Βαλθήκαμε να τρέχουμε όλοι πίσω από πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις, να περισώσουμε ότι απέμεινε από την τσαλαπατημένη αξιοπρέπεια μιας ταλαίπωρης πατρίδας και ξεχάσαμε κάτι πολύ πιο σπουδαίο, πολύ πιο μεγάλο: Το αύριο! Τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Αφού τραβήξαμε το χαλί κάτω από τα πόδια τους, τα καταχρεώσαμε και υποθηκεύσαμε το μέλλον τους, τώρα χαμένοι στα προβλήματα, μετρώντας δεκαδικά σε άδειους λογαριασμούς ξεχάσαμε ακόμα και τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις μας απέναντί τους. Με ελλιπή καθοδήγηση τα στείλαμε να γίνουν είτε αβοήθητα θύματα, είτε αδίστακτοι θύτες. Αφήσαμε το μπούλινγκ να γράφετε έτσι, με ελληνικούς χαρακτήρες, να γίνει μόδα στη χώρα της αδελφοσύνης και της ανθρωπιάς. Πότε γίναμε εμείς οι Έλληνες σαν τους άλλους; Πότε πάψαμε να δίνουμε το δικό μας μισό καρβέλι στον γείτονα, αντί να τον ψέγουμε για την ανικανότητα του να ταΐσει τα παιδιά του; Πότε έγιναν τα δικά μας παιδιά εκδικητές και τιμωροί των αδυνάτων;
Όλοι όσοι είμαστε γονείς δεν έχουμε υποχρέωση μόνο απέναντι στα παιδιά μας. Έχουμε υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία και στα παιδιά όλων. Δεν οφείλουμε μόνο να τα μεγαλώσουμε, μα να τα αναθρέψουμε. Αν υπάρχει το μπούλινγκ, αν είναι η μόδα της εποχής, αν είναι οι νέοι υπερ-ήρωες αυτοί που το ασκούν φταίμε όλοι όσοι είμαστε γονείς, φταίμε όλοι όσοι κοιτάζουμε αλλά δεν βλέπουμε.
Ας κάνει ο καθένας από εμάς την ευθύνη του, υποχρέωση. Ας γράψουμε, όσοι αυτό ξέρουμε να κάνουμε, ας μιλήσουμε, ας τραγουδήσουμε, ας μελοποιήσουμε, ας μιλήσουμε στον φίλο, τον γείτονα, τον άνθρωπο μας. Γιατί, κι ας μην μας αρέσει, φταίμε όλοι για το χαμό αυτού του παιδιού εκεί κοντά στην αφετηρία της ζωής του, φταίω κι εγώ.