Μαθήτριες και μαθητές Λυκείου θα «υιοθετήσουν» το επόμενο διάστημα γιαγιάδες και παππούδες από την περιοχή τους σε μια προσπάθεια να έρθουν πιο κοντά οι δύο ηλικίες.
του Δημήτρη Γιαγτζόγλου
Το όφελος διπλό. Και οι μεγαλύτεροι θα μεταφέρουν την εμπειρία τους στους νεότερους και από την άλλοι οι νεότεροι θα μεταφέρουν ένα μήνυμα ευαισθητοποίησης για τους πρώτους.
Το σημαντικότερο, όμως είναι ότι οι ηλικιωμένοι με αυτόν τον τρόπο δεν θα νιώθουν στο περιθώριο της κοινωνίας, ούτε ξεχασμένοι. Το 3ο Γενικό Λύκειο των Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων έχει προχωρήσει όλη αυτή την ωραία πρωτοβουλία.
Η ιδέα ανήκει στην οικονομολόγο-εκπαιδευτικό του Λυκείου την κ. Μαρία Μερεχούγια, και μοιράζεται με το usay.gr τις σκέψεις της.
«Η ιδέα ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο μετά από μία συνεργασία με το Κέντρο Φροντίδας Ηλικιωμένων Αμπελοκήπων της Θεσσαλονίκης. Πήγα τα παιδιά, γνωριστήκαμε με τους ηλικιωμένους εκεί, υπήρξε χημεία μεταξύ τους, άρχισαν οι παππούδες έλεγαν ιστορίες, τραγούδησαν μαζί , χόρεψαν, πήγανε τα Χριστούγεννα τους είπαμε τα κάλαντα, άρχισε να αναπτύσσεται μια σχέση πάρα πολύ όμορφη. Και αυτό συνεχίστηκε».
Πρακτικά τι σημαίνει αυτό. «Η ιδέα, λοιπόν, που έχω και θα υλοποιηθεί γιατί υπάρχουν και τα γραφειοκρατικά προβλήματα, αλλά θα υλοποιηθεί, είναι το κάθε παιδί από ένα τμήμα του σχολείου, να αναλάβει, να «υιοθετήσει» έναν ηλικιωμένο. Για παράδειγμα την κυρία Μαρία. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η μαθήτρια ή ο μαθητής ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα της τηλεφωνεί να δει τι κάνει, αν είναι καλά, αν χρειάζεται κάτι, αν θέλει φάρμακα, μήπως θέλουν κάποια ψώνια, θα πηγαίνουμε εκεί να κάνουμε ότι μπορούμε για να τους απασχολούμε δημιουργικά, να υπάρχει ένα ενδιαφέρον. Κάτι που σημαντικό για αυτούς τους ανθρώπους και κυρίως για εκείνους που είναι ολομόναχοι. Η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ καλά παιδιά, πολύ καλούς μαθητές, χαίρομαι και είναι υπερήφανη για αυτό, που χάνουν από τον ελεύθερο χρόνο τους και εθελοντικά συμμετέχουν σε όλα αυτά. Εννοείται ότι όλα αυτά γίνονται εκτός σχολείου. Και μάλιστα τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιο τμήμα θα αναλάβει την «υιοθεσία». Μόνο ένα τμήμα μπορώ, το Β1. Αλλά επειδή έχουμε την ίδια συνεργασία με τα ΑΜΕΑ ,να το προχωρήσω κι εκεί με ένα άλλο τμήμα».
Τα παιδιά, όπως μας λέει η κ. Μερεχούγια, το ερέθισμα θέλουν. «Έχει μεγάλη σημασία τελικά να ανοίγουμε δρόμους στα παιδιά. Αν το κάνεις αυτό τα παιδιά ακολουθούν. Εδώ και δύο χρόνια υιοθετήσαμε ένα παιδάκι από την Αφρική μέσω της ACTION AID. Τώρα αυτά τα παιδιά είναι στην τρίτη Λυκείου, τα χάνω λίγο γιατί έχουν τα τρεχάματά τους για την προετοιμασία για τις εξετάσεις, τα φροντιστήριά τους. Παρόλα αυτά, έρχονται και με ρωτάνε αν κάποιο άλλο τμήμα υιοθέτησε αυτό το παιδάκι, αν χρειάζεται να δώσουν και αυτά χρήματα. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να τους κουνήσεις λίγο από την θέση τους, να τους ξεβολέψεις και αν τους πάρεις από το κινητό».
Δεν σημαίνει ότι όλα αυτά γίνονται εύκολα. «Πάντα υπάρχει ένα θέμα με όλους τους άλλους. Από το πόσο σε αφήνουν να τα κάνεις όλα αυτά. Ακόμη και από τους συναδέλφους. Αλλά το ότι έχω παιδιά που θέλουν αν τα κάνουν όλα αυτά δεν το αλλάζω με τίποτα. Ανεβάσαμε μια παράσταση και μαζέψαμε τρόφιμα για τα ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΩΡΙΑ SOS. Τα παιδιά για να προετοιμάσουμε την παράσταση ήρθαν Κυριακές για να κάνουμε πρόβες, αλλά ήμουν κι εγώ εκεί. Βλέπουν ότι κάτι θυσιάζει κι εσύ κι αυτά ακολουθούν».
Οι γονείς τα δέχονται εύκολα όλα αυτά; «Υπάρχουν γονείς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα παιδιά τους απλώς να περάσουν κάπου. Αυτούς δεν τους ενδιαφέρουν όλα αυτά. Υπάρχουν, όμως και πολλοί που έχουν περισσότερες ευαισθησίες και θέλουν τα παιδιά τους να έχουν και τέτοια ερεθίσματα. Ήρθε μια μητέρα με αγκάλιασε. Και αυτό γιατί κάποια στιγμή είπα στα παιδιά ότι οι γονείς έχουν τα τρεχάματά τους, τις δουλειές τους, το άγχος τους αλλά έχουν και τα όνειρά τους και πρέπει και τα παιδιά να κάνουν πράγματα για αυτούς. Πήγε, λοιπόν, το κοριτσάκι τους την Κυριακή έκανε πρωινό , έκανε δουλειές στο σπίτι, μόνο και μόνο για να δείξει ότι ενδιαφέρεται κι αυτό για τους γονείς του».
