Ένα βήμα παραπέρα πηγαίνει άρθρο στο γερμανικό Spiegel την καυστική οπτική των ευρωπαϊκών ΜΜΕ στις διαπραγματεύσεις γύρω από το ελληνικό ζήτημα. Η στάση που υιοθετεί από προκλητική έως προσβλητική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Με όρους ψυχιατρικής, σύμφωνα με το περιοδικό, η διάγνωση είναι πως η Αθήνα συμπεριφέρεται με ένα μίγμα παράνοιας, μανίας καταδίωξης και ψυχωσικής άρνησης της πραγματικότητας.
Σε κείμενο γνώμης του με τίτλο «φέρτε τον ψυχίατρο», ο Γιαν Φλάισχαουερ επιτίθεται εναντιόν του Γιάνη Βαρουφάκη υποστηρίζοντας ότι ενώ ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών θεωρείται ειδικός στη Θεωρία των Παιγνίων, αρκετοί σπεύδουν να ερμηνεύσουν την στάση του στη διαπραγμάτευση με βάση τα μαθηματικά. Αντιθέτως, ο συντάκτης προτείνει ως πρίσμα την ψυχιατρική: «Ο άστατος τρόπος με τον οποίο εμφανίζονται οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει κατανοητός με τη θεωρία των παιγνίων, αλλά μόνο ψυχοπαθολογικά».
Στην εικόνα που δίνει η Αθήνα, αναφέρει, «βρίσκονται όλα τα σημάδια ψύχωσης». Ως στοιχεία απαριθμεί την επιμονή σε μία κεντρική ιδέα με τρόπο που «παραλύει» την σκέψη, την εμμονική ενασχόληση με φανταστικούς εχθρούς («μετά τη Γερμανία, τώρα η Ισπανία και η Πορτογαλία») και την αδυναμία να ειδωθεί η κατάσταση με τον τρόπο που την βλέπουν και οι γύρω.
«Για τους ψυχωσικούς, η πραγματικότητα δε δομείται ως κάτι συνεχές αλλά ως κάτι ρευστό που αύριο μπορεί να έχει διαφορετική σημασία» γράφει, και επί του συγκεκριμένου εξηγεί: «Η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει πως δεν χρειάζεται νέο πρόγραμμα, έχει πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά λέει επίσης ότι χρεοκοπεί, λέει πως δεν θέλει επιπλέον δάνεια εάν δεν αλλάξουν οι όροι στους οποίους μόλις συμφώνησε, αλλά και ότι χωρίς άμεση βοήθεια της ΕΚΤ υπάρχει ο κίνδυνος του τέλους, λέει ότι το κούρεμα χρέους έχει φύγει από το τραπέζι αλλά και ότι χρειάζεται αναδιάρθρωσή του που θα μειώσει το βάρος του».
Στους έξω, συνεχίζει, «αρκετά από όσα ακούγονται από την Αθήνα μοιάζουν στη σφαίρα του φανταστικού, όπως η πρόταση να γίνουν τουρίστες και νοικοκυρές κυνηγοί των φοροφυγάδων ή οι πρόσφυγες να γίνουν όπλο».
Οι ψυχωσικές διαταραχές δεν είναι πάντα αρρώστια, γράφει, όσο δεν εμποδίζουν εκείνον που τις έχει να ζει κανονικά. «Το ερώτημα είναι πώς αντιμετωπίζει κανείς μία κυβέρνηση που έχει παραισθήσεις», γράφει.
«Όλα δείχνουν πως ο Τσίπρας και οι άνθρωποί του δεν ελέγχουν την αυταπάτη (στο πρωτότυπο: Wahn) τους» γράφει. Η εκροή καταθέσεων, για παράδειγμα, δεν οφείλεται στο Βερολίνο ή τις Βρυξέλλες αλλά στο φόβο των ελλήνων καταθετών, και η κυβέρνηση «αντί να λειτουργεί καθησυχαστικά, ενισχύει τη νευρικότητά τους με αντιφατικές δηλώσεις».
«Όποιος ακούει μόνο τη φωνή μέσα του που του λέει ότι μόνο εκείνος έχει δίκιο και όλοι οι άλλοι άδικο, αναγκαστικά σταματά να βλέπει τις συνέπειες των δικών του πράξεων» γράφει χαρακτηριστικά.
Και ο συντάκτης καταλήγει (παραπέμποντας στον μαρξιστή ψυχίατρο Ντέιβιντ Κούπερ, θέση του οποίου ήταν πως η σχιζοφρένεια είναι παράγωγο των κοινωνικών συνθηκών που μπορεί να ξεπεραστεί με επανάσταση) ότι η επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ «συνοψίζεται στο ότι δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ τρελός, αλλά ο καπιταλισμός γύρω του».