Γράφει ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου
Μεσημέρι κατά τις 14.40. Περπατούσα στην Β. Σοφίας. Κόσμος τρεχάτος και φευγάτος. Άκουγα την μοναδική εκτέλεσης της Μαρίας Παπαγεωργίου «Μια πόλη μαγική» του Μάνου μας. Το ακούς σε μια μεγάλη λεωφόρο, σε ώρα αιχμής, απομονώνεσαι από το πλήθος και η μουσική κάνει το θαύμα της! Ναι «η αναπνοή μου θα σμίξει με το αγέρι» παρακάμπτοντας κόρνες, φωνές, βήματα, τσαλαπατήματα των δευτερολέπτων μας.
Κι εκεί που κάνω στο μυαλό μου προγραμματισμό για τις εκπομπές, φτάνω έξω από το Ιπποκράτειο. Στο ένα κτίριο παρατήρησα ότι είχε έναν μικρό κήπο. Δεν το είχα προσέξει ποτέ. Μια φιγούρα μου κίνησε το ενδιαφέρον. Μια κοπέλα με ένα πανέμορφο φουλάρι στο κεφάλι. Χημειοθεραπεία σκέφτομαι.
Ο θάνατος παραμονεύει, λίγα μέτρα πριν βγεις στην Πειραιώς
Σταμάτησα στα αριστερά του μικρού τοίχου που χώριζε τον μικρό κήπο του νοσοκομείου από το πεζοδρόμιο. Άρχισα να την παρατηρώ. Πολύ γλυκιά κοπέλα. Ζωηρό χαμόγελο. Γεμάτο έκφραση το βλέμμα. Λαμπερά μάτια. Φρύδι δεν υπήρχε. Χρώμα δέρματος αυτό της χημειοθεραπείας. Από μόνο του μια κατηγορία χρώματος στο δέρμα. Καλοντυμένη. Με γούστο. Αμάνικο φόρεμα και στην πλάτη ψηλά ένα τατουάζ. Ήταν με μια φίλη της. Στο παγκάκι του μικρού κήπου κι έπιναν ένα καφεδάκι σε ποτήρι από take away.
Το μυαλό μου τα δικά του σενάρια. Να ήταν με την φίλη της μετά από εξέταση; Μετά από χημειοθεραπεία ημέρας; Μετά από ραντεβού με τον γιατρό; Αυτή η πτυχή του σεναρίου μου φάνηκε αδιάφορη και γύρισα σελίδα. Τι να συζητούσαν; Το ότι πάει καλά; Μακάρι λέω. Να συζητούσαν τα γκομενικά τους. Ακόμη καλύτερα λέω. Τελικά ούτε αυτή η πτυχή του σεναρίου μου άρεσε. Και επειδή είχα ραντεβού με τον οδοντίατρο την έκανα.
Αυτό το… «μαζί» που όλοι αναζητούν και μόνο λίγοι βρίσκουν
Το μυαλό άφησε τα σενάρια και έπιασε τις διαπιστώσεις. Σκέφτηκα την αξία του καφέ εκείνη την ώρα. Κάτι που θεωρούμε μια καθημερινή συνήθεια, τι διάσταση μπορεί να λάβει σε μια συγκεκριμένη στιγμή , για έναν συγκεκριμένο λόγο. (Θα σας πω σύντομα για έναν καφέ που ήταν σημαντικός για μένα κάποτε). Την αξία της κουβέντας με την φίλη της. Την αξία αυτής της στιγμής. Τον πόνος της. Το άγχος της. Την μοναξιά της απέναντι στον καρκίνο. Τους δικούς της.
Κέρδισα από αυτά τα 5 λεπτά εκεί έξω από το νοσοκομείο. Για αυτό δεν προσπερνώ ποτέ εύκολα. Εκείνη μέσα. Εγώ έξω. Κανείς δεν ξέρει και δεν προεξοφλεί. Ούτε το δικό μου ούτε το δικό της αύριο. Λεπτή η ισορροπία του έξω και του μέσα…