Παραμονές των εθνικών εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε στο Μακεδονικό, σε μία προσπάθεια να δείξει ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι καλύτερη από αυτά που διαπραγματευόταν η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή τη δεκαετία του 2000. Στο πλαίσιο αυτό, «πυροβόλησε» ακόμα και την απόφαση στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008. Προφανώς στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου συνειδητοποίησαν αυτό που μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες των ευρωεκλογών αρνούνταν να παραδεχθούν: ότι οι «Πρέσπες» στοίχισαν στον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά και εκλογικά.
Επειδή –όπως έχει επανειλημμένως αποδειχθεί– στην προσπάθειά τους για ψηφοθηρία, τα κόμματα δεν διστάζουν να πάρουν διαζύγιο από την αλήθεια, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε τα γεγονότα. Με τη Ενδιάμεση Συμφωνία του 1994 (κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου) έκλεισε οι πρώτος κύκλος διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια με ρύθμιση μίας σειρά ζητημάτων στις διμερείς σχέσεις. Συμφωνήθηκε ως προσωρινή κρατική ονομασία η «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», με την αμοιβαία δέσμευση οι δύο πλευρές να αναζητήσουν με διαπραγματεύσεις οριστική ονομασία.
Πράγματι, τα επόμενα χρόνια πραγματοποιήθηκαν διμερείς διαπραγματεύσεις με τη μεσολάβηση του Νίμιτς, οι οποίες αποδείχθηκαν απολύτως προσχηματικές. Το μόνο που αποδέχονταν οι Σλαβομακεδόνες ήταν μόνο στις διμερείς σχέσεις τους με την Ελλάδα το κράτος τους να ονομάζεται «Δημοκρατία της Μακεδονίας-Σκόπια». Για όλες τις άλλες χρήσεις «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Η ανελαστική θέση τους εμπόδισε, όπως ήταν αναμενόμενο, την επίτευξη συμφωνίας.
Στα μέσα της δεκαετίας του 2000 το Μακεδονικό επανήλθε στο προσκήνιο. Η επίσκεψη του τότε υπουργού Εξωτερικών Πέτρου Μολυβιάτη στις ΗΠΑ (Μάρτιος 2005) ήταν μία ευκαιρία να το συζητήσει με την τότε Αμερικανίδα ομόλογό του Κοντολίζα Ράις. Άλλωστε, είχε ήδη δρομολογηθεί μία νέα προσπάθεια του Νίμιτς. Ο Μολυβιάτης επιχείρησε από τις αρχές 2005 να διαμορφώσει συνθήκες διπλωματικής πίεσης των Σκοπίων με σκοπό να τα ωθήσει σ’ ένα συμβιβασμό….συνέχεια εδώ