Δημοκρατία, Ελευθερία, Πνεύμα. Ερχόταν κάθε απόγευμα με το κοστούμι του στο γραφείο μου όπου ετοίμαζα το δελτίο ειδήσεων, έπαιρνε μπροστά του τις εφημερίδες, ένα τασάκι και τον καφέ του και με πείραζε: «Αφεντικό τι θα παίξουμε σήμερα;». «Αφεντικό είσαι εσύ», του απαντούσα και κάπως έτσι ξεκινούσε η συζήτηση για την επικαιρότητα, τα πολιτικά και όλα τα άλλα. Κάθε φορά είχε και μία ιστορία να διηγηθεί, από τα παλιά. Από τότε που ως διευθυντή της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, τον έπαιρνε τηλέφωνο ο Ανδρέας Παπανδρέου ή ο Μητσοτάκης και ο Καραμανλής. Και κάθε ιστορία του ζωγράφιζε μια ολόκληρη εποχή.
Προλάβαμε να έχουμε και την κόντρα μας. «Τι θες εσύ ολόκληρος Φυντανίδης στα τηλεοπτικά παραθύρια;», του είχα πει ένα απόγευμα. Και εκείνος μου είχε απαντήσει με ένα μικρό παράπονο «έχω πράγματα να πω». Μιλούσε συνέχεια για το βιβλίο του, τα γεγονότα και τα άγνωστα περιστατικά που αποκάλυπτε στις σελίδες του με την γραφίδα του. Και συχνά πυκνά απήγγειλε ποιήματα, εκεί που καθόμασταν ή ακόμα και την ώρα του δελτίου. Με την μπάσα, βραχνιασμένη από τα τσιγάρα, φωνή του και την ευγένεια του ανθρώπου που πλημμυρίζει από ευγένεια και πνεύμα. Και όταν έφυγα από το «Ε» χτύπησε ένα απόγευμα το τηλέφωνό μου και άκουσα τη φωνή του να μου λέει «πήρα να σου πω ένα γεια γιατί μου έλειψες. Περάσαμε όμορφα μαζί και χάρηκα που σε γνώρισα.» Ήταν ο μεγαλύτερος τίτλος τιμής που μπορούσα να έχω παραλάβει. Ολόκληρος Φυντανίδης να μου λέει ότι του έλειψε η συνεργασία και η παρέα μας.
Αυτός ήταν ο Σεραφείμ που γνώρισα και θα μου λείψει κι εμένα…