Το όνομά του έχει συνδεθεί με τον ελληνικό βυθό και με τα σημαντικότερα ναυάγια στον ελληνικό θαλάσσιο χώρο. Ο Κώστας Θωκταρίδης. Το πρώτο πράγμα που διαπιστώνεις όταν μιλάς μαζί του είναι η σεμνότητά του αλλά ταυτοχρόνως και η αγάπη του για αυτό που κάνει.
Του Δημήτρη Γιατζόγλου
Μας εκμυστηρεύεται πως ξεκίνησε μικρός, χωρίς να έχει κάποια ιδιαίτερη σχέση με τον χώρο, τελείως συμπτωματικά και τυχαία. «Το πρώτο ερέθισμα ήταν ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει στην τότε ΥΕΝΕΔ, ένα αφιέρωμα στους τότε βατραχανθρώπους του Πολεμικού Ναυτικού. Τελειώνοντας το ντοκιμαντέρ είχε ένα πλάνο την στιγμή που οι βατραχάνθρωποι έκαναν μια κατάδυση βράδυ. Για μένα αυτό ήταν κάτι εξωπραγματικό. Ήμουν ένα παιδάκι στο δημοτικό. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα μπορούσαν να είχαν δει νύχτα μέσα στην θάλασσα. Μου έμεινε αυτό το ερώτημα. Κι όποτε γνώριζα κάποιον που είχε σχέση με τον χώρο τον ρωτούσα πως είναι βράδυ κάτω από το νερό».
Πέρασαν τα χρόνια και το όνομά του το βλέπαμε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα τότε τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Εξπρές Σαμίνα , πυραυλάκατος Κωστάκος, το ελικόπτερο στα Ίμια εκεί που «συναισθήματα και θλίψη για τη απώλεια κυριάρχησαν». Αλλά αυτό που πάντα ξεχωρίζει σαν μια μοναδική στιγμή είναι ο εντοπισμός του υποβρυχίου PERSEUS στην Κεφαλονιά. Στα 52 μέτρα. Μια από τις συγκλονιστικότερες καταδύσεις μου. Ένα από τα μεγαλύτερα υποβρύχια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου να βρίσκεται ατόφιο στον βυθό με ένα μόνο ρήγμα στην πλώρη από πρόσκρουση σε ιταλική νάρκη. Σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος σε αυτό το ναυάγιο. Όπως ακριβώς τα είχε περιγράψει ο ένας και μόνο επιζών του ναυαγίου και τα περιγράφει στα απομνημονεύματά του».
Επισημαίνει πως ο καταδυτικός τουρισμός «θα μπορούσε να είναι ένα πολύ δυνατό μας σημείο. Θα μπορούσε να διαφημίσει την Ελλάδα στο εξωτερικό μα τον καλύτερο τρόπο, δεδομένου ότι έχουμε μια σημαντική ναυτική ιστορία, και πολλά ναυάγια. Αλλά δεν υπάρχει στρατηγική είναι ένα προϊόν που δεν μας έχει απασχολήσει ποτέ σοβαρά. Πολλοί στο εξωτερικό πιστεύουν ότι ακόμη απαγορεύονται οι καταδύσεις στην Ελλάδα».
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο βάθος στο οποίο έχει καταδυθεί στην ελληνικές θάλασσες; «Με αυτόνομες αναπνευστικές συσκευές, στα -212 μέτρα στον κόλπο της Επιδαύρου. Έπρεπε να προετοιμαστώ για μια αυτοψία σε ένα βυθισμένο τουριστικό σκάφος. Με το βαθυσκάφος στα -631 μέτρα όταν το παρέλαβα στην Μασσαλία. Το απόλυτο σκοτάδι. Στην Ελλάδα το μεγαλύτερο βάθος ήταν στα -505 μέτρα στην Νίσυρο, στο υποθαλάσσιο ηφαίστειο».
Ο ίδιος πια χαίρεται πολύ όταν καταδύεται με την κόρη του την Αγάπη Ωκεανίδα. «Της αρέσει ο θαλάσσιος κόσμος και τα μυστήριά του. Από τα πέντε της άρχισε τις καταδύσεις. Άλλα και τώρα που είναι 16 βουτάμε μόνο μαζί. Της έχω φοβερή αδυναμία και τη προσέχω».
Έχει κινδυνεύσει ποτέ; « Φυσικά. Αλλά σε ένα περιστατικό που δεν θα το περίμενε κανείς. Ούτε κι εγώ. Για πολλά χρόνια έπεφτα με τρεις φιάλες. Ήταν ένα σύστημα ασφαλείας. Έλεγα αν χαλάσει η μία θα έχω την άλλη. Και με τις τρεις δεν θα είχα πρόβλημα ποτέ. Και μια μέρα δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα στον ένα ρυθμιστή. Δεν το περίμενα. Και κόντεψα κυριολεκτικά να πνιγώ από τα γέλια. Γέλασα τόσο που πέρασε νερό από τη μάσκα και κανονικά από την μύτη. Κόντεψα να πνιγώ».
Τέλος διαπιστώνει ότι οι καταδύσεις είναι ένα κλάδος που εξελίσσεται. «Τα καταδυτικά κέντρα αυξάνονται συνεχώς. Υπάρχουν σήμερα άνω από 300 σε όλη την χώρα. Ολοένα και περισσότεροι ενδιαφέρονται. Από το 2006 έχουμε ακολουθήσει την ευρωπαϊκή νομοθεσία και οι κανόνες ασφαλείας είναι πολύ αυστηροί».
