Ο Λεγκρέν, πρώην σύμβουλος του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, υποστηρίζει στο άρθρο του πως συνεχίζοντας με τις τρέχουσες πολιτικές – λιτότητας και τις περικοπές των μισθών, την ανεκτικότητα προς τις τράπεζες, τη μη αναδιάρθρωση του χρέους και την προσαρμογή στον μερκαντιλισμό της Γερμανίας, η Ευρώπη οδηγείται στην τάφρο.
Αναφερόμενος στην Ελλάδα υποστηρίζει πως αν και η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να αλλάξει το σύνολο της νομισματικής ένωσης, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης για την αυξανόμενη πολιτική αντίδραση εναντίον των πολιτικών στασιμότητα της ευρωζώνης.
Ενδεικτικά σημειώνει πως το σχέδιο τεσσάρων σημείων που προέβαλε ο «τολμηρός» νέος υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Γιάνης Βαρουφάκης, είναι «κατ 'εξοχήν λογικό», καθώς περιλαμβάνει ένα μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα 1,5% του ΑΕΠ ετησίως, σύνδεση της αποπληρωμής του χρέους με ρήτρες ΑΕΠ, μεταρρύθμιση της οικονομίας με τη βοήθεια του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), αλλά και την αντιμετώπιση του διεφθαρμένου πελατειακού πολιτικού συστήματος με πάταξη της φοροδιαφυγής, και το σπάσιμο της ισχύος των ολιγαρχών.
«Αν το σχέδιο Βαρουφάκη είχε προταθεί σε έναν επενδυτικό τραπεζίτη θα είχε γίνει αντιληπτό ως απολύτως λογικό. Ωστόσο, στο παράλληλο σύμπαν που κατοικείται από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, οι εν λόγω απαιτήσεις θεωρούνται ως «ανεύθυνες»: Η Ελλάδα πρέπει να απομυζηθεί για να εξυπηρετήσει τους ξένους πιστωτές της, στο όνομα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», αναφέρει μεταξύ άλλων ο Βρετανός οικονομολόγος.
Ο Λεγκρέν αναφερόμενος στο σενάριο της «σύγκρουσης», κατά το οποίο η ελληνική κυβέρνηση ξεμένει από μετρητά και η ΕΚΤ σταματά να διοχετεύει ρευστότητα προς τις ελληνικές τράπεζες, σημειώνει πως η πεποίθηση ότι η Ελλάδα έχει μικρή επιρροή στις διαπραγματεύσεις της με τις αρχές της ευρωζώνης είναι ψευδής. «Εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία και η Ελλάδα αναγκαστεί είτε από το Βερολίνο, είτε από τη Φρανκφούρτη να βγει από το ευρώ, αυτό θα συνεπαγόταν με πτώχευση για όλα τα χρέη της τόσο προς τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης και την ΕΚΤ, όσο και προς τις τράπεζες του ευρωσυστήματος μέσω του Target 2», σημειώνει.
Ο Λεγκρέν αναφέρει πως εάν η Αθήνα δεν θέλει να φύγει από το ευρώ η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να καλύψει τις εγχώριες υποχρεώσεις της, όπως π.χ. οι πληρωμές συντάξεων, με την έκδοση διαπραγματεύσιμων διατακτικών IOU (I Owe You) που θα μπορούσαν επίσης να χρησιμοποιηθούν για πληρωμές φόρων – δημιουργώντας στην πραγματικότητα ένα παράλληλο νόμισμα. Αυτά τα εικονικά χρήματα θα μπορούσαν επίσης κατά τον Λεγκρέν να χρησιμοποιηθούν και για άλλους σκοπούς όπως για την ανακεφαλαιοποίηση προβληματικών τραπεζών. «Αυτό θα επέτρεπε στην ελληνική κυβέρνηση να αθετήσει τις υποχρεώσεις προς τους πιστωτές της ΕΕ σχετικά ανώδυνα, παραμένοντας εντός του ευρώ», σημειώνει ο Λεγκρέν.