«Το 2014 είχα εισόδημα 13.800 ευρώ και, ως μπλοκάκιας, φορολογήθηκα άγρια. Το 2013 είχα εισόδημα (ως μπλοκάκιας) 11.200, και πληρώνω κάθε μήνα τη ρύθμιση των δόσεων εκείνης της χρονιάς. Ανήκω στους πολίτες οι οποίοι υφίστανται, από το 2010, τις επιπτώσεις της «κρίσης».
Τις απολαβές και τα έξοδα της την περίοδο που ήταν βουλευτής, περιγράφει η πρώην βουλευτής του Ποταμιού, Χριστίνα Ταχιάου σε άρθρο της στο protagon.gr, παραθέτοντας μάλιστα και το εκκαθαριστικό της βουλευτικής αποζήμιωσης. Η κ. Ταχιάου καταλήγει με το συμπέρασμα: «Δεν είμαι πλέον σίγουρη ότι λιγότερο ευκατάστατοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν στην κεντρική πολιτική σκηνή.»
Ολόκληρο το άρθρο της Χριστίνας Ταχιάου:
Πόσα έπαιρνα ως βουλευτής
Το 2014 είχα εισόδημα 13.800 ευρώ και, ως μπλοκάκιας, φορολογήθηκα άγρια. Το 2013 είχα εισόδημα (ως μπλοκάκιας) 11.200, και πληρώνω κάθε μήνα τη ρύθμιση των δόσεων εκείνης της χρονιάς. Ανήκω στους πολίτες οι οποίοι υφίστανται, από το 2010, τις επιπτώσεις της «κρίσης».
Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να κατεβώ στις εκλογές. Το έκανα χάρη στη βοήθεια μιας φίλης μου, η οποία μου δάνεισε το Δεκέμβριο 5.000 ευρώ, ώστε να μπορέσω να ζήσω χωρίς να δουλέψω δυο μήνες και να ξοδέψω κάποια χρήματα για προεκλογική καμπάνια. Το έκανε με το ρίσκο να μην πάρει τα χρήματά της πίσω, εάν δεν εκλεγώ, αλλά ήταν η πίστη της σε μένα που με έκανε να το ρισκάρω κι εγώ, και την ευγνωμονώ.
Ξόδεψα απειροελάχιστη για προεκλογική καμπάνια τον Ιανουάριο, σε μια εκλογική περιφέρεια (Α’ Θεσσαλονίκης) στην οποία έπεσαν πολλά λεφτά από τους υποψήφιους. Οι φίλοι που με βοηθούσαν τραβούσαν τα μαλλιά τους, δεν πίστευαν ότι θα βγω επειδή δεν είχα budget να ξοδέψω. Τους αντέτεινα ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να αποδείξει ότι ακόμη και μη ευκατάστατοι μπορούν να συμμετέχουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλιώς να το κλείσουμε το μαγαζί.
Κι ενάντια σε όλες προβλέψεις, οι πολίτες της Α’ Θεσσαλονίκης μου έκαναν την τεράστια τιμή να με εκλέξουν για να τους εκπροσωπώ. Επέστρεψα τις 5.000 στη φίλη μου και προσπάθησα να ανταποκριθώ στην τιμή.
Η βουλευτική μου αποζημίωση ήταν –καθαρά- 5.501,74 ευρώ.Σε αυτήν συμπεριλαμβάνονταν όλα τα επιδόματα, γραφείου, έξοδα κίνησης κλπ. Σε όλο το διάστημα της θητείας μου, δεν πρέπει να πήρα περισσότερα από 3.000 ευρώ από επιτροπές, κάθε συνεδρίαση της οποίας αποζημιώνεται με 75 ευρώ.
