Γράφει ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου
Ναι. Ο αριθμός 102 θα μπορούσε να είναι ένας απλός αριθμός σε μια αριθμητική συνέχεια, σε μια μαθηματική πράξη. Ένας απλός αριθμός χωρίς κάποια ιδιαίτερη σημασία ή συμβολισμό. Δυστυχώς, όμως, για την πυρκαγιά στο Μάτι, μια από τις μαύρες σελίδες στην ιστορία της χώρας, αυτός ο αριθμός, αθροίζει αδικοχαμένες ζωές. Ένας αριθμός στοιχειωμένος. Στοιχειωμένος από ένα κράτος που στάθηκε ανίκανο, αμήχανο, να προστατεύσει όσους πολίτες βρέθηκαν σε ανάγκη, γιατί διάολε, τότε το έχουν οι πολίτες μεγαλύτερη ανάγκη. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Αθήνας μια ολόκληρη περιοχή πληγώθηκε για πάντα. Η τύχη καθόρισε το ποιος έζησε και ποιος πέθανε στα γεγονότα της 23ης Ιουλίου του 2018. Η τύχη και μόνο. Κανένας μηχανισμός, κανένας σχεδιασμός, κανένα σχέδιο εκκένωσης, καμία πυρασφάλεια.
Όσοι έζησαν ακόμη έχουν στα αυτιά τους τις κραυγές των γειτόνων τους που δεν πρόλαβαν. Και η μόνη απάντηση σε αυτές τις κραυγές, ο Πρωθυπουργός να τρέχει στο συντονιστικό της Πυροσβεστικής, σε ένα από τα μεγαλύτερα σόου που στήθηκε ποτέ από κυβερνητικό επιτελείο. Και μαζί του όλοι οι επιχειρησιακοί υπεύθυνοι. Το ήξεραν ότι υπήρχαν ήδη θύματα. Όπως το ήξεραν και όσοι βρέθηκαν στο σημείο. Εκείνη η φράση. «Έχει νεκρούς, αλλά δεν τους ανακοινώνουν» ακούστηκε μήνες μετά. Και προσωπικά δεν με νοιάζει την ζημιά που έκανε αυτή η φράση στην Κυβέρνηση. Την πολιτική ζημιά. Ας νοιάζει την Κυβέρνηση. Όλοι κρίνονται. Δυστυχώς, όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει και θα υπάρχει αυτός ο αριθμός. 102. Και ταυτοχρόνως υπάρχει και η πραγματικότητα του μεγαλύτερου θεάτρου ανάληψης ευθύνης από ένα κυβερνητικό επιτελείο.
Ο Τάσος Μπομπόνης είναι πολιτικός μηχανικός. Έχει σπίτι στο Μάτι. Από αυτούς που έζησαν. Η τύχη που καθόρισε ποιοι έζησαν και ποιοι πέθαναν που σας έλεγα. Κατάφερε, όπως μου έλεγε τυχαία να φύγει αυτός και η οικογένειά του. Η γυναίκα του κάθε φορά που πάνε στο Μάτι κλαίει. Δεν θέλει να μένει.
«Έχουμε ξεχαστεί από τα ΜΜΕ. Το Μάτι δεν παίζει πια, ενώ την ίδια ώρα τα προβλήματα παραμένουν μεγάλα και τα περισσότερα άλυτα» μου έλεγε. Για να προσθέσει «δυστυχώς το Μάτι είναι μια από τις περιπτώσεις στις οποίες στην αρχή πέφτουν όλοι επάνω, προσπαθούν να πουν και να πείσουν ότι θα δώσουν λύσεις, να κάνουν τους ευαίσθητους και μετά εξαφανίζονται. Από τον Πρωθυπουργό που έλεγε ότι κάθε μήνα θα είναι χωρίς κάμερες στο Μάτι και το μεγάλο στοίχημα για αυτόν θα ήταν το Μάτι φέτος το καλοκαίρι να είναι αναγεννημένο. Από το Υπουργείο Υποδομών και το Υπουργείο Περιβάλλοντος που είχαν υποσχεθεί ότι θα βρουν γρήγορα λύσεις και θα κάλυπταν τις ανεπάρκειες της τοπικής αυτοδιοίκησης και πολλά ακόμη. Λόγια.»
