Με ένα πολύ δεικτικό άρθρο, που «χτυπάει» κυρίως τις αδυναμίες της Ευρωζώνης, η online έκδοση του περιοδικού The Economist, περιγράφει τη νέα κρίση που σοβεί στην Ελλάδα και απειλεί να επεκταθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη, μιλώντας για «κωμικοτραγωδία» στο Αιγαίο ενώ χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ λαϊκίστικο κόμμα.
Η κρίση επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε πριν ακριβώς πέντε χρόνια, την Ελλάδα, σύμφωνα με τον συντάκτη του άρθρου και «το ευρώ είναι ακόμη ευάλωτο και η Ελλάδα δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα».
Τη νευρικότητα των αγορών και των δανειστών την προκάλεσε η απόφαση του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, να επισπεύσει την προεδρική εκλογή. Μια διαδικασία που όπως αναφέρει μπορεί μεν να είναι εθιμοτυπική αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές και κατά συνέπεια στην εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.
«Αν ο κ. Σαμαράς δεν μπορέσει να κερδίσει αρκετές ψήφους στη Βουλή για τον υποψήφιό του, Σταύρο Δήμα, θα ακολουθήσουν εκλογές. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως θα κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, έλα λαϊκίστικο κόμμα υπό τον Αλέξη Τσίπρα. Αν και ο κ. Τσίπρας υποστηρίζει ότι δεν θέλει να φύγει από την ευρωζώνη, υπόσχεται αύξηση δαπανών και μείωση φόρων, που μπορεί να κάνουν δύσκολη την παραμονή», αναφέρει ο Economist και εκτιμά πως σε αυτό οφείλεται και η απαισιοδοξία των αγορών.
«Υπάρχει μια καλή πιθανότητα να εκλεγεί ο κ. Δήμας Πρόεδρος. Αλλά η τελευταία «κωμικοτραγωδία» του Αιγαίου είναι μια υπενθύμιση του πόσο αδιόρθωτη παραμένει η ευρωζώνη και των κινδύνων που εξακολουθούν να υπάρχουν», αναφέρεται στο άρθρο.
Έχουν συμβεί πολλά προς την κατεύθυνση της ισχυροποίησης του ευρώ, από τον Ιούλιο του 2012, όταν ο επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, είπε την ιστορική φράση «θα κάνω ό,τι χρειάζεται», δημιουργήθηκε ένα ταμείο διάσωσης, έγινε η έναρξη της τραπεζικής ένωσης, ενώ η οικονομική ανάπτυξη άρχισε δειλά δειλά να επιστρέφει στην Ευρώπη -ακόμη και σε χώρες, όπως η Ελλάδα, που βρίσκονται κάτω από προγράμματα διάσωσης.
«Είναι αρκετά όλα αυτά; Ακόμη και αν η άμεση απειλή της διάλυσης έχει υποχωρήσει, η μακροπρόθεσμη απειλή για το ενιαίο νόμισμα παραμένει αυξημένη. Η ευρωζώνη φαίνεται να είναι παγιδευμένη σε ένα φαύλο κύκλο χαμηλής ανάπτυξης, υψηλής ανεργίας και χαμηλού πληθωρισμού. Ενα μείγμα άκρως επικίνδυνο».
«Ο Ντράγκι ήθελε να απομακρύνει τον κίνδυνο με την πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης, αλλά έχει απέναντί του τη Γερμανία και άλλα μέλη της ΕΚΤ, που κλίνουν προς τη γερμανική πλευρά. Η δημοσιονομική επέκταση έχει ομοίως μπλοκαριστεί από την άκαμπτη επιμονή της Γερμανίας στη δημοσιονομική πειθαρχία. Έτσι, κάτω από την ανάγκη διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε Ιταλία και Γαλλία, η όλη επιχείρηση παραμένει αργή και αγωνιώδης».
Το άρθρο επικαλείται το παράδειγμα της Ιαπωνίας και τις δύο «χαμένες» δεκαετίες για την οικονομία της. Η ευρωζώνη, που μετά το ξέσπασμα της κρίσης δεν αναπτύχθηκε καθόλου οικονομικά, αυτή τη στιγμή δεν δείχνει κανένα σημάδι ανάσχεσης της πτώσης της.
Και αν για την Ιαπωνία τα πράγματα ήταν πιο διαχειρίσιμα, καθώς είχε μια πολιτική οντότητα και η κοινωνία είχε την απαραίτητη συνοχή, η ευρωζώνη αποτελείται από 18 ξεχωριστές χώρες, που η καθεμία έχει διαφορετικό πολιτικό τοπίο.
«Οι θυμωμένοι ψηφοφόροι δεν βρίσκονται μόνο στην Ελλάδα. Στην Πορτογαλία και την Ισπανία τον επόμενο χρόνο έχουν εκλογές, επομένως τα κόμματα κατά της λιτότητας ενδέχεται να τα πάνε καλά. Στην Ιταλία τα κόμματα που στρέφονται κατά του ευρώ είναι ανάμεσα στα κορυφαία της χώρας, ενώ στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο συνεχίζει να ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Ακόμη και στη Γερμανία, αυξανόμενη επιρροή αποκτάει το λαϊκιστικό κόμμα κατά του ευρώ», αναφει ο Economist.
«Πράγματι, οι πολιτικοί κίνδυνοι για το ευρώ είναι μεγαλύτεροι τώρα από το 2011-12, που είχε σημειωθεί το αποκορύφωμα της κρίσης. Τότε, η μεγάλη πλειονότητα των απλών ψηφοφόρων προτίμησαν να μείνουν στο ενιαίο νόμισμα, παρά το γεγονός ότι αυτό σημαίνει λιτότητα, καθώς έβλεπαν με φόβο πως οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση θα ήταν ακόμη πιο επώδυνη. Τώρα που οι οικονομίες της Ευρώπης είναι πιο σταθερές, το ρίσκο να φύγει κανείς από το ενιαίο νόμισμα είναι μικρότεροι. Κάποτε ο Alexis de Tocqueville είπε πως η πιο επικίνδυνη στιγμή για μια κακή κυβέρνηση είναι όταν θα αρχίσει να επαιτεί για μεταρρυθμίσεις. Αν η ευρωζώνη δεν βρει κάποιο τρόπο να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και μάλιστα σύντομα, τότε θα επιβεβαιώσει το ρητό», καταλήγει το άρθρο.