Τον πρώτο καιρό ζούσα μέσα στη Βουλή αλλά θεωρητικά έμενα σε ξενοδοχείο το οποίο πλήρωνε η Βουλή, καθώς δεν έχω την τύχη να διαθέτω σπίτι στην Αθήνα. Το Μάιο πήγα σε σπίτι και, σε περίπτωση που διαφεύγει στους αναγνώστες, το σπίτι έχει ανάγκες, εξοπλισμό, λογαριασμούς κλπ. Η Βουλή δίνει επίδομα ενοικίου σε βουλευτές οι οποίοι δε διαθέτουν σπίτι και καθώς δε διαθέτω ούτε στη Θεσσαλονίκη αλλά ζω στο ενοίκιο, έπαιρνα 1.000 ευρώ κάθε μήνα επίδομα ενοικίου, από το Μάιο έως και τον Αύγουστο. Βρέθηκα, λοιπόν, με δυο σπίτια και διπλούς λογαριασμούς.
Ως βουλευτής δικαιούμουν δυο επιστημονικούς συνεργάτες. Το Ποτάμι μου ζήτησε να του διαθέσω τον έναν, κάτι που έκανα ευχαρίστως. Βρέθηκα με μια επιστημονική συνεργάτιδα στην Αθήνα, εξαιρετική δικηγόρο και απολύτως απαραίτητη για την προετοιμασία μου για τα νομοσχέδια και τις ερωτήσεις που κατέθετα στον Κοινοβουλευτικό Έλεγχο και χωρίς κανέναν στην εκλογική μου περιφέρεια. Έτσι, πλήρωνα συνεργάτες στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να έχω την απαραίτητη επαφή με την πόλη και τους πολίτες. Ξόδευα, για γραφείο (το οποίο, φυσικά, χρειαζόταν εξοπλισμό) και μισθούς συνεργατών, πολύ περισσότερα χρήματα από εκείνα που περιλαμβάνονται στα 5.501,75 ευρώ της αποζημίωσης ως «ταχυδρομικά τέλη» και «επίδομα οργάνωσης γραφείου». Οι δυο δημόσιοι υπάλληλοι την απόσπαση των οποίων ζήτησα στο γραφείο μου της Αθήνας ήρθαν τον Ιούνιο. Η διαδικασία για τη Θεσσαλονίκη ήταν ακόμη πιο χρονοβόρα, κι η απόσπαση του υπαλλήλου που ζήτησα ήρθε –sorry, too late…- το Σεπτέμβριο. Η Βουλή μου πλήρωνε το τηλέφωνο του γραφείου μου και του σπιτιού μου στη Θεσσαλονίκη (παρόλο που δικαιούμουν 8 γραμμές), αλλά με τα προγράμματα που είχα ζήτημα να κόστιζε 100 ευρώ το μήνα για όλα. Η Βουλή πλήρωνε και το κινητό μου.
Ζούσα στην Αθήνα από Δευτέρα απόγευμα ή Τρίτη πρωί έως Πέμπτη βράδυ ή κάποια ώρα της Παρασκευής. Με αεροπορικά εισιτήρια με τα οποία με προμήθευε η Aegean μέσω της Βουλής έκανα τις μετακινήσεις από και προς την εκλογική μου περιφέρεια. Μη έχοντας αυτοκίνητο, πήρα εκείνο που μου διέθεσε η Βουλή. Το είχα στη Θεσσαλονίκη σχεδόν αποκλειστικά για τις ανάγκες του κόμματος.
Στην Αθήνα δεν είχα κανενός είδους «ζωή». Αν δεν ήμουν στη Βουλή σε συνεδριάσεις, εργαζόμουν στο γραφείο που μου είχε παραχωρήσει η Βουλή στο κτίριο της οδού Μητροπόλεως, βρισκόμουν σε κάποια συνάντηση ή κοιμόμουν. Έτρωγα στη Βουλή ή στο γραφείο. Πήγα 3 φορές στο γυμναστήριο της Βουλής και έκανα μαθήματα αγγλικών και γερμανικών με δασκάλες τις οποίες έστελνε η Βουλή στο γραφείο μου, καθώς θεωρώ τον εαυτό μου υποχρεωμένο να μπορεί να διαβάζει ορολογία μνημονίων στα αγγλικά ή να καταλαβαίνει τι ακριβώς είπε ο Σόιμπλε.