Η περιγραφή της κατάστασης σήμερα στο Μάτι δεν νομίζω ότι ικανοποιεί κάποιον. Μάλλον πρέπει να προβληματίζει και ειδικά κάποιους να του κάνει να ντρέπονται. Πάντως όχι εκείνους που αυτή η εικόνα είναι η καθημερινότητά τους. «Το Μάτι ακόμη και σήμερα» μου ξεκαθάρισε ο Τάσος Μπομπόνης «είναι βομβαρδισμένο τοπίο. Απλώς υπάρχουν κάποιες νησίδες όασης. Κάποιοι με πάρα πολύ κόπο έβγαλαν μια άδεια και με δικά τους χρήματα κατάφεραν να κάνουν κάτι. Βλέπουμε κάθε 30 σπίτια ένα να είναι πράσινο, να έχουν φτιάξει το κήπο του και τα υπόλοιπα γύρω όλα καμένα. Όλοι οι κεντρικοί δρόμοι είναι γεμάτοι ξερά κλαδιά, καμένα κομμάτια κορμών, σκουπίδια και μπάζα. Τώρα διαβάσαμε στη Διαύγεια ότι το Υπουργείο Υποδομών, μετά από 6 μήνες ξαναέβγαλε πρόσκληση για κατεδαφίσεις. Μετά από 6 μήνες. Φανταστείτε ότι οι άνθρωποι των οποίων τα σπίτια πρέπει να κατεδαφιστούν, για να πάρουν την σχετική άδεια πρέπει πρώτα να περάσουν από έλεγχο για τον αμίαντο και να προχωρήσουν στην κατεδάφιση. Τώρα, λοιπόν, μετά από 6 μήνες φαίνεται κάτι να γίνεται».
Το παράδειγμα, βεβαίως, στο οποίο αναφέρεται ο Τάσος ως πολιτικός μηχανικός, θα σε κάνει να τραβάς τα μαλλιά σου αν έχει μαλλιά. « Για ένα διαμέρισμα στο Κόκκινο Λιμανάκι που κάηκε η βεράντα και τα αλουμίνια, ως πολιτικός μηχανικός έχω κάνει αίτηση για άδεια από την 1η Φεβρουαρίου. Έχω τηλεφωνήσει 2-3 φορές και η απάντηση είναι ναι ναι θα έρθουμε την ερχόμενη εβδομάδα. Μιλάμε για κάτι πολύ απλό. Μια αυτοψία μιας ώρας να μετρήσουν τα τετραγωνικά της βεράντας και των αλουμινίων που έχουν καεί για να δώσουν τα χρήματα. Ε από την 1η Φεβρουαρίου και ακόμη δεν έχει γίνει τίποτα. Για κάτι τόσο απλό. Και είχαν πει ότι αυτές οι περιπτώσεις, ακριβώς λόγω της απλότητας τους θα έτρεχαν πιο γρήγορα». Φαντάσου στα πιο δύσκολα δηλαδή τι θα γίνει, αν και όποτε γίνει.
Το χειρότερο που έχει άμεση σχέση για το πώς βιώνουν την κατάσταση οι κάτοικοι της περιοχής. Αυτό που λέει ο κ Μπομπόνης ας αγγίξει έστω εμάς. Τους κοινούς θνητούς. «Από τον κόσμο στον Μάτι, υπάρχει τέτοια απογοήτευση που τους έχει οδηγήσει απλώς σε μια αποδοχή της κατάστασης και σε παραίτηση. Το χειρότερο είναι η συνήθεια όλης αυτής της κατάστασης».
Για ακόμη μια φορά αυτό που ακούστηκε είναι το αφήγημα της «προπαγάνδας». Μόνο που για τους νεκρούς δεν φταίει η διαπλοκή. Ο Πρωθυπουργός επισκέφθηκε την περιοχή αφού ξεκίνησαν να δίνονται τα όποια επιδόματα. Βέβαια όταν το θέμα ξαναήρθε στην επικαιρότητα μετά από δημοσιογραφική έρευνα πριν από λίγο καιρό, τότε μίλησε για ξαναζεσταμένο φαγητό. Όσες φορές κι αν ξαναζεστάνουμε, όμως, αυτό το φαγητό καμένο κρέας αδικοχαμένων θα μυρίζει κ. Τσίπρα. Και σε τελευταία ανάλυση ας τους σεβαστούμε στο ελάχιστο. Και αυτούς που έφυγαν και τους δικούς τους που θα τους κλαίνε για όσο ζουν. Αυτό για όλους τους πολιτικούς μας. Είναι μερικά πράγματα που υπερβαίνουν την πολιτική αντιπαράθεση.