Γράφει ο Στέφανος Μάνος στην "Καθημερινή":
Είναι φαντάζομαι προφανές ότι αλλιώς ψηφίζει ο καλά πληροφορημένος πολίτης από τον μη πληροφορημένο. Τον περασμένο Νοέμβριο αναρωτήθηκε ο κ. Παπαχελάς ποιος θα πει επιτέλους την αλήθεια στον κόσμο και ποιος θα πάρει την ευθύνη να εξηγήσει πόσα πρέπει να αλλάξουν για να γίνουμε κανονική χώρα.
Αυξήθηκαν οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι
Πρόσφατο άρθρο του καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς κ. Θεοδωρόπουλου περιλάμβανε έναν διαφωτιστικό πίνακα για την πραγματικότητα που βιώνουμε. Το 2008, τελευταία χρονιά πριν από την κρίση, το σύνολο των απασχολουμένων στον παραγωγικό τομέα της οικονομίας ήταν 3,74 εκατ. Το 2013 είχαν περιοριστεί κατά 25,5% σε 2,78 εκατ. Οι απασχολούμενοι στον παραγωγικό τομέα είναι σημαντικοί διότι αυτοί συνεισφέρουν τους φόρους και τις εισφορές με τις οποίες πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι και επιδοτούνται τα Ταμεία για να πληρωθούν οι συντάξεις (την περίοδο 2000-2014 τα Ταμεία επιδοτήθηκαν με 200 δισ.). Στην πενταετία της κρίσης ο αριθμός των μη παραγωγικών καταναλωτών που ζουν από τους φόρους και τις εισφορές (δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι) έμεινε ουσιαστικά στάσιμος. Μειώθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων αλλά αυξήθηκε γρήγορα ο αριθμός των συνταξιούχων. Το άθροισμα έμεινε περίπου σταθερό.
Αρμέγουμε την αγελάδα μέχρι να ψοφήσει
Η συνέχιση αυτής της πορείας είναι αδιαμφισβητήτως αδιέξοδη. Ολοένα λιγότεροι παραγωγικά απασχολούμενοι επωμίζονται τη δαπάνη για τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους. Επειδή όμως ο αριθμός των μη παραγωγικών καταναλωτών παρέμεινε σταθερός, η δαπάνη για κάθε έναν παραγωγικά απασχολούμενο μεγάλωσε. Με συνέπεια να μειώνεται συνεχώς ο αριθμός των παραγωγικά απασχολουμένων στο μέτρο που δεν αντέχουν την αυξανόμενη δαπάνη. Σπιράλ θανάτου. Αρμέγουμε την αγελάδα μέχρις ότου μας ψοφήσει. Δεν χωρά αμφιβολία ότι έτσι είναι. Τα επίσημα στοιχεία πέντε χρόνων αυτό δείχνουν.
Δίνουν συντάξεις σε νέα άτομα
Μελετήστε τον πίνακα και απαντήστε μόνοι σας στα ερωτήματα: Είναι πράξη ευθύνης η αύξηση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων; Η χορήγηση συντάξεων σε πενηντάρηδες ή και νεότερους; (Στα χρόνια της κρίσης προστέθηκαν 234.000 συνταξιούχοι του Δημοσίου με μέση ηλικία 56,7 χρόνια.)
Το 1999 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης ήταν 122 δισ. ευρώ. Σήμερα, παρά το PSI, είναι 322 δισ. Διακόσια δισ. παραπάνω. Στην ίδια δεκαπενταετία το κράτος επιχορήγησε τα ασφαλιστικά ταμεία με 200 δισ. Ολη η αύξηση του χρέους μπορεί να συνδεθεί με το ασφαλιστικό. Εδώ και αρκετά χρόνια έχω καταθέσει την, κατά τη γνώμη μου, ρηξικέλευθη πρόταση: Εθνική σύνταξη 700 ευρώ μηνιαίως σε όποιον έχει περάσει τα 67 με κατάργηση όλων των εισφορών για σύνταξη. Πρόσθετη σύνταξη με ατομικές συνταξιοδοτικές συμβάσεις. Η κατάργηση όλων των συνταξιοδοτικών εισφορών θα δημιουργήσει ένα τεράστιο αναπτυξιακό σοκ.