Στη Θεσσαλονίκη δεν είχα λεπτό ελεύθερο. Μονίμως συναντούσα κάποιους, είχα εκδηλώσεις ή διάβασμα. Παρασκευή ή Σάββατο πήγαινα σε κανένα μπαράκι ή παράσταση και, με την ψυχή στο στόμα, στις 7.15 το πρωί της Δευτέρας και της Παρασκευής –αν ήμουν στη Θεσσαλονίκη- στο κολυμβητήριο. Υπήρχαν σαββατοκύριακα που δεν προλάβαινα και να βάλω πλυντήριο και να απλώσω τα ρούχα και να στεγνώσουν και να τα σιδερώσω και να τα τακτοποιήσω και να τα πάρω μαζί μου, οπότε έπρεπε να αγοράσω αρκετά προκειμένου να έχω να ντύνομαι. Πριν γίνω βουλευτής, είχα ρούχα είτε για σπορ είτε για σινεμά και μπαρ, όλα απολύτως ακατάλληλα για βουλευτή, άρα χρειαζόμουν καινούργια γκαρνταρόμπα. Άσε δε που ζώντας μονίμως με κάμερες, φωτογράφους και όλες τις Μισίκο Κακουτάνι των social media να καιροφυλακτούν, έπρεπε να είμαι πάντα καλοντυμένη και περιποιημένη.
Το επίδομα των 291 ευρώ για έξοδα κίνησης που περιλαμβάνεται στα 5.501,74 ευρώ της αποζημίωσης δεν έφτανε ούτε μέχρι τις 10 του μηνός. Ως βουλευτής, χωρίς λεπτό ελεύθερο, δεν είχα την πολυτέλεια να πηγαίνω με το λεωφορείο, με το μετρό ή με το ποδήλατο. Δεν έχω αυτοκίνητο στην Αθήνα, οπότε έπαιρνα συνεχώς ταξί, μέχρι που αγγάρεψα τους συνεργάτες μου να με μεταφέρουν.
Βρέθηκα να ξοδεύω ασύλληπτα –για τα δικά μου δεδομένα- ποσά για φαγητό, καφέδες κλπ στη Βουλή. Περνώντας ατελείωτες ώρες αναμονής εκεί μέσα, θα φας, θα πιεις, θα ξαναφάς, θα ξαναπιείς, θα κεράσεις και θα κεραστείς. Επίσης, στις κοινωνικές μου εξόδους αλλά και στις παρέες μου πλήρωνα σχεδόν πάντα τα τραπέζια. Ακόμη και σε περιπτώσεις που, στην παλαιότερη ζωή μου, θα δεχόμουν κέρασμα, έκανα εγώ το τραπέζι, διότι ήμουν βουλευτής (για το τι σημαίνει αυτό στον περίγυρο, θα κάνω αναφορά σε άλλο άρθρο). Άρχισα να πληρώνω ακόμη και παροχές που είχα μια ζωή δωρεάν. Για παράδειγμα, ως μέλος της Ένωσης Συντακτών, έχω δωρεάν είσοδο σε κινηματογράφους και κολυμβητήριο. Ως βουλευτής, όμως, πλήρωνα κανονικά, θα ντρεπόμουν να με δουν να δείχνω την κάρτα της ΕΣΗΕΜΘ για να μπω δωρεάν. Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς της Αθήνας, επίσης, τα οποία τιμούσα τον πρώτο καιρό, είχα βγάλει κάρτα μηνιαίων διαδρομών των 45 ευρώ, παρόλο που οι βουλευτές μετακινούνται δωρεάν. Σκεφτόμουν το ρεζιλίκι του να μπει ελεγκτής και να πρέπει να δείξω κάρτα βουλευτή.
Τελευταία φορά πληρώθηκα στις 27 Ιουλίου και δεν ξέρω πότε θα ξαναπληρωθώ από οποιαδήποτε δουλειά, διότι δεν είχα και δεν έχω καμιά έτοιμη δουλειά να με περιμένει.
Πες μου, σε παρακαλώ, Ρέα Βιτάλη, εξακολουθείς να θεωρείς ότι πέρασα πλουσιοπάροχα ως βουλευτής;
Όσο για μένα, δεν είμαι πλέον σίγουρη ότι λιγότερο ευκατάστατοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν στην κεντρική πολιτική σκηνή.