βοηθά να συγκεντρωθούν δεδομένα και να εξελιχθούν νέοι αλγόριθμοι ισορροπίας που θα επιτρέψουν την πραγμάτωση του τελικού στόχου: δηλαδή τη δημιουργία μιας μοτοσυκλέτας που δεν θα πέφτει, όποια ανοησία κι αν κάνει ο/η αναβάτης της…