Λένε προεκλογικά μερικοί έξυπνοι: «Η λύση είναι να αυξηθεί η απασχόληση!». Σωστά, αλλά για να αυξηθεί, απαιτούνται επενδύσεις ή/και κάτι παρόμοιο με την κατάργηση των εισφορών. Για τις επενδύσεις χρειάζονται λεφτά. Τα λεφτά όμως πηγαίνουν σε εισφορές και φόρους για να πληρώνονται οι μη παραγωγικοί καταναλωτές. Δεν περισσεύουν για επενδύσεις.
ΠΑΣΟΚ-ΝΔ μας οδηγούν σε αδιέξοδο
Ο πίνακας τα λέει όλα. Για πέντε χρόνια οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. προτίμησαν να μη θίξουν το σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος και να μην αντιμετωπίσουν το ασφαλιστικό, με αποτέλεσμα να συντριβεί το παραγωγικό τμήμα της οικονομίας. Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι η Ν.Δ. θα αλλάξει πολιτική αν κερδίσει τις εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι, όχι μόνο δεν θα θίξει τους μη παραγωγικούς καταναλωτές, αλλά θα τους ενισχύσει. Προσλαμβάνοντας δημοσίους υπαλλήλους, αυξάνοντας μισθούς και συντάξεις, κατοχυρώνοντας πρόωρες συντάξεις. (Ολα αυτά έχουν δυστυχώς μια ακαταμάχητη πολιτική λογική: Οι μη παραγωγικοί καταναλωτές είναι περισσότεροι από τους παραγωγικά απασχολουμένους).
Στα βράχια με τον ΣΥΡΙΖΑ
Είτε έτσι είτε αλλιώς, θα πέσουμε στα βράχια. Πιο γρήγορα πάντως με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τι θα έπρεπε να γίνει; Οσοι ανήκουν στον παραγωγικό τομέα της οικονομίας, να δώσουν έκφραση στον δικαιολογημένο θυμό τους ενώνοντας τις δυνάμεις τους και να ζητήσουν:
«Τι προτείνω»
1. Την άμεση κατάργηση κάθε περιττής κρατικής δαπάνης.
2. Την κατάργηση των χαριστικών πρόωρων συντάξεων.
3. Την κατάργηση όλων των υπέρ τρίτων φόρων που αφαιρούν πόρους που θα μπορούσαν να επενδυθούν (οι φόροι υπέρ τρίτων -συνολικά όσος ο ΕΝΦΙΑ- είναι στην πλειονότητά τους φόροι που ευνοούν τις συντάξεις προνομιούχων τάξεων).
4. Τη σε βάθος μελέτη του ασφαλιστικού (με προθεσμία 12 μηνών) στα χνάρια της πρότασής μου.
Είναι και πολλά άλλα που μπορούν να γίνουν γρήγορα από μια κυβέρνηση που έχει στόχο την ανάπτυξη και την παραγωγική απασχόληση. Από μια κυβέρνηση που θα βάλει σε δεύτερη προτεραιότητα τα συμφέροντα των «πελατών» της.
Μια διαπραγμάτευση απαιτείται: Με τον εαυτό μας
Σε όλη την ώς τώρα επιχειρηματολογία δεν μπήκε το ζήτημα της διαπραγμάτευσης για το ύψος του χρέους. Διότι σε σχέση με τη δραματική πραγματικότητα που απεικονίζει ο πίνακας, το χρέος και η βιωσιμότητά του είναι ζήτημα δευτερεύον. Αν αναστρέψουμε πορεία, θα αντιμετωπίσουμε και το χρέος. Η διαπραγμάτευση με τους πιστωτές, για την οποία ομιλούν συνεχώς η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται για να μη θιγούν οι μη παραγωγικοί καταναλωτές. Οι πελάτες των κομμάτων. Να μη θιγούν οι μη παραγωγικοί καταναλωτές επιδιώκει η κυβέρνηση. Το ίδιο θέλει και η αντιπολίτευση, αν γίνει κυβέρνηση. Οι επιδιώξεις τους είναι ταυτόσημες. Με την κατάργηση του Μνημονίου, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ εννοούν, στην πραγματικότητα, την εξαφάνιση του κινδύνου να θιγούν οι μη παραγωγικοί καταναλωτές (οι πελάτες τους). Αν δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, κοιτάξτε ξανά με προσοχή τον πίνακα.
Μία διαπραγμάτευση απαιτείται. Με τον εαυτό μας. Για να αποδεχθούμε την πραγματικότητα και να ενεργήσουμε σύμφωνα με αυτή.