Γράφει ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου
Η Μαρία είχε εξαφανιστεί σήμερα. Της τηλεφώνησα κατά το μεσημεράκι. Έτρεχα πριν και δεν το πήρα χαμπάρι ότι πέρασε η ώρα. Της τηλεφώνησα. Δεν την άκουσα καλά την κολλητή. Μην τα πολυλογώ. Γυναίκα καριέρας, όμορφη, άνετη, μορφωμένη, κοσμοπολίτισσα, χαρισματική, με ιδιαίτερο χιούμορ. Και μόνη! Η απάντησή της στο ερώτημα γιατί δεν είναι καλά, διόλου αφοπλιστική . Άκρως πραγματική. Όχι για εκείνη μόνο, αλλά για πολλούς. «Βαρέθηκα την μοναξιά. Να επιστρέφω στο σπίτι και να μην με περιμένει μια αγκαλιά» . Μην αναλύσουμε τώρα το τι, πως και γιατί, της συντήρησης των αληθοφανών προσδοκιών μας…
Οι τοίχοι που μιλάνε…
Το ζευγάρι των ηλικιωμένων που βλέπετε στην φωτογραφία το συνάντησα κάτω από τον Λευκό Πύργο 28 Οκτωβρίου του 2017. Ένα υπέροχο απόγευμα. Περπατούσα και ξαφνικά τους πρόσεξα. Κοντοστάθηκα. Μου φάνηκε ωραία εικόνα. Πήγα λίγο πιο μακριά. Ζουμ και κλικ! Δεν έφυγα όμως. Έμεινα ώρα να τους παρατηρώ. Χάζευαν τον κόσμο. Αμίλητοι. Και όταν μιλούσαν μιλούσαν χαμηλόφωνα. Πρόσεξα το πόσο καθαροί και περιποιημένοι ήταν. Κουρασμένα βλέμματα, κουρασμένα πόδια, κουρασμένα χέρια, αλλά ένα ακούραστο μαζί. Αυτό το ακούραστο μαζί.
Φαντάσου. Ένα απόγευμα φθινοπώρου και αυτή ήταν η βόλτα τους. Η βόλτα στην παραλία και το πεζούλι κάτω από τον Λευκό Πύργο. Βόλτα όχι αστεία. Ντύθηκαν με τα ωραία τους τα καθαρά τους και βγήκαν. Πόσα δεν θα είχαν περάσει. Χαρές, λύπες, χαμόγελα, πόνους, αγωνίες. Παιδιά και εγγόνια. Και μαζί και οι δικές τους χαρές και οι δικές τους λύπες και οι αγωνίες τους. Φτωχικά θα ήταν σίγουρα. Αλλά μαζί.
Μυρίζει καλοκαίρι: Αφορμή για αντάμωμα
Ήξεραν κάποιο μυστικό για αυτό το ακούραστο μαζί που εμείς δεν το μάθαμε ποτέ; Και δεν θα το μάθουμε; Ή τι μάθαμε εμείς για να το υποτιμήσουμε, να το χλευάσουμε, να το αμφισβητήσουμε τόσο πολύ αυτό το μαζί. Και τώρα χώρια ψάχνουμε και αναλύουμε την απάντηση στο γιατί χαμένων ή ανύπαρκτων αγκαλιών. Και μας πιάνει πάντα μια συγκίνηση, από τα νιάτα μας κιόλας με τον στίχο της Λίνας και την σπαρακτική φωνή της Τάνιας… Μόνο που τώρα είμαστε στο μετά από τα νιάτα μας και πολλοί χωρίς το μαζί… ας είμαστε και μαζί!